Στην κορυφή ‘Ασκορδαλιά’, στην ψηλότερη κορυφή των Σητειακών βουνών, σε υψόμετρο 1235μ. ανηφόρισε η ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου την Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021.
Όπως αναφέρει ανακοίνωση του Συλλόγου:
Δοκιμάσαμε μια καινούρια διαδρομή για τον Σύλλογό μας, απολαμβάνοντας την άγρια ομορφιά της Κρητικής ορεινής φύσης και την εκπληκτική θέα από τον Μακρύ Γιαλό στον νότο μέχρι το ακρωτήρι του Αφορεσμένου προς την βόρεια ακτογραμμή. Νωρίς το πρωί, μεταφερθήκαμε με τα αυτοκίνητα μας μέχρι την πλατεία της Λάστρου και συνεχίσαμε ψηλότερα με αγροτικά αυτοκίνητα.
Το μικρό γραφικό χωριό της Λάστρου βρίσκεται 35χλμ δυτικά της Σητείας και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 314μ, σε μία κοιλάδα ανάμεσα στο όρος Καψά δυτικά και κάποια μικρότερα υψώματα ανατολικά. Από τα πιο όμορφα χωριά της ανατολικής Κρήτης, με κάτασπρα στενά σοκάκια και λουλουδιασμένες αυλές, διατηρεί ακόμα τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Η ονομασία του είναι προελληνικής προέλευσης και η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων μέχρι τα πρώτα Μινωικά χρόνια. Στην περιοχή έχουν εντοπιστεί πλούσια αρχαιολογικά ευρήματα και βυζαντινές εκκλησίες, όπως η παλιά βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην άκρη του χωριού. Στις πλαγιές των ψηλών βουνών που το περιβάλλουν διακρίνεται το χαρακτηριστικό γεωλογικό ‘ρήγμα της Λάστρου’ ύψους πολλών μέτρων, γνωστό ως ‘στεφανιές’, ενώ στη θέση Αλτσί υπάρχουν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα γύψου στην Ευρώπη.
Αποβιβαστήκαμε κοντά στην περιοχή ‘Του Σαραντάπηχου η Πατουχιά’, όπου σύμφωνα με τον θρύλο και την λαϊκή παράδοση υπάρχει αποτύπωμα πέλματος σε υπερφυσικό μέγεθος που αποδίδεται στον γίγαντα Σαραντάπηχο. ΄Εχουμε αφήσει πίσω μας το δασάκι της Λάστρου, που είναι κατάφυτο με πουρνάρια και βαλανιδιές και ξεκινούμε την ανάβαση από το γνώριμο άγριο και αφιλόξενο τοπίο των κρητικών βουνών. Κοντά στο σημείο εκκίνησης την προσοχή μας τραβά ένα ευρύχωρο, δίπατο σπήλαιο με ίχνη από πρόβατα και πολλά κόκαλα, ειδικά μικρών ζώων. Σώζεται και ένας τοίχος, σημάδι ότι κάποτε το χρησιμοποιούσαν σαν μαντρί, ενώ σήμερα βρίσκουν εκεί καταφύγιο τα πρόβατα και είναι ίσως και λημέρι των γυπαετών, το μέρος όπου κατασπαράζουν την λεία τους.
