Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1 Ιούλη η πολιτική εκδήλωση της ΚΟΒ Κεντρικής Υπαίθρου της ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ, στο οροπέδιο Παράσυρτα (Έμπαρος), προς τιμήν των 100 χρόνων ζωής και δράσης του ΚΚΕ, αφιερωμένη στη Μάχη της Μαγερεύτρας που έδωσε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας τον Ιούνη του 1947.
Η εκδήλωση περιελάμβανε αφιέρωμα σε αντάρτικα τραγούδια από τη μουσική ομάδα της ΚΝΕ και ανάγνωση του χρονικού της μάχης της Μαγερεύτρας.
Η κεντρική ομιλία πραγματοποιήθηκε από τον Σάββα Βασιλειάδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέα της ΕΠ Κρήτης του ΚΚΕ, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:
«Με τη σημερινή λιτή μας εκδήλωση εδώ στα αγέρωχα λασηθιώτικα όρη, στο πρόσωπο των ηρωικών μας συντρόφων, στο πρόσωπο του συντρόφου, στελέχους του ΚΚΕ, καπετάνιου Βασίλη Πλαγιωτάκη, που έπεσαν με το τουφέκι στο χέρι 71 χρόνια πριν, τιμάμε την προσφορά του λαϊκού ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του, για μια άλλη κοινωνία, για την τίμια ζωή της εργατιάς, της αγροτιάς, του λαού.
Στα 100 χρόνια του Κόμματος μας που συμπληρώνονται φέτος, τιμάμε όλους όσοι και όσες έδωσαν τη ζωή τους, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν για τα μεγάλα ιδανικά μας.
Απευθυνόμαστε στους σημερινούς αγωνιστές, σε μια περίοδο που απαιτεί επίσης θυσίες και ανιδιοτέλεια, ιδεολογική και προσωπική αντοχή σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, κρίσης και αυξημένων προσωπικών, οικογενειακών αναγκών. Να ακολουθήσουν το παράδειγμά των ηρώων μας, να τα δώσουν όλα στον αγώνα έχοντας πάρει τη σκυτάλη. Με πείσμα και καρτερικότητα παρά την έλλειψη εμφανών αποτελεσμάτων και με επίγνωση της σημασίας της καθημερινής επαναστατικής πολιτικής δράσης σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Με σιγουριά ότι οι ανώριμοι καρποί σίγουρα θα ωριμάσουν, με ετοιμότητα να ανταποκρινόμαστε στις οποιεσδήποτε εξελίξεις και τα γυρίσματα των καιρών.
Δεν ήταν άσκοποι ο αγώνας και η θυσία των συντρόφων μας απέναντι σε συντριπτικά μεγαλύτερες δυνάμεις του αντιπάλου. Αποτέλεσε το λίπασμα για να φυτρώσει ο σπόρος, να φυτρώσει καινούριο δέντρο, να μείνει όρθιο το ΚΚΕ, περνώντας μέσα από φωτιά και τσεκούρι, για να μπορούμε σήμερα να κρατάμε ψηλά τη σημαία με το σφυροδρέπανο, αυτήν που προκαλεί τρόμο στους αστούς και τα παπαγαλάκια τους. Δεν θα ήταν ίδια η κατάσταση αν οι ηρωικοί μας σύντροφοι, το Κόμμα μας υπέγραφαν δήλωση μετάνοιας τότε.
Γι' αυτό τιμάμε την μνήμη τους, γιατί αποτελούν φάρο για μας, πρότυπα για τη νεολαία μας, δίνουν δύναμη στους παλαιότερους να συνεχίσουν τον δύσκολο ανηφορικό δρόμο που επιλέξαμε, ο οποίος όμως είναι ο μόνος που οδηγεί σε ξέφωτο για τον λαό μας.
(…) Οι μαχητές του ΔΣΕ δεν ήταν τυχαίοι, ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι αγωνιστές, η γενιά της 10ετίας του ‘20 και του ‘30, αυτή που πρωτοστάτησε στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που όταν χρειάστηκε δεν δίστασαν ούτε λεπτό να πάρουν το όπλο στο χέρι. Ήταν οι ΕΑΜίτες και ΕΛΑΣίτες, που με το όπλο στο χέρι πάλεψαν για την απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή κατοχή, την ιταλική, γερμανική και βουλγάρικη.
Τέτοιοι ήταν οι 60 περίπου σκαπανείς που απέδρασαν από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου και οι αγωνιστές που αποτελούσαν την ομάδα καταδιωκόμενων με επικεφαλής το Γιάννη Ποδιά που τους παρέλαβε στα Λασιθιώτικα βουνά.
