Ένα SOSίβιο... αλληλεγγύης από τους Κουνάβους!

Του Αντώνη Παντινάκη

Η μαθητική ταινία μικρού μήκους ''SOSίβιο'', με τα πρωτάκια του Δημοτικού Σχολείου Κουνάβωνπου κατέκτησε προσφάτως το Βραβείο Κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ της Βαλένθια, παρουσιάζει μέσα σε οκτώ λεπτά και πενήντα τρία δευτερόλεπτα, αυτό που μπορεί να συμβεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, σε όλους μας: Να γυρίσει η ζωή μας ανάποδα. Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος, κι ο εφιάλτης μπορεί να μας πιάσει στον λήθαργο της απάθειας και της αλαζονείας.

Ο εκ των δημιουργών της ταινίας, Νίκος Γαλάνης, φιλοξενήθηκε στον... αέρα του Livetalks και της εκπομπής “Όρεξη έχεις πρωί πρωί;”, μιλώντας για την τελευταία διάκριση και όχι μόνο: Ανέσυρε στη μνήμη του τις όμορφες στιγμές των γυρισμάτων, τα μηνύματα που πέρασαν στα παιδιά και την πολύτιμη συνεισφορά των γονιών, στο εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα.

“Όταν λαμβάνουμε μία τέτοια τιμή, ιδίως από ένα διεθνές φεστιβάλ, πάντα είναι η χαρά είναι μεγάλη. Κυρίως, είναι επιβράβευση των κόπων και των προσπαθειών που καταβάλαμε εμείς και τα παιδιά, για να δημιουργήσουμε μία ταινία μικρού μήκους” είπε αρχικά ο κ. Γαλάνης, τονίζοντας ότι “αυτό όμως που πάντα με χαροποιεί σε μία τέτοια διαδικασία είναι το ταξίδι που κάνει η εικόνα ενός μικρού επαρχιακού σχολείου · η εικόνα των μαθητών που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και οι αναμνήσεις που κρατάνε τα παιδιά για όλη τους τη ζωή”.

Η προσέγγιση ενός τόσο ευαίσθητου ζητήματος δεν ήταν καθόλου εύκολη, “ιδίως όταν μιλάμε για παιδάκια που τότε ήταν στην πρώτη δημοτικού. Βέβαια, εάν μιλήσουμε για το 2016, που έγινε η ταινία, θα θυμηθούμε ότι ήταν η εποχή όπου οι τηλεοράσεις - όπως τώρα κατακλύζονται από τα θέματα με τον κορωνοϊό – ασχολούνταν με τους πρόσφυγες και την προσφυγιά στα νησιά: Βλέπαμε σωσίβια, βάρκες που βούλιαζαν. Συνεπώς, τα παιδιά γνώριζαν το θέμα, το έβλεπαν στην τηλεόραση και συζητούσαν με τους γονείς τους για αυτό. Ήταν κάτι που το ήξεραν”.

 

Σκοπός της ταινίας ήταν, “να δώσουμε την ενσυναίσθηση στα παιδιά, να τους κάνουμε να μπουν ... στα παπούτσια ενός παιδιού από τη Συρία και να δουν πώς θα ήταν στη δική μας περίπτωση”.

Ο κ. Γαλάνης ευχαρίστησε την... τύχη του, “γιατί οι γονείς βοήθησαν πολύ στο να δημιουργηθεί η ταινία αυτή. Τους άρεσε πολύ η ιδέα και βοήθησαν πολύ σε όλη τη διαδικασία της ταινίας – μάλιστα, μία μαμά έδωσε το σπίτι της για να κάνουμε κάποια γυρίσματα.Πιστεύω ότι χάρηκαν με τη δημιουργία των παιδιών τους. Τα παιδιά όταν βιώνουν κάτι, το μαθαίνουν καλύτερα”.

Αυτό που βιώνει το προσφυγόπουλο της ταινίας, “θα μπορούσε να συμβεί και σε εμάς. Να ξυπνήσουμε δηλαδή ένα πρωί κι από εκεί που η ζωή μας είναι μια χαρά, να δούμε το σπίτι μας να έχει βομβαρδιστεί. Να μην έχουμε να μείνουμε κάπου. Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ότι μπορούμε να βρεθούμε κι εμείς σε αδύναμη θέση”, παροτρύνει ο κ. Γαλάνης,.

Προσφυγιά: "Ένας εφιάλτης που μπορεί να συμβεί στον καθέναν μας"

“Ο τελικός προορισμός δεν είναι το βραβείο, αλλά τι θα μείνει στον ίδιο τον μαθητή” λέει στο Cretalive ο έτερος δημιουργός, κ. Νίκος Κωνσταντάκης.

“Ήταν ένα βιντεάκι που το προβάλλαμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς, αντί για σχολική γιορτή. Ήταν κάτι πολύ διαφορετικό που συγκίνησε μικρούς και μεγάλους.

Έκτοτε, το βιντεάκι έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Από το 2016 που το γυρίσαμε μέχρι και σήμερα, παραμένει στην επικαιρότητα.

Το μάθημα δεν περιορίζεται ούτε στα βιβλία, ούτε σε μία τάξη. Το ζητούμενο είναι το τι θα αποκομίσει ο μαθητής. Σημασία έχει τι μένει στο τέλος. Κι απ’ ο,τι φάνηκε και σε αυτό το βιντεάκι, η προσπάθεια και των παιδιών και των εκπαιδευτικών, δικαιώθηκε”.
 

