Στο δάσος του Σελάκανου, από τα ωραιότερα πευκοδάση της Κρήτης, περπάτησε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020.
Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση:
"Ολοκληρώσαμε μια ενδιαφέρουσα πορεία διάρκειας 5 ωρών, ακολουθώντας διαδρομή μήκους 11χλμ με αφετηρία το χωριό Χριστός και τερματισμό στο Μεταξοχώρι.
Το δάσος του Σελάκανου βρίσκεται 35 χλμ Β.Δ. της Ιεράπετρας, νότια της κορυφής Αφέντης Χριστός της Δίκτης. Είναι ενταγμένο στο πρόγραμμα Νatura 2000, θεωρείται από τα σπουδαιότερα δάση στη Μεσόγειο και από τα σημαντικότερα διασωζόμενα οικοσυστήματα της Κρήτης. Η περιοχή καλύπτεται κυρίως από τραχεία πεύκη (Pinus brutia), ένα πολύ ανθεκτικό είδος που αντέχει την 6μηνη ξηρασία και ευδοκιμεί και σε βραχώδες έδαφος. Στην περιοχή του δάσους υπάρχουν και άλλα είδη δέντρων όπως δενδρώδη πρίνοι, κυπαρίσσια, σφένδαμοι, πλάτανοι, ενώ παλαιότερα γινόταν ρητινοσυλλογή και υλοτομία. Παρά τις εκτεταμένες καταστροφές από πυρκαγιές που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια, παραμένει ο μεγαλύτερος μελισσοπαραγωγικός τόπος του νησιού. Στην περιοχή 'Μελισσόκηπος' οι μέλισσες έχουν το μικρό τους βασίλειο. Την άνοιξη μάλιστα οι κυψέλες πολλαπλασιάζονται, καθώς μελισσοτρόφοι από όλη την Κρήτη μεταφέρουν τις κυψέλες τους στην περιοχή. Προσφέρεται για ατέλειωτες πεζοπορίες με διαδρομές διαφορετικού βαθμού δυσκολίας (προς οροπέδιο Καθαρού, Αφέντη Χριστό, Πρίνα, Μεταξοχώρι, τον καταρράκτη στα Μαθοκοτσανά ή το σπήλαιο της Νεραϊδογούλας στο Φαράγγι του Λιναρά). Ο επισκέπτης αμέσως αιχμαλωτίζεται από την άγρια ομορφιά του τοπίου, που εναλλάσσει απότομες πλαγιές όπου υπάρχουν αρπακτικά πουλιά όπως βιτσίλες και γεράκια, ρεματιές, φαράγγια (πιο γνωστό το φαράγγι της Σαρακήνας), πηγές, ρυάκια και ξέφωτα.
Μεταφερθήκαμε στον Χριστό, ένα ορεινό παραδοσιακό χωριό, χτισμένο στις απόκρημνες πλαγιές της Δίκτης, σε υψόμετρο 545μ. Αφήσαμε μερικά αυτοκίνητα στον χώρο δίπλα στο μνημείο των πεσόντων, ενώ τα υπόλοιπα οχήματα μεταφέρθηκαν στο τέρμα της διαδρομής, στο Μεταξοχώρι, καθώς η πεζοπορία μας δεν είναι κυκλική. Το σύντομο διάστημα που χρειάστηκε για να επιστρέψουν οι οδηγοί, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια του χωριού με τις φροντισμένες αυλές. Τα γραφικά σοκάκια με τα καλντερίμια μαρτυρούν την ιστορία του οικισμού, ενώ το βουνίσιο τοπίο και η όμορφη πλατεία με τα άφθονα νερά μαγεύουν τον επισκέπτη.
Ξεκινήσαμε την πεζοπορία, περπατώντας αρχικά σε άσφαλτο, με ανηφορική πορεία για ένα περίπου χλμ μέχρι να συναντήσουμε το παλιό μονοπάτι -οδική αρτηρία αλλοτινών καιρών. Στη αρχή το μονοπάτι είναι βραχώδες και επικίνδυνο, απαιτεί προσοχή και συχνά βοήθεια και υποστήριξη για να το διασχίσεις με ασφάλεια. Τα πεύκα τριγύρω είναι ακόμη αραιά, η πρωινή δροσιά όμως διευκολύνει την πεζοπορία μας.