Τέτοιοι ήταν και οι μαχητές της ομάδας του ΔΣΕ στην Έμπαρο: ο Βασίλης Πλαγιωτάκης, τριατατικός υπάλληλος, μέλος του ΚΚΕ ήδη πριν το 1936, ομοίως ο Γιάννης Ρουκουνάκης μέλος του ΚΚΕ από το 1933, όπως και ο Αντώνης Δουραχαλής, παλιό στέλεχος του ΚΚΕ από την Καλαμάτα, που απέδρασε στα τέλη Μάη του 1941 από το κολαστήριο της Γαύδου μαζί με άλλους 7 συντρόφους του, κι έκτοτε έδρασε στην Κρήτη με διάφορες κομματικές χρεώσεις κυρίως στο νομό Λασιθίου. Ομοίως και για τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της Εμπάρου.
Οι τιμημένοι μαχητές του ΔΣΕ δεν παραδόθηκαν στα βουνά της Εμπάρου. Έμειναν αλύγιστοι. Δεν υπολόγισαν τη ζωή τους, αλλά μόνο τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία.
(…) Τιμάμε το ΔΣΕ γιατί ο τρίχρονος αγώνας του υπήρξε δίκαιος, ηρωικός, μεγαλειώδης. Γιατί ο ΔΣΕ εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού, ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών τους. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής δύναμης της συμμαχίας, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της.
Ο ΔΣΕ αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, με το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων, με το κράτος τους και με τα ιμπεριαλιστικά κράτη της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ. Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των τελευταίων, η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να νικήσει.
Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Ο ΔΣΕ είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν χωράνε στα ιδεολογήματα της λεγόμενης «εθνικής ομοψυχίας» και της κατάργησης των ταξικών διαχωριστικών γραμμών. Έσωσε την τιμή του λαού και του ΚΚΕ.
Είμαστε περήφανοι για τον αγώνα του ΔΣΕ, που ήταν αγώνας διεθνιστικός, εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη, στους λαούς και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Είμαστε περήφανοι γιατί ο ΔΣΕ στη Κρήτη, με τη δράση του κατάφερε για ένα διάστημα να ανακόψει τη σταθερή ροή στρατολόγησης από την Κρήτη φαντάρων για τον εθνικό στρατό και να απασχολήσει ένα μικρό έστω αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων που θα αξιοποιούνταν σίγουρα στο κύριο μέτωπο στο Γράμμο και το Βίτσι. Την ίδια στιγμή που όπως και στα άλλα νησιά δεν υπήρχε «μετόπισθεν» δυνατότητα υποχώρησης και στήριξης γεγονός που μεγάλωνε τις δυσκολίες του αγώνα.
(…) Συμπληρώνοντας 100 χρόνια ζωής, διδασκόμαστε από την πλούσια ιστορική μας πείρα και δίνουμε καθημερινά τη μάχη για να ενισχυθεί η ικανότητα των δυνάμεων του Κόμματος σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε κλάδο της οικονομίας, σε κάθε περιοχή να πρωτοστατούν στην ανάπτυξη διεκδικητικού, οικονομικού και πολιτικού αγώνα, που θα συνδέεται σταθερά με το κύριο πολιτικό καθήκον, την επαναστατική πάλη για την εργατική εξουσία.
Δεν κρύβουμε ότι στο ΔΣΕ εκφράστηκαν υποκειμενικές αδυναμίες στην έγκαιρη ανάπτυξη της δράση του, στο χαρακτήρα και στόχο πάλης που ανέδειξε, στην κοινωνική του σύνθεση, αδυναμίες που άσκησαν επίδραση στην τελική έκβαση, ύστερα από μια σειρά σημαντικές νίκες που είχαν σημειωθεί και ενώ δεν είχε ακόμα προλάβει η αστική τάξη και ο στρατός της να ανασυνταχθούν, πράγμα που το πέτυχαν με το σιδερένιο χέρι της αμερικανικής επέμβασης.
