Ίσως η ιστορία κανενός Αφγανού δεν ενσαρκώνει καλύτερα τις φιλοδοξίες της Αμερικής για το Αφγανιστάν, από εκείνη του πιλότου Niloofar Rahmani, της πρώτης γυναίκας πιλότου σταθερών πτερύγων στο νεοσύστατο αφγανικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Το 2015 στην Ουάσιγκτον το State Department την τίμη με το ετήσιο βραβείο "Γυναίκες με Θάρρος". "Συνεχίζει να πετάει παρά τις απειλές από τους Ταλιμπάν και ακόμη και τα μέλη της δικής της οικογένειας" είπε σε δήλωσή της η πρώτη κυρία των ΗΠΑ Μισέλ Ομπάμα.
Την Πέμπτη, την παραμονή της προγραμματισμένης επιστροφής της στο Αφγανιστάν από ένα πρόγραμμα κατάρτισης διάρκειας 15 μηνών σε βάσεις της Πολεμικής Αεροπορίας στο Τέξας, τη Φλόριντα και το Αρκάνσας, η Ραχμάνι αποκάλυψε στους Αμερικανούς εκπαιδευτές της, τα σχέδιά της. Εξακολουθεί να θέλει να είναι μια στρατιωτική πιλότος, αλλά όχι υπό τη σημαία της χώρας της. Αυτό το καλοκαίρι κατέθεσε αίτηση ασύλου στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ελπίζει να ενταχθεί τελικά στην Πολεμική Αεροπορία.
"Τα πράγματα δεν αλλάζουνπρος το καλύτερο στο Αφγανιστάν", δήλωσε η καπετάνιος Ραχμάνι, σε συνέντευξή της την Παρασκευή. "Τα πράγματα χειροτερεύουν ολοένα και περισσότερο".
Όταν η Ραχμάνι ήταν 10 ετών οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέτρεψαν την κυβέρνηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, το 2001. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση Μπους έθεσε ως στόχο να ανοικοδομήσουν μια χώρα σημαδεμένη από τον πόλεμο, έκανε την προώθηση των δικαιωμάτων των γυναικών προτεραιότητα. Ήταν ένα τολμηρό εγχείρημα σε μια βαθιά συντηρητική χώρα όπου γυναίκες είχαν αποκλειστεί από τα σχολεία και το εργατικό δυναμικό.
Κατά τη διάρκεια της εφηβείας της, η Ραχμάνι εμπνεύστηκε από το στόχο της χειραφέτησης των Αφγανών γυναικών της Αμερικής. Όταν ήταν 18, με την υποστήριξη των γονιών της, ανυπόμονα στρατολογήθηκε στην Πολεμική Αεροπορία της χώρας της. «Ήταν πάντα το όνειρό μου να κάνω αυτή τη δουλειά, να γίνω πιλότος», είπε. «Με έκανε πολύ περήφανη».
Η αμερικανική κυβέρνηση χαιρέτισε το παράδειγμά της ως φωτεινό σημείο στη δύσκολη προσπάθεια για την οικοδόμηση της Αεροπορίας του Αφγανιστάν, η οποία έχει κοστίσει στους Αμερικανούς φορολογούμενους πάνω από 3,7 δισ $. Η προσπάθεια έχει αμαυρωθεί από καθυστερήσεις, υλικοτεχνικές προκλήσεις και σπάταλη των δαπανών.
