Μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής κάνει μέσω επιστολής της στο Cretalive μια νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο του Ηρακλείου. Στις παραγράφους που ακολουθούν η ίδια εξομολογείται με όρους ανθρωπιάς την εμπειρία της εργασίας στο ΕΣΥ και πως το ίδιο το σύστημα καταρρακώνει ψυχολογικά και εξουθενώνει σωματικά όλους όσοι το υπηρετούν.
"Νιώθω άδεια, αναλώσιμη" αναφέρει χαρακτηριστικά επισημαίνοντας με έμφαση ότι τα όνειρά της να προσφέρει στον συνάνθρωπο μέσα από μια δουλειά που επέλεξε να κάνει δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Διαβάστε τη συγκλονιστική επιστολή της:
"Μέρες τώρα σκέφτομαι να καθίσω και να γράψω αυτά που για πολλοστή φορά ταλανίζουν την ψυχή μου και τις σκέψεις μου …
Είμαι σε μια κατάσταση μεταξύ γέλιου και θλίψης…αν και περισσότερο προς το δεύτερο είμαι τώρα τελευταία …
Λίγο πριν κλείσω τα 5 χρόνια σαν εργαζόμενη νοσηλεύτρια στο Βενιζελειο Νοσοκομείο, με ξανά-μετακίνησαν, για 3η φορά, σε άλλο τμήμα, χωρίς να με ρωτήσουν αν μπορώ να αντέξω το βάρος μιας ακόμα αλλαγής, χωρίς να νοιαστούν για τις ανάγκες μου για τις αντοχές μου, καθώς διανύω πια το 55ο έτος της ηλικίας μου. Εκείνοι μονάχα ήθελαν να μπαλώσουν άλλη μια από τις χιλιάδες τρύπες στο σύστημα.
Είμαι αποκαρδιωμένη, στενοχωρημένη και αφάνταστα κουρασμένη … όχι από την δουλειά μόνο …όχι δεν κουράζει μόνο η δουλειά …η ψυχολογική κούραση είναι η χειρότερη, δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο ξεκούρασης! Το μυαλό … είναι πάντα εκεί ακούραστο, να σκέφτεται να αναλύει, να σε τρελαίνει….
Η νοσηλευτική ήταν και είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα. Αγαπώ τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τον ταλαιπωρημένο και πονεμένο άνθρωπο.
Διάλεξα αυτό το επάγγελμα σε ηλικία σχεδόν 40 ετών συνειδητοποιημένη για το βάρος της ευθύνης που έχει …. ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα …. Ήθελα να βοηθήσω, να απαλύνω και να προσφέρω αγάπη, φροντίδα, συμπαράσταση και υποστήριξη στους πονεμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους …. Έβλεπα νοσηλεύτριες νευρικές, απότομες, γεμάτες ένταση να αντιμετωπίζουν τους ασθενείς με βιάση… χωρίς μια κουβέντα, χωρίς ένα λόγο γλυκό, που θα απαλύνει τον πόνο τους, που θα τους κάνει να ελπίζουν ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα γίνουν γρήγορα καλά και θα επιστρέψουν στο σπίτι τους …
Στεναχωριόμουν και ήθελα να είμαι εγώ αυτή που θα το αλλάξει όλο αυτό… Τώρα πια κατάλαβα και ένιωσα βαθιά μέσα στο πετσί μου γιατί συμβαίνει αυτό στις νοσηλεύτριες!
Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει εάν δεν βρεθεί στη θέση αυτών των ταλαίπωρων ατόμων που ξεκινάνε με όρεξη να δώσουν, να προσφέρουν, να χαρίσουν, να σκορπίσουν φροντίδα, αγάπη, συμπαράσταση, βοήθεια και αλληλεγγύη στους πονεμένους και ευάλωτους άρρωστους συνανθρώπους μας και καταλήγουν σε λίγο διάστημα να μην έχουν πια τι να δώσουν, να μην έχουν αντοχές ούτε την σκάλα του σπιτιού τους να ανέβουν (σαν επιστρέφουν στο σπίτι τους). Να μην έχουν το κουράγιο να αγκαλιάσουν το παιδί, τον γονιό, τον σύζυγο…. Έπειτα … έπειτα έρχεται η αντίδραση των ασθενών και των συνοδών στην παραπάνω αντίδραση των νοσηλευτών, οι οποίοι μέσα στον πόνο και την ταλαιπωρία τους, άλλοτε ζητούν, άλλοτε απαιτούν και άλλοτε φωνάζουν για να διεκδικήσουν αυτά που έχουν ανάγκη ή αυτά που νομίζουν ότι δικαιούνται και εμείς πάνω στην βιάση μας να προλάβουμε τις δουλειές μας δεν τους τα παρέχουμε …..
Νιώθω κατα-απογοητευμένη, καταρρακωμένη, άδεια…ΑΝΑΛΩΣΙΜΗ!!!!!
Δεν μου έχει μείνει από την κούραση κουράγιο για τίποτα!!!!
Δεν προλαβαίνω (λόγω των απανωτών, χωρίς όλα τα ρεπό βαρδιών), να πάω να δω τα παιδιά μου, τους γονείς μου, να πάω μια βόλτα σε μια παραλία με τον άντρα μου να χαλαρώσω όπως παλιά!
Μετανιώνω, ειλικρινά μετανιώνω, που έγινα νοσηλεύτρια, γιατί τελικά δεν ήταν αυτό που φαντάζουν και απογοητεύομαι από την σκέψη ότι θα πρέπει να συνεχίσω να ζω έτσι και υπό αυτές τις συνθήκες από εδώ κα πέρα ….
Μια από τις πολλές ταλαίπωρες νοσηλεύτριες του ΕΣΥ….."
Διαβάστε περισσότερες ειδήσεις από την Κρήτη και το Ηράκλειο