Ο κ. Κωνσταντάκης θυμήθηκε και το τι γινόταν στα γυρίσματα: “Τα παιδιά ήταν πολύ μικρά, ήταν πρώτη δημοτικού. Εντούτοις, ήταν πολύ συνεργάσιμα. Τους εξηγήσαμε το γενικό concept, τους δείξαμε κάποια γενικά πλάνα στην αρχή, για να τους εξηγήσουμε τι είναι το προσφυγικό – μεταναστευτικό πρόβλημα. Αλλά όταν συνδέσαμε όλα τα κομμάτια του παζλ, κι είδαμε το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας, τότε κατάλαβαν ακριβώς τι συμβαίνει. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσουμε σε μικρά παιδιά. Έπρεπε να βρούμε ένα διαφορετικό τρόπο”.

Για τον ίδιο, η προσφυγιά είναι “ένας εφιάλτης που μπορεί να συμβεί και στον καθέναν μας. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να ξέρουμε και να τονιστεί, ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο”.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο, όντως, και τούτο αποδείχθηκε και με την πανδημία του κορωνοϊού που έφερε τα πάνω – κάτω στις ζωές μας.

“Ίσως κι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα επόμενο βιντεάκι” αποκαλύπτει ο κ. Κωνσταντάκης, αν και κάτι άλλο είχε κατά νου: “Σκεφτόμουν να σχεδιάσω ένα βιντεάκι που θα αφορά τα τροχαία ατυχήματα στην Κρήτη, που να δίνει ένα ισχυρό μήνυμα”.

Έχει όντως μεγάλη αξία και σημασία, τα παιδιά από μικρή ηλικία να δέχονται τα κατάλληλα μηνύματα. “Τα παιδιά που έρχονται από το εξωτερικό και δεν γνωρίζουν καθόλου τη γλώσσα, στο νήπιο και στην πρώτη δημοτικού, μέσα σε ένα πεντάμηνο γνωρίζουν άπταιστα τη γλώσσα.

Είναι ένα παράδειγμα του πόσο γρήγορα μαθαίνουν σε αυτή την ηλικία.

Όσο μεγαλώνουμε ως άνθρωποι, δύσκολα αλλάζουμε. Οπότε, από μικρή ηλικία τα παιδιά πρέπει να μυούνται σε κάποια πράγματα, που θα μπορούν να τους φανούν χρήσιμα και στο μέλλον”.

"Το καλύτερο μάθημα, έξω από τους τοίχους της τάξης"

Το εξαιρετικό κλίμα που επικρατεί στους Κουνάβους ήταν κι είναι ένα από τα “μυστικά” της επιτυχίας.

“Υπάρχει ένα ρητό που λέει, με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τα ίδια γράμματα θα μάθεις”. Σε αυτό ανέτρεξε ο Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου κ. Δημήτρης Αλεξάκης, όντας χαρούμενος, δικαιωμένος κι υπερήφανος από την συνολική δουλειά και συνεργασία των γονιών και των συναδέλφων του: “Το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά που δεχόταν το δημόσιο σχολείο προσφυγόπουλα στις τάξεις. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα φιλμάκι για να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν τις έννοιες της αγάπης, της κατανόησης, της αλληλοβοήθειας και της προσφυγιάς.

Οι συνάδελφοι, που τους ανετέθη αυτή η αποστολή, είναι ταλαντούχοι δημιουργοί, τα κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο.

Και οι μαθητές μας, παρότι ήταν μικρά παιδιά, μπήκαν στο ρόλο και τα κατάφεραν εξίσου καλά.

Έχουμε κι εμείς τις ευαισθησίες μας, κι έτσι όλοι μαζί βοηθάμε το σχολείο. Νομίζω ότι πάμε πάρα πολύ καλά. Έχουμε κι έναν υπέροχο σύλλογο.

Όλοι οι μαθητές μας, από την πρώτη μέχρι την τελευταία τάξη, είναι ευαισθητοποιημένοι. Κι αυτό μας το λένε μετά και οι καθηγητές από το Γυμνάσιο Μελεσών που πηγαίνουν τα παιδιά μας.

Το δημόσιο σχολείο, τελικά, είναι ένα καλό σχολείο.

Το σχολείο μας είναι μικρό, έχουμε 141 μαθητές που έρχονται από διάφορα χωριά.

Υπάρχει ένα πολύ καλό κλίμα. Τα παιδιά είναι ευαισθητοποιημένα σε διάφορα θέματα, όπως το περιβάλλον. Κι εμείς όμως, επί καθημερινής βάσεως ως σχολείο, έχουμε αναπτύξεις διάφορες δράσεις, με αποτέλεσμα το επίπεδο των παιδιών μας να είναι πολύ καλό. Σε αυτό ευθύνονται και οι γονείς τους, που μας βοηθούν καθημερινά”.

Οι μικροί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι πλέον στην πέμπτη δημοτικού. “ Μετά από το βιντεάκι ευαισθητοποιήθηκαν, συγκινήθηκαν” υπογράμμισε ο κ. Αλεξάκης. “Για εμάς ήταν το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά, έξω από τους τοίχους της τάξης, για να αντιληφθούν και να ζήσουν βιωματικά τις έννοιες αυτές που σας ανέφερα παραπάνω”.