Την απίστευτη περιπέτεια που βίωσε μια επώνυμη Ηρακλειώτισσα η κ. Εύα Μ. (τα στοιχεία της για ευνόητους λόγους είναι στη διάθεση μας και στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) που μάλιστα σχεδόν ταυτόχρονα συνοδεύτηκε με την απώλεια του συζύγου της μεταφέρει η ίδια στο cretalive σε μια προσπάθεια να μην περάσει άλλος όσα εκείνη πέρασε μέσα στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της Κρήτης.
Το περιστατικό συνέβη πριν από μερικές ημέρες, στο Γ´κτήριο του νοσοκομείου και συγκεκριμένα στον 4ο όροφο, στην πνευμονολογική κλινική όπου νοσηλεύονταν ο σύζυγος της. Αργά το βράδυ κι ενώ ετοιμαζόταν να αποχωρήσει από την κλινική, ακολούθησε μια διαδρομή που συνηθίζουν να κάνουν όσοι έχουν ασθενείς στον 4ο όροφο: να αποχωρούν δηλαδή από την πίσω σκάλα που υπάρχει και να βγουν στην πίσω πλευρά του νοσοκομείου. Η συγκεκριμένη σκάλα φωτίζεται στους τρεις πρώτους ορόφους αλλά όχι και στον τέταρτο όπου επικρατεί το μισοσκόταδο με ότι αυτό σημαίνει για επισκέπτες αλλά και προσωπικό που τη χρησιμοποιούν.
Η κ. Εύα λοιπόν, φορτωμένη τα πράγματα της έφυγε από την πίσω σκάλα και ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι άρχισε να...κουτρουβαλιάζεται στη σκάλα, πέφτοντας με το κεφάλι και σφαδάζοντας στους πόνους. Τα αίματα έρρεαν από το πρόσωπο της και μάλλον από τύχη δεν έμεινε στον τόπο. Άρχισε να καλεί βοήθεια κι ένας ογκολόγος που περνούσε τυχαία προσφέρθηκε να τη βοηθήσει.
Μέχρι να έλθει ο γιος της που είχε ειδοποιηθεί στο μεσοδιάστημα η γυναίκα ανέμενε στο κρύο και στη σκοτεινή σκάλα για ένα μισάωρο, αφού για κακή της τύχη εφημέρευε το Βενιζέλειο νοσοκομείο. Ακόμα και η αναγκαία σανίδα που ενδείκνυται σε αυτές τις περιπτώσεις, προκειμένου να τοποθετηθεί το κτυπημένο σώμα της δεν ήταν εύκολο να βρεθεί αφού υπάρχει μια και μοναδική σε ολόκληρο το νοσοκομείο! Μέσα στα αίματα και στους πόνους η γυναίκα τελικά μεταφέρθηκε σε ενα πρόχειρο θάλαμο όπου τις προσφέρθηκαν οι πρώτες βοήθειες έως ότου μεταφερθεί τελικά στο εφημερεύον νοσοκομείο !
Ωστόσο το ερώτημα που διατυπώνει η κ. Εύα μεσω του cretalive είναι απλό και αυτονόητο:
Γιατί θα έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο όταν η ίδια χτύπησε και μάλιστα τόσο σοβαρά μέσα στο ΠΑΓΝΗ;
Αυτός ο χρόνος που χάθηκε, αν η γυναίκα είχε εσωτερική αιμορραγία ( κάτι που δεν ελέγχθηκε μέσα στο ΠΑΓΝΗ) δεν θα μπορούσε να ήταν μοιραίος;
Αν χτυπούσε κάποιος γιατρός ή εργαζόμενος μέσα στο νοσοκομείο τόσο σοβαρά ή κάποιος επώνυμος θα είχε άραγε την ίδια αντιμετώπιση ; ή θα έβρισκαν τον τρόπο να τον περιθάλψουν, όπως κάνουν σε σοβαρές περιπτώσεις ασθενών, όταν προκύπτουν ζητήματα σε μερες που δεν εφημερεύει το ΠΑΓΝΗ ;
Μήπως με αφορμή την περίπτωση της θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με διαφορετικό τρόπο περιστατικά που μπορεί να συμβούν μέσα στο νοσοκομείο και να εξυπηρετούνται άμεσα και γρήγορα επιτόπου χωρίς να μπαίνουν σε τέτοια ταλαιπωρία οι ασθενείς ;
Αυτά και περιμένουμε με ενδιαφέρον την απάντηση της διοίκησης του νοσοκομείου...
