Μια βραδιά ιδιαίτερης συγκίνησης ήταν η βραδιά της Ανάστασης για τη Μαίρη Παχιαδάκη ... Η ίδια χρειάστηκε να βρεθεί στα ΤΕΠ του ΠΑΓΝΗ για πρόβλημα υγείας δικού της προσώπου και εκεί έζησε από πρώτο χέρι την ... αυταπάρνηση και την ευθύνη με την οποία εργάζονται γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό.
Η ίδια δεν παρέλειψε να αποδώσει τα εύσημα στους εργαζόμενους του νοσοκομείου με μια συγκινητική ανάρτηση στο facebook.
Αναλυτικά στην ανάρτηση της αναφέρει :
...Απόβραδο Σαββάτου , Μεγάλου Σαββάτου κι εγώ βρίσκομαι στα επείγοντα περιστατικά του ΠΑΓΝΗ για ένα πρόβλημα υγείας, δικού μου προσώπου...
Λίγη μόνο ώρα πριν έρθει το Αναστάσιμο μήνυμα, κάποιοι Άνθρωποι ,ΉΡΩΕΣ της βραδιάς , μου έδωσαν μαθήματα ευθύνης,ανοίγοντας μια χαραμάδα αισιοδοξίας σ ένα χώρο όπου ο σεβασμός,το ήθος και η ευπρέπεια του λόγου, λειτουργούν καταλυτικά στην έννοια της άνθρωποσύνης.
Η δημιουργία φιλικού κλίματος στο Παθολογικό ιατρείο των ΤΕΠ ξεκίνησε,όταν ένας νεαρός γιατρός μου συστήθηκε με τ όνομά και την ιδιότητά του,ζητώντας το ιστορικό του ασθενούς-συγκυριακά-την ώρα ακριβώς που μια νοσηλεύτρια με ένα αναμμένο κερί έφερε το Άγιο Φως και το Χριστός Ανέστη...Ελάχιστα λεπτά χαλάρωσης για Χρόνια Πολλά κι αμέσως, γυναίκες κι άντρες "με τα μούτρα στη δουλειά" έδιναν (μέσα από τα δικά μου μάτια ),μαθήματα ιατρικής συνείδησης.
Άγνωστες φατσούλες ,χαμογελαστά πρόσωπα ,προβληματισμένες γκριμάτσες ΟΛΟΙ σε μια διαρκή εγρήγορση ...
Πέρασαν τα μεσάνυχτα , 2 το πρωί ,5 τα ξημερώματα ,έφεξε η Ανατολή κι εγώ καθισμένη στο διάδρομο αναμονής,παρακολουθούσα σιωπηρά την εξέλιξη της διαδρομής μιας διανυκτέρευσης στα ΤΕΠ του ΠΑΓΝΗ..
Στις 7 πια το πρωί, ο νεαρός παθολόγος με ενημέρωνε στη βραχεία νοσηλεία για τα περαιτέρω ..Κι εκεί,ανάμεσα στα νέα και τα ευχαριστώ,αναφέρθηκα στα "σκληρά"τους ωράρια . Τότε ο νεαρός ,απλά, σοβαρά και χαμογελαστά μου είπε, πως τέλειωνε η βάρδια του στις 3 η ώρα, αλλά λόγω της ημέρας έμεινε έως το πρωί....
Φεύγοντας, κοντά στις 9 ,παρέα με τα τόσο μα τόσο ευγενικά παιδιά του ΕΚΑΒ,"συνάντησε"η ματιά μου τον αεικίνητο διευθυντή(έτσι πιστεύω)μαζί με δύο γιατρίνες κι ένα καφέ στο χέρι,να ανταλλάσσουν ευχές και, να οδεύουν προς την προσωρινή τους ανάπαυλα...
Τελικά ,πόσα ΜΠΡΑΒΟ και πόσες χιλιάδες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ αξίζει να πει κανείς ,σ όλους εκείνους που ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ με δυνατό το αίσθημα του αυτοσεβασμού τον ΑΝΘΡΩΠΟ και,αφουγκράζονται το πολυσήμαντο καθήκον προς την ίδια τη ΖΩΗ..
Μια απλή , μα συγκλονιστική διαπίστωση..
Όσο για μένα,(ευτυχώς ακάτεχη σε τέτοιες καθημερινές εμπειρίες)τους είμαι ευγνώμων,γιατί μου,έδωσαν μια φωτεινή ευκαιρία ,να βιώςω μιαν "άλλιώτικη"ΑΝΑΣΤΑΣΗ με το δικαίωμα της ΕΛΠΙΔΑΣ να ανθίζει στο "μέσα" μου , για άλλη μια φορά...
Πολλά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη μεγαλοπρέπεια της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ!