Συνεχίζουμε με ελεύθερη ανάβαση (χωρίς μονοπάτι) ακολουθώντας πορεία με απότομη ανηφορική κλίση, πάνω σε ‘χαλασά/σάρα’. Το ανέβασμα είναι δύσκολο και επίπονο, καθώς βαδίζουμε στην απότομη ορθοπλαγιά που είναι σκεπασμένη με γκρίζες πέτρες που γλιστρούν κάτω από τα πόδια μας. Εξακολουθούμε να ανηφορίζουμε ανάμεσα στα βουνά, ώσπου ν’ αντικρίσουμε απέναντι τον οικισμό του Μπέμπονα. Μας περιτριγυρίζουν άγρια, άδενδρα βουνά, γεμάτα ριζωμένους βράχους, πέτρες και ξεραμένους από τις καλοκαιρινές ζέστες θάμνους. Όμως λίγο ψηλότερα τα πρώτα αγριολούλουδα ξεπετάγονται ανάμεσα από τις πέτρες. Ακόμη και μέσα στη ‘χαλασά’ θαυμάζουμε τα κολχικά και τους μικρούς άσπρους κρόκους, ενώ ψηλότερα υπάρχουν κίτρινοι και μωβ (ενδημικό είδος crocus oreocreticous)
Ανηφορίζουμε προς την κορυφή, με συνοδεία τα κουδουνίσματα από τα πρόβατα, ενώ για λίγο μας συνοδεύουν δυο εντυπωσιακά όρνια, πιθανόν γυπαετοί. Στρίβουμε βόρεια, προς την κορυφή που ορθώνεται επιβλητική μπροστά μας. Σκαρφαλώνουμε την βραχώδη βουνοπλαγιά και καταλήγουμε στην πλατιά κορυφή, που προσφέρει ανεμπόδιστη θέα και προς τα δυο πέλαγα της Κρήτης. Στον νότο βλέπουμε την Ιεράπετρα με τον κάμπο από τα θερμοκήπια μέχρι τον Γούδουρα και τον Μακρύ Γυαλό, ενώ σε πρώτο πλάνο ξεχωρίζουν η Τρουλωτή και η Σφάκα. Ο ορεινός όγκος της Θρυπτής δεσπόζει Ν.Δ και στον βορά διακρίνουμε τον κόλπο του Μεραμπέλλου μέχρι τις ανεμογεννήτριες στο ακρωτήρι του Αϊ Γιάννη. Απλωνόμαστε στην κορυφή για να απολαύσουμε την υπέροχη θέα και χαλαρώνουμε απολαμβάνοντας ρακή κερασμένη από τον Εγγλέζο συνοδοιπόρο μας, που έχει ολοφάνερα αφομοιώσει τις κρητικές συνήθειες… Την προσοχή μας τραβούν εγκαταλειμμένα σίδερα πάνω στην κορυφή, πιθανόν εξοπλισμός για νέα εγκατάσταση ανεμογεννητριών, που ματαιώθηκε σαν ασύμφορη.
Εγκαταλείπουμε την κορυφή με την πανοραμική θέα, που ο υπέροχος καλοκαιρινός καιρός και ο καταγάλανος ουρανός κάνουν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Για λίγο ακολουθούμε το ίδιο μονοπάτι και στην συνέχεια στρίβουμε δυτικά με κατεύθυνση τη θέση ‘Κουτσούρα’. Ακολουθούμε ελεύθερη πορεία πάνω στην βραχώδη βουνοπλαγιά, που οδηγεί στο διπλανό χαμηλότερο βουνό. Συνεχίζουμε κατηφορικά και συναντούμε σμήνη από τρομαγμένες πέρδικες και μικρά ψαρόνια. Κάνουμε σύντομη στάση σε πετρόκτιστο κυκλικό οίκημα, χτισμένο με την αρχαία τεχνική των Μυκηναϊκών τάφων, που σε αλλοτινούς καιρούς λειτουργούσε σαν τυροκομείο, καθώς στην περιοχή υπήρχα άλλοτε πολλές μάντρες με αιγοπρόβατα.
Στη μέση της διαδρομής πυκνή ομίχλη σκέπασε τα πάντα γύρω μας και αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στην βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας και να αναζητήσουμε μέσω δορυφόρου το μονοπάτι που οδηγεί στην αφετηρία. Με περιορισμένη ορατότητα, καθώς όλα είναι σκεπασμένα κάτω από το πυκνό πέπλο της ομίχλης, συνεχίζουμε την πορεία για χαμηλότερα. Φτάνουμε στο καλντερίμι, που με πολλά ζικ-ζακ κατηφορίζει την βουνοπλαγιά. Το παλιό μονοπάτι, που χρησίμευε σαν οδική αρτηρία τις προηγούμενες δεκαετίες, είναι γενικά σε καλή κατάσταση και καταλήγουμε στην αφετηρία, στην δεξιά πλευρά της 'χαλασάς'. Σε 6 ώρες και 50 λεπτά διανύσαμε απόσταση 8 χλμ και καλύψαμε υψομετρική διαφορά 783μ.
