Την τραυματική εμπειρία που βίωσε σε κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου, και η οποία για καλή της τύχη δεν ήταν ...χειρότερη, μεταφέρει με γλαφυρό τρόπο η κ. Τερέζα Βαλαβάνη, επισημαίνοντας τον κίνδυνο που εξακολουθεί να καραδοκεί στην περιοχή.
Πρόκειται για ένα παγκάκι που έχει τοποθετηθεί στην λεωφόρο Δημοκρατίας, έξω από το 3ο Λύκειο, το οποίο διαθέτει "ευμεγέθη ξύλινα πέδιλα" πραγματική παγίδα - όπως επισημαίνει - για τους περαστικούς
Ειδικότερα η κ. Βαλαβάνη αναφέρει:
"Αυτό το παγκάκι με σκέπαστρο βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου στην Λεωφόρο Δημοκρατίας στο Ηράκλειο, μπροστά στο 3ο Λύκειο και εξυπηρετεί την πιάτσα των ΤΑΞΙ. Αν προσέξετε στην φωτογραφία, στηρίζεται πάνω σε δυο ευμεγέθη ξύλινα πέδιλα, που λειτουργούν για τους περαστικούς σαν παγίδες για να σκοντάψουν και να γκρεμιστούν. (Συνήθως τα παγκάκια στηρίζονται σε μεταλλικά πόδια μπηγμένα στο κράσπεδο.) Έμαθα ότι οι περαστικοί σωριάζονται πολύ συχνά μπροστά στο επίμαχο παγκάκι, οι ταξιτζήδες έχουν βαρεθεί να τους μαζεύουν από κάτω.
Η αυλή του Λυκείου με τα παιδιά να παίζουν κατά τα διαλείμματα, λειτουργεί σαν αντιπερισπασμός στην προσοχή. Αν τα χαζεύεις ενώ περνάς, όπως μου συνέβει, δεν αντιλαμβάνεσαι το εμπόδιο παρά μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά.
Μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης ήρθε κι εμένα η ώρα μου να πέσω. Ενώ προσκυνούσα το πεζοδρόμειο πεσμένη μπρούμητα φαρδειά-πλατειά, κάποιος ταξιτζής με ρώτησε βαριεστημένα μήπως χρειάζομαι βοήθεια για να σηκωθώ. Κατά το crash test, που κυριολεκτικά έκανα peeling με τα χείλη μου στο πεζοδρόμειο, υπήρξα πολύ τύχερή, γιατί δεν έσπασα την μύτη και τα δόντια μου, ούτε τα κόκκαλα μου. Τα χέρια μου μπήκαν ενστικτωδώς μπροστά για να προστατέψουν το πολύτιμο πρόσωπο. Το τίμημα μου ήταν πέρα από το σοκ, μια κομψή μελανιά αλά μουστάκι Χίτλερ στα χείλη και μια γιγαντιαία μελανιά εσωτερικά του μπράτσου, που προκάλεσε κι ακόμα προκαλεί 6 μέρες μετά ακινητοποίηση, πόνο και αδυναμία λειτουργίας του αριστερού χεριού, ακύρωση των ραντεβού μου και όλων των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων μου (ψηφιδωτό, ράψιμο, φλογέρα), επίσκεψη στον ορθοπαιδικό, δυο ακτινογραφίες, επιθέσεις αγάπης των φίλων μου, αναπηρία στο να μπορώ να εξυπηρετηθώ, να ντυθώ ή να κάνω ένα ντουζ, να μαγειρέψω ή να καθαρίσω το σπίτι μου, θεραπεία με ομοιοπαθητική, ανθοθεραπεία, arnica, αλόη, καθημερινές φυσικοθεραπείες με βελονισμό, laser και μαγνητισμό, μετακίνηση με ταξί, αφού δεν μπορώ να οδηγήσω. Μηδενικό εισόδημα και καθημερινά έξοδα.
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι ενώ οι ταξιτζήδες γνωρίζουν τι συμβαίνει στο επίμαχο σημείο, κανείς δεν νοιώθει υπεύθυνος να κάνει κάτι. Μέχρι να σκοτωθεί κάποιος. Ένας πιο άτυχος ή γέρος, μπορεί να μην ξανασηκωθεί απ΄ αυτή την ενεργή παγίδα. Ίσως γι' αυτό να ήρθε η σειρά μου να πέσω κι εγώ. Κάποιες φορές μόνο μέσα από την ατομική πτώση, έρχεται η γνώση, η ορθή αντίδραση, η ευαισθητοποίηση για συλλογική δράση.
Το Ηράκλειο είναι γεμάτο παγίδες για πεζούς και εποχούμενους. Μήπως η τεχνική υπηρεσία του Δήμου θα έπρεπε να βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους και στα πεζοδρόμια αντί στα γραφεία για να προλαβαίνει να διορθώνει τα κακώς κείμενα; Πρωτού κάποιοι πιο εύθραυστοι συμπολίτες πληρώσουν την ακαταλληλότητα τεχνικών κατασκευών και την ασυνειδησία των υπευθύνων με πόνο και αίμα, με τη ζωή τους";
