Αυτή αναφέρει:
«Στον καμβά της καθημερινότητας βρίσκεται – πλέον – το άκουσμα της τραγικής είδησης του χαμού χιλιάδων συμπολιτών μας που, μοιραία, ενεπλάκησαν σε οδικές συγκρούσεις και τροχαία συμβάντα που έμελλε να οδηγήσουν στη βίαιη διακοπή της ανθρώπινης ζωής.
Πραγματικά, δεν έχει προηγούμενο αυτό το οποίο συμβαίνει στους δρόμους της Κρήτης με αναρίθμητα τροχαία να διαδέχονται το ένα το άλλο σκορπώντας απέραντη θλίψη στις τοπικές κοινωνίες και βυθίζοντας στο πένθος ολόκληρες οικογένειες.
Κατά βάση, πρόκειται για συμβάντα που αφορούν χτυπήματα-συγκρούσεις με σφοδρότητα μεταξύ μηχανοκίνητων οχημάτων, πρόσκρουση σε νησίδες ή κιγκλιδώματα αλλά και πτώση – από ύψος – εκτός των ορίων του δρόμου και οφείλονται, κυρίως, σε παράγοντες όπως η οδηγική συμπεριφορά, παραλείψεις και κακοτεχνίες επί του οδικού δικτύου (και μη εκσυγχρονισμός του οδικού δικτύου), μη κατάλληλη σήμανση, ανεπαρκής συντήρηση του οδοστρώματος, σε καιρικές συνθήκες αλλά και σε, τυχόν, τεχνική βλάβη του οχήματος.
Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί ότι η υπερβολική ταχύτητα, η επιθετική οδήγηση, η μη χρήση ζώνης ασφαλείας και η κατανάλωση αλκοόλ (πριν την οδήγηση) αποτελούν συνήθειες που δεσπόζουν στη διαμόρφωση συνθηκών των τροχαίων περιστατικών.
Μάλιστα, ένας μόνο από τους παραπάνω παράγοντες ή ο συνδυασμός δύο εξ αυτών είναι αρκετά ώστε να επέλθει το τροχαίο με την πιθανή τραγική κατάληξη που επιφέρει ανθρώπινο θρήνο και αλλάζει – άρδην - τη θνησιμότητα του πληθυσμού, καθιστώντας τα τροχαία ως τη βασικότερη αιτία αιφνίδιου θανάτου των κρητικών.
Ωστόσο, παρά τις όποιες προσπάθειες και ενέργειες αντιμετώπισης της μάστιγας των τροχαίων – εντούτοις – το αποτέλεσμα και η σκληρή πραγματικότητα φέρνει στο φως τα κενά του συστήματος και μαρτυρά την αδυναμία συντονισμού για τον έλεγχο της κατάστασης.
Έτσι, έχοντας αντίληψη της ιδιομορφίας του προβλήματος αλλά και της διαχρονικότητας με αυξανόμενη τάση, ο επίσημος (κεντρικός) μηχανισμός διαχείρισης του φαινομένου και οι υπηρεσίες δράσης ενδείκνυται να εστιάσουν σε μέτρα πρόληψης (αποτρεπτικού χαρακτήρα) με επίκεντρο την απόκτηση οδηγικής παιδείας και κουλτούρας και την υιοθέτηση ατομικής ευθύνης και ενσυναίσθησης.
Συνεπώς, επιτακτική κρίνεται η εφαρμογή ενός ειδικού μοντέλου πρόληψης το οποίο θα στηρίζεται στην προαγωγή θεμάτων οδηγικής ασφάλειας και συμπεριφοράς (μέσω ομάδων συμβουλευτικής υποστήριξης, ενημερώσεων, αναφορών στο σχολείο, εθελοντικής ενεργοποίησης μέσω ειδικών πρωτοβουλιών) και ταυτοχρόνως θα δίνει έμφαση στη στάση και τις παρεμβάσεις του ανθρώπου από κάθε ρόλο και θέση (οδηγός, εκπαιδευτής υποψηφίων οδηγών, στέλεχος της τροχαίας, μηχανικός τεχνικού ελέγχου και συντήρησης οχημάτων, υπεύθυνος κατασκευής και βελτίωσης των οδικών αρτηριών, εκπρόσωπος της Πολιτείας).
Κλείνοντας, όταν άνθρωποι κάθε ηλικίας αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, όταν γονείς χάνουν τα παιδιά τους ή τα παιδιά τους γονείς, όταν η σύντροφος χάνει τον σύντροφο ή οι φίλοι τον φίλο τους – σαφώς – δεν υπάρχουν ελαφρυντικά και η ευθύνη βαραίνει τους πάντες. Ας μην περιμένουμε λοιπόν το επόμενο τροχαίο. Ας μην περιμένουμε να φτάσει στο τέλος του δρόμου μια ακόμη ζωή.
Εκ της «Κοινωνικής Αφύπνισης»»