Συνεχίζουμε με ανηφορική πορεία για μια περίπου ώρα, μέχρι να μπούμε μέσα στο πευκοδάσος του Σελάκανου. Η διαδρομή μας τώρα είναι ευκολότερη με μικρή ή κατηφορική κλίση. Βαδίζουμε πάνω σε ένα παχύ χαλί από πευκοβελόνες, κάτω από σκιερά πανύψηλα δέντρα. Συχνά το βλέμμα μας αιχμαλωτίζουν τα δέντρα-αντάρτες, που διάλεξαν να φυτρώσουν απόμακρα από τα άλλα, πάνω σε άγονους βράχους ή σε απότομες πλαγιές, αψηφώντας κάθε νόμο βαρύτητας ή επιβίωσης. Άλλοτε συναντούμε θεόρατα δέντρα, πεσμένα και νεκρά, με ξεφλουδισμένους κορμούς ξασπρισμένους από τον ήλιο και την βροχή. Πολύχρωμη πινελιά στο καταπράσινο τοπίο οι πολυάριθμες κυψέλες, που στεγάζουν τις ακούραστες μέλισσες που συλλέγουν το γνωστό για την ποιότητα του ντόπιο μέλι. Τα χρώματα και οι μυρωδιές του δάσους είναι αναζωογονητικά και υπέροχα!
Ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι που ενώνει το Σελάκανο με το Μεταξοχώρι και διέρχεται ψηλά και παράλληλα με την κοίτη του φαραγγιού του Σελάκανου. Το φαράγγι με τα πολλά ονόματα (Σελάκανου, Γυπαετών, Ψωριάρη ή Παρσά) σχηματίζεται στην Ν.Α πλευρά του δάσους και καταλήγει ανάμεσα στα χωριά Χριστός και Μεταξοχώρι. Η πεζοπορία μέσα στην κοίτη είναι αρκετά επίπονη, ιδιαίτερα την περίοδο που έχει νερό ο ποταμός 'Ψωριάρης' που ρέει στην κοίτη του.
Μοιραστήκαμε μοναδικές εικόνες με την άγρια ομορφιά από τα βραχώδη πρανή του φαραγγιού να γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή με την αντίθεση που δημιουργεί το καταπράσινο δάσος. Υπέροχη και η ανεμπόδιστη θέα προς τον νότο, στα σκουρογάλανα νερά του Λιβυκού, με τα αγριοπούλια να δοκιμάζουν παράτολμες πτήσεις στους γκρεμνούς με φόντο τον καταγάλανο ουρανό. Ξεχωριστά εντυπωσιακή και η θέα προς τις περήφανες κορφές της Δίκτης, Μικρή & Μεγάλη Μαδάρα και Λάζαρο. Από ώρα συγκεντρώνονται και τις σκεπάζουν απειλητικά σύννεφα, που ευτυχώς δεν εξελίσσονται σε φθινοπωρινή μπόρα.
Ακολουθούμε κατηφορική πορεία και καταλήγουμε στο σχεδόν έρημο χωριό Μεταξοχώρι (υψόμετρο 600μ). Το χωριό με τα ερειπωμένα σπίτια κρητικού ρυθμού και την υπέροχη θέα προς τις βουνοκορφές, μετονομάστηκε τη δεκαετία του '50 από Πρασάς σε Μεταξοχώρι, προς τιμήν του Πατριάρχη Μελετίου Μεταξάκη που γεννήθηκε στο χωριό. Τριγυρίζουμε στον οικισμό με τους ελάχιστους κατοίκους, μέχρι οι οδηγοί να μεταφερθούν με αγροτικό αυτοκίνητο ‘καροτσάδα’ στην αφετηρία για να παραλάβουν τα οχήματα τους και να επιστρέψουν για να επιβιβαστεί η ομάδα. Με 15.799 βήματα καλύψαμε υψομετρική διαφορά 616 μέτρων, διασχίζοντας το μεγαλύτερο πευκοδάσος της ανατολικής Κρήτης και όμορφα ορεινά χωριά".
