Παρέμβαση της Βικτόρια Χίσλοπ για τη Σπιναλόγκα

"Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν γινόταν να μου επιβεβαιώσει κάποιος πως δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν ποτέ σχέδια εμπορευματοποίησης της Σπιναλόγκας κατά τρόπο επιζήμιο για τη μνήμη όσων έζησαν εκεί”

Η κ. Χίσλοπ, πληροφορούμενη την αρθρογραφία, γνωρίζοντας την πολύχρονη προσπάθεια του Δήμου Αγίου Νικολάου για την ένταξη της Σπιναλόγκας στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco , σε επιστολή που έστειλε στον Δήμαρχο κ. Αντώνη Ζερβό , εκφράζει την βαθιά ανησυχία της   στην προοπτική οποιασδήποτε "ανάπτυξης" του νησιού – όπως χαρακτηριστικά αναφέρει - παρεκτός σε ότι θα αφορούσε την αναστήλωση των κτιρίων συμβάλλοντας στη διατήρησή τους, έτσι ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να περιηγηθούν με ασφάλεια και να φαντάζονται πώς μπορεί να ήταν η ζωή εκεί”.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:

"Dear Mr Mayor,

I have read your article expressing deep concern about the possible proposals for Spinalonga.  I am deeply dismayed at the prospect of any “development” on the island, aside from restoration of the buildings which help with their preservation so that visitors can walk around safely and imagine what it must have been like to live there. 

Spinalonga is a monument to the souls who lived and died there.  Leprosy is curable now, but for thousands of years those who were afflicted were cast out of society.  This island is a symbol of human courage and we know from the real stories of those who lived there, in particular Mr Remountakis, that it is a place where sufferers fought successfully for their human rights.  

Like you, I have been to Spinalonga dozens of times, and on every visit, my emotions are stirred by the memories of those people.  And I see the visitors around me also feeling the same.  It is a place for reflection.  It is also a place that reminds every intelligent visitor to treat anyone with disability or misfortune with kindness.  For me this is the message of Spinalonga: that a person with leprosy - mis-shapen faces, lost limbs - is someone who had bad luck, but is no different from themselves.  It is a message that is as important now as it ever has been.

On my own first visit in 2001, I felt compelled to convey this message.  And did so in my novel The Island.  If there is one reason for the global success of this book (sales of well over 8 million copies), it is that readers are touched by this message – i.e. that any one of us could be a “leper”.   I think it is also the case that visitors to Spinalonga have multiplied since the publication of The Island, and it is now somewhere that thousands of people make a pilgrimage to - to feel something, as well as to see something.

 If any one major alteration should take place on Spinalonga it is this: to create a safe landing place for the boats which allows proper disabled access.  I have long urged for this to be a priority.  It is a massive irony that anyone with a physical disability is unable to disembark and be taken around.  This is long overdue, particularly with the huge increase of revenue that has been pouring into Spinalonga over the past decade.

I would be very happy if someone can confirm that there are, and never will be, any plans to commercialise Spinalonga in a way that is detrimental to the memory of those who lived there.  I am hoping that I have misunderstood something.

With warmest regards, 

Victoria Hislop

Άγιος Νικόλαος         01/09/2022

"Αγαπητέ κ. Δήμαρχε

Διάβασα το άρθρο σας με το οποίο εκφράζετε τη βαθιά σας έγνοια σχετικά με τις προτάσεις για τη Σπιναλόγκα. Αισθάνομαι βαθιά ανήσυχη στην προοπτική οποιασδήποτε "ανάπτυξης" του νησιού, παρεκτός σε ό,τι θα αφορούσε την αναστήλωση των κτιρίων συμβάλλοντας στη διατήρησή τους, έτσι ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να περιηγηθούν με ασφάλεια και να φαντάζονται πώς μπορεί να ήταν η ζωή εκεί.

