Το "ευχαριστώ" μίας μαθήτριας στους καθηγητές της - " Είναι επιλογή μας να γινόμαστε άνθρωποι!"

Ένα δημόσιο "ευχαριστώ" θέλησε να απευθύνει μία πρώην μαθήτρια του 5ου ΕΠΑΛ Ηρακλείου στον σύλλογο των καθηγητών αλλά και στον καθένα ξεχωριστά για τις γνώσεις, την ανθρωπιά αλλά και την ψυχολογική στήριξη που της παρείχαν.

Η μαθήτρια στέκεται στις ανάγκες των ΕΠΑΛ αλλά και το οικονομικό πρόβλημα των μαθητών που δεν έχουν πρόσβαση σε υπολογιστή , γεγονός που αναδείχθηκε πρόσφατα κατά την περίοδο της καραντίνας.

Αναλυτικά η επιστολή της μαθήτριας

'' Ως  πρώην μαθήτρια του 5^ου ΕΠΑΛ Ηρακλείου, θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια το σύλλογο καθηγητών του,  ο οποίος μου δώρισε  ένα laptop για τις φοιτητικές μου πλέον ανάγκες. Κάτι που προφανώς και δυστυχώς θεωρείται δεδομένο , απ’τη ‘’δημόσια’’ παιδεία , η οποία εμμέσως το απαιτεί ως  αναγκαίο αγαθό για τις σπουδές. Όπως  επίσης θεωρεί δεδομένο και την οικονομική δυνατότητα για την απόκτησή του, δυσκολεύοντας έτσι  τους  λιγότερο οικονομικά έχοντες  ,το δικαίωμα να σπουδάσουν! Εξ’άλλου το πρόβλημα που επικράτησε και εν μέσω καραντίνας, το απέδειξε και είναι γνωστό..

Διδάσκοντες, δημόσιοι υπάλληλοι , από εκείνους που λειτουργούν μεμονωμένα ανθρώπινα, προσπαθώντας να μη γίνονται συννένοχοι . Συννένοχοι στη σιωπή, στ’άδικο και σε ένα καλούπι που απλώς μόνο σε συντονίζει ,αντί και να σε εξελίσσει. Καθηγητές , οι οποίοι μου στάθηκαν ψυχολογικά (χωρίς ίσως να το αντιλήφθηκαν)  και εν τέλει πρακτικά. Ο καθ’ένας  με το γενναίο τρόπο του, είτε αυτό σήμαινε στο μοναδικό κενό τους , σε πιεσμένη μέρα, να σου καλύπτουν μαθησιακά κενά χαμογελώντας, είτε αυτό σήμαινε να σου τηλεφωνούν βραδιάτικα, για να σου υπενθυμίζουν να μην παραιτήσεις  τα όνειρά σου και να δώσεις πανελλήνιες μέχρι τελευταία στιγμή, είτε αυτό σήμαινε ένα ενθαρρυντικό χτύπημα στην πλάτη και μια αγκαλιά, είτε αυτό σήμαινε απλώς ακούραστη επιμονή να σου δίνουν θάρρος. Ελπιδοφόροι διδάσκοντες, που ξεχειλίζουν ίσως καταβάθος παράπονο και αγανάκτηση ,για τις τόσες  χαμένες ή απραγματοποίητες προσπάθειες , για έναν ουσιαστικότερο τρόπο εκπαίδευσης, ο οποίος θα επιφέρει ουσιαστικότερο ‘’αύριο’’. Συναντούν και ζουν όμως διαρκώς , ένα εκπαιδευτικό σύστημα που γεννά και θρέφει  ως επί το πλείστον την αδιαφορία και την απληστία στη νέα γεννιά. Παραμερίζει  τις ανάγκες του ‘’είναι’’  και αρέσκεται στο ‘’φαίνεσθαι’’ . Αυτοί όμως, πάντα λίγοι, μέσα σε κάθε ανοχή τους , φροντίζουν με ζήλο ,να γεννούν και να θρέφουν την αξία της προσπάθειας για την ίδια τη μάθηση και το ήθος, απέναντι  σε ό, τι θεωρητικά φαντάζει  αδύνατο.

Μπορεί για τους καθηγητές ένας μαθητής, να είναι ένα απ’τα  τόσα παιδιά, που γνωρίζουν αμέτρητα κάθε νέα  χρονιά και βοηθούν με το ξεχωριστό τους τρόπο, όμως για τους  μαθητές οι καθηγητές ,είναι πάντα μετρημένοι .Κάθε τους λόγος, κάθε τους πράξη, κάθε τους συμπεριφορά χαράζεται και αποτυπώνεται σα φυλαχτό, όταν θέλουν να το κρατήσουν μέσα τους οδηγό. Για κάποιους μαθητές στέκονται συγκινητικά , όσο δε στέκονται κάποιοι  άλλοι, που πάντα περίμεναν να τους σταθούν και  να πιστέψουν με τόσο έγνοια, όσο αυτοί οι καθηγητές. Γίνονται  λοιπόν το ίδιο σημαντικοί και καθοριστικοί, σαν τους γονείς.

Μία καθηγήτρια εξ’αυτών, εν ώρα μαθήματος και προσπαθώντας  να υπομείνει  όλη τη χυδαιότητα ,που ασυνείδητα ή συνειδητά εκπέμπουν κάποιοι , μόλις ενήλικοι , μαθητές, χωρίς να  τους απευθυνθεί  προσωπικά ,σταμάτησε να γράφει στον πίνακα και με φιλοσοφικό ύφος είπε  <<ό, τι του περισσεύει κανείς δίνει>> . Μήπως πρέπει να σκεφτεί τι δίνει κανείς ; Μήπως πρέπει να σκεφτεί τι  θρέφει ήδη μέσα του, τι μεγαλώνει; Μήπως πρέπει να σκεφτεί ,πέρα απ’τη θέση του, τι θέση δίνει;  

Τους είμαι ευγνώμων,  σαν το λιγότερο που μπορώ να ανταποδώσω και νιώθω περήφανη ως πρώην  μαθήτριά τους, που έλαβα εξ’αρχής της μαθητείας μου την ανθρώπινη και αξιόλογη ανταπόκρισή τους. Όπως σίγουρα ανταποκρίνοται επίσης ,σε κάθε μαθητή τους, με υπερβολικά προσωπικό τους κόπο.

Τα επαγγελματικά λύκεια έχουν ιδιαίτερες ανάγκες και αυτές  προσπαθούν να καλύψουν αυτοί οι καθηγητές. Θα μπορούσαν απλώς, σαν τους πολλούς, να τις αγνοήσουν. Να πηγαίνουν, να παραδίδουν ύλη και να γυρνάνε πίσω. Όμως πηγαίνουν και επιμένουν, είναι  ‘’εκεί’’ , γιατί έχουν κίνητρο την ελπίδα και είναι επιλογή τους.

Είναι επιλογή μας να γινόμαστε  άνθρωποι. ''