Ποιητής, διανοούμενος, βουλευτής, θερμός πατριώτης

Ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα. Ποιητής, διανοούμενος, βουλευτής, θερμός πατριώτης. Ο Λορέντζος Μαβίλης θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας συνθέτης σκακιστικών προβλημάτων με διεθνή φήμη.

«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πικρία της ζωής.

Όντας βυθήση ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,

μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.» ( από το ποίημα του : Λήθη)

Γεννήθηκε στην Ιθάκη στις 6 Σεπτεμβρίου του 1860 όπου ο ισπανικής καταγωγής πατέρας του, Παύλος Μαβίλης, υπηρετούσε ως δικαστικός. Η μητέρα του, Ιωάννα Σούφη, ήταν ανιψιά του κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Σπούδασε στην Γερμανία φιλολογία και φιλοσοφία ενώ παρακολούθησε μαθήματα  αρχαιολογίας και σανσκριτικών και μετέφρασε αποσπάσματα από το ινδικό έπος Μαχαμπχαράτα. Το 1890 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν με τη διατριβή «Δύο βιεννέζικα χειρόγραφα του Ιωάννη Σκυλίτζη».

Ασχολείται πολύ με το σκάκι και το 1887 συμμετείχε σε τουρνουά στην Φραγκφούρτη και αργότερα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το 1893 επέστρεψε στην Κέρκυρα όπου εντάχτηκε στην Κερκυραϊκή Σχολή, συνδέθηκε δε ιδιαιτέρως με τον Κωνσταντίνο  Θεοτόκη. Κατόπιν στρατεύτηκε και το 1896 έγινε μέλος της Εθνικής Εταιρείας . Το 1896 έφυγε για την Κρήτη προς ενίσχυση του εκεί επαναστατικού κινήματος και πολέμησε με τους αντάρτες στα κρητικά βουνά. Το 1897 κατά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο συγκέντρωσε εβδομήντα Κερκυραίους εθελοντές και πήγαν να πολεμήσουν στην Ήπειρο. Εκεί τραυματίστηκε στο χέρι. Τα έξοδα της εκστρατείας των εθελοντών τα κάλυπτε ο ίδιος.

Στις εκλογές του 1910 απέκτησε βουλευτικό αξίωμα με το κόμμα των Φιλελευθέρων και από αυτή τη θέση αγωνίστηκε για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.

Ο λόγος του στη Βουλή το 1911 για το «γλωσσικό» άρθρο 107 του Συντάγματος αποτελεί την κορύφωση των αγώνων του για τη δημοτική γλώσσα και σταθμό στην ιστορία του γλωσσικού ζητήματος. Γνωστή έχει μείνει η φράση του «χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει, υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι», δεχόμενος ωστόσο πως η  γλώσσα του λαού πρέπει να καλλιεργηθεί και να εμπλουτισθεί από «ολόκληρον την κληρονομίαν του παρελθόντος».



Στα 1912 αν και ήταν 53 χρόνων και κατείχε το αξίωμα του βουλευτή και θα μπορούσε να μην συμμετέχει σε καμιά στρατιωτική εκστρατεία , το ήθος και το φρόνημα του δεν του επέτρεπαν να μένει στα μετόπισθεν κι έτσι ρίχνεται στην μάχη σαν ένας απλός στρατιώτης.

Στις 28 Νοεμβρίου 1912 είναι  επικεφαλής του λόχου των εθελοντών Γαριβαλδινών στο χωριό Δρίσκος, κοντά στα Γιάννενα, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σφοδρή αντεπίθεση κατά των εθελοντών που ήδη είχανε προχωρήσει πολύ. Μάχεται ηρωικά, όμως σε μια στιγμή της μάχης μια σφαίρα του διατρυπά τα δυο μάγουλα χαλώντας και πολλά δόντια του. Ενώ μεταφέρεται αιμόφυρτος στο προσωρινό νοσοκομείο ένα δεύτερο βόλι τον βρήκε στο στόμα. Εκείνη τη στιγμή έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, Αλέξανδρος Ρώμας. Είδε τον Μαβίλη και κατάλαβε. «Σε συγχαίρω απ' την καρδιά μου!» λέει δίνοντάς του το χέρι. Ο Μαβίλης μάζεψε τις στερνές του δυνάμεις, στάθηκε προσοχή και πήρε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε σ' όλο το δρόμο απ' τις πληγές των παρειών του πάγωνε το λαιμό του και του δυσκόλευε την αναπνοή. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Τους κάνει νοήματα να του δώσουν χαρτί, να γράψει. Τα αίματα στάζουν απ' όλες τις μεριές και οι βολές του πυροβολικού ακούγονται τώρα κοντύτερα. Αλλά δεν προφταίνει ούτε να γράψει.

Λένε πως η τελευταία του φράση ήταν : «Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα».

Λέγεται ότι διατηρούσε ερωτικό δεσμό με την ποιήτρια Μυρτιώτισσα -Θεώνη Δρακοπούλου - (1885-1968), η οποία υπηρέτησε την ερωτική ποίηση και το ποίημά της "Τι άλλο καλέ μου" (1925) είναι αφιερωμένο στη μνήμη του και ανήκει στη ποιητική συλλογή της: "Κίτρινες Φλόγες" που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1925, 13 χρόνια μετά τον θάνατο του Λορέντζου Μαβίλη

«Τί άλλο, καλέ μου, ζητάς από μένα και στέκεις θλιμμένος μπροστά στη μορφή μου,αφου κι η καρδιά μου, αφού κι η ψυχή μου,κι ας είσαι νεκρός- πλημμυρούν από Σένα;

Τα θεία τραγούδια σου ένα προς ένα τα ζει κάθε νύχτα η ψάλτρα φωνή μου,

γενήκαν αυτά μοναχή προσευχή μου,αγνή προσευχή, γεννημένη από Σένα!

Γιατί με κοιτάζεις με μάτια θλιμμένα;Λαμπάδα σου ανάβω την ίδια ψυχή μου

και μέρα τη μέρα σκορπά κι η ζωή μουγια Σένα, τα ρόδα της τα χλωμιασμένα.»

ΠΗΓΕΣ:

Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

Wikipedia.org

sansimera.gr

ithacanews.gr

potheg.gr

cretalive.gr