Του Αντώνη Παντινάκη
Η ψυχή του Σπύρου Μουστακλή φτερούγισε από χαρά το πρωινό της Παρασκευής: “Πέταξε” και στάθηκε επάνω από το 43ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου, παρακολουθώντας την τιμητική εκδήλωση που διοργανώθηκε στη μνήμη του.
Τα δάκρυα συγκίνησης της συζύγου του Χριστίνας αναπαύτηκαν και “πότισαν” τη ρίζα της πολύτιμης πνευματικής και ιδεολογικής κληρονομιάς του γενναίου στρατιωτικού!
Τα μάτια της μούσκεψαν από τον αγόγγυστο ιδρώτα του, της αδιάκοπης παρουσίας του στην πρώτη γραμμή του αντιδικτατορικού μετώπου.
Με λόγια ευγνωμοσύνης προς τους δασκάλους και τους μαθητές του 43ου Δημοτικού Σχολείου, η Χριστίνα Μουστακλή αναβιώνει τα έργα και τις ημέρες του περήφανου Μεσολογγίτη.
Η έξοδος των αναμνήσεών της δεν γίνεται στο Μεσολόγγι, την ιδιαίτερη πατρίδα του άνδρα της, αλλά στην Κρήτη · σε ένα νησί που διαχρονικά έχει υψώσει “τείχη” προστασίας στα δημοκρατικά του ιδεώδη, πολεμώντας τον φασισμό και την τυραννία...
Τα πρώτα σημάδια της Άνοιξης...
Οι δρόμοι της Αθήνας θα σκαφτούν απ’ τα ανελέητα ισοπεδωτικό πέρασμα των ερπυστριών, σχηματίζοντας κατακόκκινα αυλάκια ολόγυρα, σε κάθε γειτονιά.
Οι αρτηρίες της ανοχής έχουν κοπεί, οι φλέβες της αντεπίθεσης πετάγονται έξω: Είναι το αίμα που βράζει, που ξεχειλίζει, που δεν υποτάσσεται και γίνεται μνημείο Αντίστασης.
Αλαφιασμένες, μα πάνω απ’ όλα ενωμένες, φωνές, είναι ο ντελάλης της επερχόμενης ανατροπής.
Τα θυσιασμένα κορμιά, πεσμένα καταγής, όρθωσαν το περήφανο ανάστημά τους κι έγιναν τα λουλούδια που έφεραν το χρώμα κι έδιωξαν μια για πάντα το επταετές έρεβος !
Η Άνοιξη ήρθε τελικώς καλοκαίρι μα τ’ άρωμά της εισέβαλε, εκείνο τον Νοέμβρη του ‘73, ατάκτως σ’ ένα απ’ τα δωμάτια της Πολυκλινικής Αθηνών, στην Ομόνοια.
“Ζην επικινδύνως”
Σε μία απ’ τις εισπνοές του, ο Σπύρος Μουστακλής σύγκορμος διαισθάνθηκε το τι συνέβαινε. Τραντάχτηκε, συμμετέχοντας και παλεύοντας νοερά για τα μελλούμενα.
"Vivere Pericolosamente” - “Ζην επικινδύνως”, μπόρεσε να ψελλίσει από το κρεβάτι του πόνου στη σύζυγό του. Ήταν μία φράση – σταθμός, ο αυτοσκοπός ενός Μεσολογγίτη, που δεν είχε άλλη επιλογή απ’ το ζήσει για πάντα ως Ελεύθερος Πολιορκημένος...
“Με το αριστερό του χέρι σήκωσε το δεξί του χέρι , που ήταν παράλυτο, και το άφησε να πέσει κάτω. Το πάθος του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία νίκησε και την αφασία, γιατί όχι απλά μου είπε αυτά τα φοβερά λόγια, αλλά μου τα μετέφρασε κιόλας! Με το βλέμμα του έδειξε ότι ήθελε να πάει στο Πολυτεχνείο”, διηγείται στο Cretalive η κ. Χριστίνα Μουστακλή.