Αξιοποιούμε τα διδάγματα της ιστορικής μας πείρας, για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί στην προώθηση της επαναστατικής στρατηγικής και στη διαπάλη μας με τις αντιλήψεις και πρακτικές του αναθεωρητισμού και του οπορτουνισμού. Αναδεικνύουμε την αρνητική πείρα της υποχώρησης από την επαναστατική στρατηγική, της λαθεμένης αντίληψης που αποσπούσε στην πράξη τον αγώνα ενάντια στο φασισμό, ενάντια στις εξαρτήσεις και τις ανισότιμες σχέσεις της χώρας από τον αγώνα για το σοσιαλισμό, ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
(….)Οι δύο εντελώς αντίθετοι και εχθρικοί κόσμοι που αναμετρήθηκαν τότε, παραμένουν το ίδιο εχθρικοί και ασυμφιλίωτοι και σήμερα. Τα πανηγύρια της κυβέρνησης για το «μεταμνημονιακό μνημόνιο» που συμφωνήθηκε την περασμένη Πέμπτη στο Γιούρογκρουπ, αλλά και η ικανοποίηση - αμηχανία που δεν κρύβεται ακόμα και από τον «αντιπολιτευτικό» Τύπο, πρέπει να χτυπήσουν «καμπανάκι» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Γιατί, σε αντίθεση με την ανακούφιση που νιώθουν το κεφαλαίο και τα κόμματά του, αυτό που επιβεβαιώνεται για τους εργαζόμενους από την ολοκλήρωση της 4ης «αξιολόγησης» του μνημονίου και τη συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους είναι η διαιώνιση των θυσιών τους ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ο στενός κορσές που έχει μπει στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών τα τελευταία 10 χρόνια, τώρα παίρνει παράταση επ' αόριστον, καθώς η «δαμόκλειος σπάθη» των «αξιολογήσεων» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις αγορές χρήματος θα αξιοποιείται για να ξεκόβεται κάθε σκέψη ανακούφισης των εργαζομένων. Τα μονοπώλια λοιπόν και όχι το λαό αφορούν οι φιέστες στο Ζάππειο και οι κυβερνητικοί «δεκάρικοι» περί «τερματισμού της λιτότητας», «ιστορικών στιγμών» κ.λπ.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο λαός έχει κάθε συμφέρον όχι απλά να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα πανηγύρια της κυβέρνησης περί τέλους των «πέτρινων χρόνων», αλλά να περάσει σε πιο επιθετική γραμμή πάλης κόντρα στην πολιτική της. Να διεκδικήσει την πραγματικά «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, που δεν είναι άλλη από την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και την αναπλήρωση των απωλειών των τελευταίων ετών. Να μη δεχτεί να πάει ούτε ρούπι πίσω από τις κατακτήσεις που του ξήλωσε το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, να οργανώσει την πάλη του, να περάσει στην αντεπίθεση, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να μη δεχτεί αυτές οι ανάγκες του να μπαίνουν στο ζύγι της «αντοχής» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ανεμίζοντας τη σημαία του κεφαλαίου, δεν μένει μόνο στην ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να κατοχυρωθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Με την ίδια σημαία βάζει το λαό να βαδίσει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, εμπλέκοντας τη χώρα στους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για το ονοματολογικό των Σκοπίων ουσιαστικά είναι άλλο ένα εργαλείο για να προωθηθούν απρόσκοπτα αυτοί οι σχεδιασμοί.
(….) Είναι κρίσιμο σήμερα να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ παντού, σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. Να ξεπεραστούν συγχύσεις και αυταπάτες και να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Να καταδικαστούν οι προσπάθειες να στηθούν νέα αναχώματα δεξιά και αριστερά, με νέους αυτόκλητους σωτήρες του λαού.
Αυτή η προσπάθεια αφορά τον κάθε κομμουνιστή, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος. Με ένταση της πολιτικής δράσης ειδικά στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, με συσκέψεις, συζητήσεις, εξορμήσεις, να διαδοθεί πλατιά η μοναδική διέξοδος για τον εργατόκοσμο: Η συμπόρευση με το Κόμμα, η αλλαγή των συσχετισμών, η ενίσχυση της πάλης με προοπτική την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
(…) Το ΚΚΕ συμπληρώνει φέτος έναν αιώνα αγώνων και θυσιών, παραμένοντας το μόνο πραγματικά νέο κόμμα της ελληνικής κοινωνίας, γιατί είναι το μόνο που παλεύει για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, παρά τις όποιες αδυναμίες και τα λάθη του, το ΚΚΕ δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι απέναντι στον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου. Συγκρούστηκε και συγκρούεται με όλες τις μορφές της δικτατορίας του κεφαλαίου, αξιοποιώντας κάθε μορφή πάλης, τόσο σε μακρόχρονες συνθήκες παρανομίας όσο και σε μακρόχρονες συνθήκες νομιμότητας, στο πλαίσιο της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή της αναστολής της, ανάλογα με τις ανάγκες του αστικού συστήματος. Υπήρξε πάντοτε κόμμα της αγωνιστικής δράσης, με βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα, με προσήλωση στον αγώνα για το σοσιαλισμό.
Συνεχίζουμε πιο αποφασιστικά τον αγώνα σήμερα. Γιατί σήμερα χρειάζεται ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ, ικανό στην πάλη για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής κοινωνικής συμμαχίας, ικανό να ηγηθεί στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τιμή και δόξα στο ΔΣΕ.
Τιμή και δόξα στα 100 χρόνια ΚΚΕ»
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο που έχει αναγείρει η Τομεακή Επιτροπή Ηρακλείου του ΚΚΕ για τους ήρωες μαχητές του ΔΣΕ.
