Μια ξεκάθαρη ερώτηση που μένει να απαντηθεί από του αρμοδίου διατυπώνει μέσα από την επιστολή της η Κατερίνα - Νιόβη Τριανταφυλλάκη, απόφοιτη του Καπετανάκειου.
Βλέποντας τα χρόνια να περνούν και το σχολείο να παραμένει ... γιαπί χωρίς να έχει υπάρξει η παραμικρή πρωτοβουλία για την ολοκλήρωση των εργασιών που εκκρεμούν η παλιά μαθήτρια του σχολείου περιγράφει με το δικό της τρόπο, προσδοκίες που χάθηκαν, τις εποχές που πέρασαν, τη στασιμότητα και την απογοήτευση για την σημερινή κατάσταση του σχολείου.
Αναλυτικά στην επιστολή της αναφέρει :
Αγαπημένο μου σχολειάκι,
Θυμάμαι ότι ήμουν η τελευταία γενιά που μπήκε μέσα στο στις αίθουσες σου, όχι για να κάνει μάθημα, αλλά για να πάρει τα βιβλία της. Θυμάμαι εκείνη την καθηγήτρια των αγγλικών που μας τα είχε δώσει, και πώς μετά πήραμε μαζί και τα θρανία μας για να τα βάλουμε στα λυόμενα.
Την επόμενη μέρα άρχιζαν οι εργασίες. Σε δύο χρόνια θα είναι έτοιμο, μας είπαν. Μας είπαν πως το γραφείο των καθηγητών και μερικές αίθουσες του χτηρίου έχουν υπέροχη θέα το λιμάνι, όταν μπουμε θα το δούμε. Και ακόμα κρεμόμασταν, άκρη άκρη στα κάγκελα για να βλέπουμε κάτι πέρα από το ερείπιο. Kαι περιμέναμε να περάσουν τα δύο χρόνια.
Και πέρασαν. Το χτήριο έστεκε ακόμα εκεί να μπάζει τους αγέρηδες, γιαπί. Οι καθηγητές μας μίλαγαν για όνειρα, για ταξίδια ως την άκρη του κόσμου, για ποίηση, για λέξεις, για το πώς λειτουργεί ο κόσμος γύρω μας. Και χρωμάτιζαν κάπως τις γκρίζες λαμαρίνες. Kαι μετά, μέσα σε ένα καλοκαίρι τις χρωματίσαμε κι εμείς. Ζωγραφίσαμε πάνω κάστρα, παραμύθια, κρύψαμε το γκρι.
Μας έλεγαν να μην κάνουμε κατάληψη, ότι υπάρχουν πιο ωραίοι τρόποι να διαμαρτυρηθούμε, ότι με την κατάληψη πλέον δε δικαιώνεται κανείς. Και τα διαλείμματα τραγουδάγαμε, κάναμε πορείες με χρωματιστά πανό και παίξαμε θέατρο και κάθε φορά, μα κάθε φορά υπενθυμίζαμε: “Το σχολείο μας είναι γιαπί, κύριε Δήμαρχε, Περιφεριάρχη, Αρμόδια Αρχή, εσείς εκεί που μας κοιτάτε τώρα και σας αρέσει η γιορτή μας, κάντε κάτι”. Και κανείς δεν έκανε. Ποτέ.
Και μερικές μέρες έβρεχε και το κλιματιστικό στα πλαστικά κουτιά μας ήταν ανυπόφορο και έξωστην αυλή, ρομαντικά ρομαντικά γεμίζαμε λιμνούλες και βάζαμε και χάρτινα καραβάκια να επιπλέουν ενώ δε φεύγαμε καν από την τάξη μας τα διαλείμματα μη γίνουμε μούσκεμα και
κρυώσουμε. Άσε δε που άμα έπρεπε να πάμε στους υπολογιστές ή στο εργαστήριο της βιολογίας και να βρέχει...απαπαπα, ήταν και μακριά γύρω γύρω όλο το χτήριο τρέχαμε, ομπρέλες, νερά παντού, χαμός.
Και κάναμε και καθιστική διαμαρτυρία στις πορείες, και σχολικά χριστουγεννιάτικα παζάρια γεμάτα χρυσόσκονη. Καλικάντζαρους και ξωτικά, που κάποια από τα έσοδα τους θα πήγαιναν στη βιβλιοθληκη του σχολείου μας ενώ σε κάθε γιορτή αποφοίτων ο διευθυντής ευχόταν οι επόμενοι από εμάς να χαρούν το ολοκαίνουριο χτήριο. Σε αυτό που περιμένουμε να δούμε τη βιβλιοθήκη. Ναι, ναι αυτό που είναι ακόμα γιαπί.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Εχουν αποφοιτήσει παιδιά που δεν είδαν ποτέ τους καν πώς είναι το χτήριο από μέσα. Δεν ανέβηκαν τις σκάλες του. Οι μετά από εμάς συνεχίζουν να τραγουδούν για το σχολείο, να γράφουν ποιήματα, να ζητούν αυτό που έπρεπε να είχε γίνει πριν αποφοιτήσω εγώ. Και μερικές φορές είμαι και εγώ εκεί και ας δεν είμαι μαθήτρια πια. Αλλά είσαι, ακόμα, το σχολείο μου.
Πηγαίνω ακόμα στις γιορτές, βλέπω τις πορείες. Οι καινούριοι τραγουδούν για το γιαπί, ζωγραφίζουν, μαθαίνουν, προσπαθούν ακόμα να διώξουν το γκρίζο. Πέταξαν χρώματα στην όψη σου, εκεί που το Ν είναι στραβό και λείπουν μερικά γράμματα. Και όλοι μαζί περιμένουμε.
Αλήθεια, θα χτιστείς ποτέ Καπετανάκειο;
Κατερίνα-Νιόβη Τριανταφυλλάκη, απόφοιτη του '13