Η δύναμη και η σημειολογία των στιγμών ζωντανεύουν ξανά με την ίδια ένταση: “Είχε τάξει την εαυτό του στην Αντίσταση! Ήταν πολύ ευχαριστημένος για ο,τι συνέβαινε. Το ήθελε πολύ και το περίμενε”, μας εξομολογείται η χήρα του εμβληματικού αγωνιστή.
Το καντήλι απ’ τις θύμησες του Σπύρου Μουστακλή δεν έχει σβήσει ποτέ, και πώς να σβήσει όταν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η φλόγα του φουντώνει από μόνη της φωτίζοντας και τις επόμενες γενιές...
“Σήμερα εκεί που είναι θα αγαλλιάζει η ψυχή του βλέποντας αυτούς τους αγγέλους!”, σχολιάζει με σιγουριά η σύζυγός του, τρέφοντας βαθιά εκτίμηση στους μαθητές και στους δασκάλους του 43ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου, που τίμησαν χθες τη μνήμη του σπουδαίου αντιστασιακού.
“Συνεχίζουν το έργο του Μανώλη Καρέλλη που έδωσε το όνομα σε δρόμο. Έτσι κι εκείνοι τώρα έδωσαν το όνομα του άνδρα μου στο σχολείο τους. Κι αυτό είναι κάτι το πολύ συγκινητικό”.
“Ήταν κάτι το συγκλονιστικό"
Η κ. Χριστίνα Μουστακλή βρέθηκε από την Πέμπτη στο Ηράκλειο, παρακολουθώντας τις πρόβες της εκδήλωσης. Η μεγάλη αγκαλιά των παιδιών, οι ερωτήσεις και οι γνώσεις τους για την ιστορία του συζύγου της, την άφησαν εμβρόντητη:
“Ήταν κάτι το συγκλονιστικό, ήταν μία μέρα μοναδική, συγκινητική, ευλογημένη.
Έζησα μία ατμόσφαιρα που δεν είχα ξαναζήσει. Βρέθηκα σε μία ιστορική πόλη, στο "Μεγάλο Κάστρο". Ο κόσμος ανταποκρίνεται στην πραγματική ιστορία της Κρήτης, που είναι ένα μέρος μοναδικό, παγκόσμια αναγνωρισμένο!
Αυτά τα παιδιά έχουν εμβαθύνει στην Ιστορία. Έχω εντυπωσιαστεί! Ειλικρινά, δεν το περίμενα! Να ακούγατε τις ερωτήσεις τους· καλύτερες κι από έμπειρων δημοσιογράφων ήταν!”.
"Μπορούμε να ελπίζουμε" - "Οι καιροί ου μενετοί”
Η συναναστροφή της με τους μαθητές του 43ου Δημοτικού Σχολείου, την έκαναν να αισιοδοξεί για το μέλλον: “Βλέποντας κι ακούγοντας αυτά τα παιδιά, αντιλήφθηκα ότι μπορούμε σ’ αυτόν τον τόπο να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτά τα παιδιά. Οι γονείς και οι δάσκαλοί τους τα έχουν βάλει στο σωστό δρόμο. Είναι πολύ σημαντικό να τα μεγαλώνουν με τις αρχές της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρχές τις οποίες πρέσβευε και ο Σπύρος. Αξίζουν κάθε τιμή και σεβασμό για το σπουδαίο έργο τους, για τα ιδεώδη και τα ιδανικά τους!”.
“Οι καιροί ου μενετοί” ήταν η μόνιμη επωδός της κ. Μουστακλή. “Η κατάσταση είναι δύσκολη. Πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα, έχοντας στο νου μας τα διδάγματα των προγόνων μας. Σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη ένας οικονομικός πόλεμος με πολλές πτυχές και παραμέτρους. Πολεμούν την ειρήνη του κόσμου, τα ιδεώδη της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό κι οφείλουμε να δείξουμε τις ανθρωπιστικές αντοχές μας, με το να σεβόμαστε τον άνθρωπο και τη φύση. Θα επιζήσουμε μονάχα συνεχίζοντας τον αγώνα και την αντίσταση...”.