Η Σπιναλόγκα αποτελεί μνημείο των ψυχών που έζησαν και πέθαναν σε αυτή. Η λέπρα είναι ιάσιμη τώρα, όμως για χιλιάδες χρόνια όσοι προσβάλλονταν από αυτή ήταν οι απόβλητοι της κοινωνίας. Αυτό το νησί είναι σύμβολο του ανθρώπινου θάρρους και γνωρίζουμε από αληθινές ιστορίες όσων έζησαν εκεί, ιδιαιτέρως του κ. Ρεμουντάκη, πως είναι ένας τόπος όπου οι πάσχοντες αγωνίστηκαν με επιτυχία για τα ανθρώπινά τους δικαιώματα.

Όπως κι εσείς, έχω πάει στη Σπιναλόγκα δεκάδες φορές και σε κάθε μου επίσκεψη τα συναισθήματα μου επιρεάζονται στην ανάμνηση εκείνων των ανθρώπων. Και βλέπω τους επισκέπτες γύρω μου να αισθάνονται το ίδιο με μένα. Είναι ένας τόπος αναστοχασμού. Είναι επίσης ένας τόπος που υπενθυμίζει σε κάθε νοήμονα επισκέπτη να διαχειρίζεται όποιον υποφέρει από αναπηρία ή κακοτυχία με ευγένεια ψυχής. Για μένα, αυτό είναι το μήνυμα της Σπιναλόγκας: πως ένας άνθρωπος με λέπρα, με παραμορφωμένο πρόσωπο, λειψά άκρα, είναι κάποιος που τον βρήκε κακή τύχη, μα δε διαφέρει από εκείνους. Πρόκειται για ένα μήνυμα πού τώρα είναι το ίδιο σημαντικό όσο υπήρξε και πάντα.

Κατά τη δική μου πρώτη επίσκεψη το 2001, αισθάνθηκα την ευθύνη να διαδώσω το μήνυμα αυτό. Και το έπραξα με το μυθιστόρημά μου "Το Νησί". Αν υπάρχει ένας λόγος για την παγκόσμια επιτυχία αυτού του βιβλίου (με πωλήσεις πολύ παραπάνω από οκτώ εκατομμύρια αντίτυπα) αυτός είναι το ότι οι αναγνώστες ένιωσαν να τους αγγίζει το μήνυμα αυτό- δηλαδή ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι "λεπρός". Νομίζω πως είναι και το γεγονός του ότι οι επισκέπτες στη Σπιναλόγκα πολλαπλασιάστηκαν από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο και τώρα είναι ένας τόπος όπου χιλιάδες ανθρώπων πραγματοποιούν ένα προσκύνημα για να αισθανθούν κάτι, εκτός από το απλώς να δουν κάτι.

Εάν ήταν να υπάρξει κάποια σοβαρή παρέμβαση στη Σπιναλόγκα, αυτή θα ήταν η εξής: να δημιουργηθεί μια ασφαλής προβλήτα για τα πλοία που θα επέτρεπε σωστή πρόσβαση για άτομα με αναπηρίες. Είναι κάτι για το οποίο ασκώ πίεση εδώ και καιρό. Αποτελεί βαθιά ειρωνεία το ότι οποιοσδήποτε με σωματική αναπηρία αδυνατεί να αποβιβαστεί και να την περιηγηθεί. Αυτό έχει κιόλας αργήσει υπερβολικά, ειδικά και με την τεράστια αύξηση της επισκεψιμότητας της οποίας χαίρει η Σπιναλόγκα την τελευταία δεκαετία.

Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν γινόταν να μου επιβεβαιώσει κάποιος πως δεν υπάρχουν και δε θα υπάρξουν ποτέ σχέδια εμπορευματοποίσης  της Σπιναλόγκας κατά τρόπο  επιζήμιο για τη μνήμη όσων έζησαν εκεί. Ελπίζω ότι κάτι δεν κατανόησα σωστά.

Με θερμούς χαιρετισμούς

Βικτόρια Χίσλοπ