Η ζωή την περίοδο του κορωνοϊού σε ένα γηροκομείο

- «Ξέρετε πως λέγεται;»

- «Έχει ένα βαρετό όνομα»

- «Κορωνοϊός»

- «Αυτό είναι, είδα τον γιατρό και μου είπε ότι δεν το έχω. Άρα είναι καλό αυτό»

Έχοντας συμπληρώσει τα 96 της χρόνια, η Νικόλ έχει δει πολλά, Έζησε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχασε τη μητέρα της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και διαμαρτυρήθηκε τον Μάη του '68. Κάτι που εξηγεί τη στάση της απέναντι στον COVID-19.

«Στην ηλικία μου δεν φοβάμαι τον θάνατο. Είναι η ώρα μου. Η γιαγιά μου έλεγε πως πρέπει να πεθάνεις από κάτι» λέει η Νικόλ Βινιό.

Σε αυτό το γηροκομείο στα περίχωρα του Παρισιού, το προσωπικό κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρξουν άλλοι νεκροί. Αλλά δεν έχουν κατάλληλο εξοπλισμό, προσωπικό και ειδικές στολές.

«Πρέπει να κάνουμε οικονομία στα υλικά, Γι αυτό φοράμε ακόμη και σκουπιδοσακούλες ή πλένουμε τα ρούχα μας» λέει μια εθελόντρια.

Οι φροντιστές έδωσαν στην ρεπόρτερ του euronews μία σκουπιδοσακούλα ως μέσο προστασίας για να μπει στο χώρο.

Όλες σχεδόν οι αίθουσες ήταν άδειες. Οι επισκέψεις έχουν απαγορευτεί και οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι στα δωμάτιά τους για να μην μεταδοθεί ο ιός.

«Από την 1η Μαρτίου ώς τις 14 Απριλίου, οι μισοί νεκροί του ιού στη Γαλλία έχουν καταγραφεί σε τέτοιες εγκαταστάσεις. Αλλά υπάρχει και κάτι που ανησυχεί ιδιαίτερα τους φροντιστές. Ο αυστηρός εγκλεισμός επηρεάζει πολύ άσχημα την ψυχολογία των ανθρώπων» λέει η Ανελίζ Μπόρζες.

«Έχουμε ανθρώπους εδώ με μετρημένα χρόνια ή μήνες. Και δεν έχουμε το δικαίωμα να τους κλέψουμε το τέλος της ζωής τους, την αγάπη της οικογένειάς τους και τη φροντίδα που θα λάμβαναν» λέει ο Ντομινίκ Περιό, διευθυντής του γηροκομείου,

Λίγες ώρες μετά το ρεπορτάζ, η κυβέρνηση της Γαλλίας επέτρεψε εκ νέου τις οικογενειακές επισκέψεις, υπό την προϋπόθεση αυτές να επιτρέπονται από τα γηροκομεία.

Οι διευθυντές πάντως έχουν να απαντήσουν και σε άλλα ερωτήματα.

«Ο τρόπος που μετράμε τους θανάτους στα γηροκομεία, στην αρχή για παράδειγμα δεν είχαμε νεκρούς και μετά ξαφνικά είχαμε χιλιάδες, δείχνει ότι η κυβέρνηση ήθελε να αποκρύψει το μέγεθος της πανδημίας αλλά και την έλλειψη υποδομών για μία αξιοπρεπή φροντίδα των ηλικιωμένων» λέει ο Ζαν Φιλίπ Γκοτρέ, δήμαχρος του Φοντενέ σου Μπουά.

Εδώ και αρκετό καιρό τα γαλλικά γηροκομεία ζητούσαν οικονομική ενίσχυση, εξοπλισμό και προσωπικό. Η υγειονομική κρίση έδειξε πόσο επικίνδυνες είναι τελικά οι συνθήκες σε αυτές τις μονάδες. Και το ζήτημα παραμένει: Πόσο ακόμα θα μπορούν οι φροντιστές να προστατεύουν τις ευπαθείς ομάδες;