Χαιρετισμός του Σταύρου Θεοδωράκη, όπως αυτή εκφωνήθηκε από τον Μιχάλη Αεράκη, συντονιστή της εκδήλωσης που διοργανώθηκε στο ιστορικό καφέ «Κήπος» προς τιμήν του μεγάλου θεατράνθρωπου και κρητικού Μάνου Κατράκη:
Άστραψε τ’ αψηλό βουνό/
άστραψε κι η καρδιά μου/
φεύγω ταξίδι μακρινό/
μέσα στο μαύρο ουρανό/
κι ανοίγω τα φτερά μου
...
Με τ’ όνειρο τού γυρισμού/
τις νύχτες ξαγρυπνούσα/
ωχ Κρήτη αθάνατο νησί/
και μαυρομαντηλούσα…
Δεν είναι ούτε μαντινάδα, ούτε απόσπασμα από τον Καζαντζάκη.
Είναι το πρώτο τραγούδι από τον Καπετάν Μιχάλη, όπως τον ανέβασε διασκευασμένο ο Μάνος Κατράκης το καλοκαίρι του ‘66. Το τραγουδούσε σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη.
Ανέβαζε και κλασικό ρεπερτόριο ο Κατράκης με το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο- το είχε ιδρύσει το 1955. Αλλά μετά στράφηκε και σε έλληνες συγγραφείς. Ανέβασε έργα κι άλλων Κρητικών, τον Πατούχα του Ιωάννη Κονδυλάκη, Καζαντζάκη πάλι, διασκευή του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Ίσως στα κείμενα των Κρητικών διέκρινε την νιότη του στα χωριά μας – στον κοινό μας τόπο – στην Κίσσαμο.
Ήταν κουζουλός, ιδεολόγος και ανυποχώρητος. Στάλθηκε στα ξερονήσια – η χούντα του έκλεισε το Θέατρο… Δεν προσκύνησε και δεν εξαγοράσθηκε από τις εξουσίες. Ήταν με τον λαό και τον αγωνιζόμενο άνθρωπο. Ήταν ο Κατράκης.
Σταύρος Θεοδωράκης
Επικεφαλής στο Ποτάμι
(Γεννηθείς 5 χιλιόμετρα μακρύτερα από εκεί που γεννήθηκε ο Κατράκης)
