Της Ειρήνης Τσάκα
Αν ήταν παραμύθι θα ξεκινούσαμε με το «Μια φορά κι έναν καιρό»…
Δεν είναι όμως, κυρίως γιατί οι εμπνευστές του δεν θέλουν να είναι μόνο για «μια φορά» αλλά και γιατί συνέβη αυτόν τον καιρό, της κρίσης και των άσχημων εικόνων…
Είναι λοιπόν ένας νέος Κρητικός, όχι διαφορετικός από αυτούς που συναντάμε γύρω μας καθημερινά ή μάλλον όχι πολύ διαφορετικός!
Βιώνει κι αυτός τις συνέπειες του μνημονίου, προσπαθεί να βρει τα βήματά του στον «άγριο» κόσμο της αγοράς, ταλαιπωρείται στην καθημερινότητά του από το κράτος…
Παράλληλα, όπως και πολλοί άλλοι, ονειρεύεται!
Κι ερχόμαστε στη διαφορά του από τους πολλούς: Τα όνειρά του, μικρά και μεγάλα, τα «κυνηγά» για να τα κάνει πραγματικότητα. Και τα …προσφέρει !
Ένα Graffiti μπορεί να είναι η αρχή
«Κουράστηκα να ακούω γκρίνια για την κρίση, για την κατάντια μας, για την ασχήμια γύρω μας. Αν θέλουμε να αλλάξει κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς την αρχή. Ο κάθε ένας ξεχωριστά και από τα πράγματα που μπορούμε», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Σπύρος.
Έκανε λοιπόν τη δική του αρχή, αποφασίζοντας να υλοποιήσει μια απλή ιδέα. Να αλλάξει την όψη ενός μουντού κτηρίου στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου.
Όχι απλά βάφοντάς το με ζωηρά χρώματα, όπως θα μπορούσε να κάνει ο κάθε ένας, αλλά προσφέροντας μια εικαστική παρέμβαση μεγάλου μεγέθους.
Με τη συνδρομή ενός από τους καλύτερους στην Ευρώπη graffiti designer, του «b», και με στόχο ένα έργο τέχνης να δώσει χρώμα σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της πόλης του Ηρακλείου- όπου για αρκετά χρόνια έχει παραμείνει «αφώτιστο», περιμένοντας τις παρεμβάσεις των αρμόδιων αρχών.
Οι παρεμβάσεις του ίδιου του Σπύρου σε ότι αφορά την καλλιτεχνική εικόνα ήταν ελάχιστες… «Το μόνο που ζήτησα από τον καλλιτέχνη ήταν να υπάρχει μέσα στο έργο η νότα της αισιοδοξίας…Να μπορεί ο θεατής να βρει κάτι να του δίνει ελπίδα!»
Έτσι στη διασταύρωση της Χατζημιχάλη Γιάνναρη με τη Σμύρνης - δίπλα σε ένα άλλο κτήριο που «μαραζώνει», αυτό που στέγαζε την Αστυνομική Διεύθυνση- προέκυψε ένα έργο που παρουσιάζει μεν τη σκληρή πραγματικότητα που επικρατεί στη Ευρώπη αλλά ταυτόχρονα και μία Ευρώπη που μπορεί να έχει διαφορετική πορεία... Μία Ευρώπη της ομόνοιας, της ελπίδας και της αλληλεγγύης.
Η μελέτη για την άδεια και η χορηγία από τον Οίκο Ανοχής.
Η ιδέα ήταν απλή, η υλοποίηση της όμως όχι και τόσο εύκολη… Ο Σπύρος συζήτησε με καλλιτέχνες, ιστορικούς, φιλοσόφους…
Πληροφορήθηκε ότι για την όποια παρέμβαση στο κτήριο, έπρεπε να πάρει το «πράσινο φως» ακόμα και από τις αρχαιολογικές υπηρεσίες! Και όχι με μια απλή αίτηση.
«Κατέθεσα ολοκληρωμένη μελέτη για το πώς και τί θα αφορά η παρέμβαση. Οφείλω πάντως να ευχαριστήσω τους εμπλεκόμενους γιατί – κατά την άποψή μου- εμφανίστηκαν θετικοί και ανοιχτόμυαλοι στην συγκεκριμένη περίπτωση»
Στη συνέχεια έπρεπε να βρεθούν οι πόροι. Ούτε η οικονομική στενότητα όλων δεν μπόρεσε να τον σταματήσει.
Αναζητήθηκαν χορηγοί και βρέθηκαν ακόμα και εκεί που δεν θα περίμενε κανείς.
Σε gallery, σε ένα ιδιωτικό μουσείο, σε ένα βιβλιοπωλείο, σε μια σχολή ζωγραφικής αλλά και σε έναν …οίκο ανοχής!
Σύμφωνα με τον εμπνευστή του πρότζεκτ, αυτό είναι μόνο η αρχή…
Το έργο μπορεί να υπάρχει σε ένα ακίνητο αλλά δεν είναι καθόλου…στατικό!
