Η ανατομική αλλαγή που ίσως επέτρεψε στον άνθρωπο να μιλήσει

«Οι φωνητικές μεμβράνες επιτρέπουν σε άλλα πρωτεύοντα να παράγουν πιο ισχυρές και υψίσυχνες κραυγές από τους ανθρώπους. Καθιστούν όμως πιο συχνό το σπάσιμο της φωνής και τους ακανόνιστους ήχους» πρόσθεσε ο Ουίλιαμ Φιτς του Πανεπιστημίου της Βιέννης, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Από τον αυστραλοπίθηκο στον Homo sapiens

Ο άνθρωπος, μέλος της ομάδας των πρωτευόντων θηλαστικών, διαχωρίστηκε από την εξελικτική γραμμή των πιθήκων πριν από περίπου 6-7 εκατομμύρια χρόνια, όταν έζησε ο τελευταίος κοινός πρόγονος του ανθρώπου και του χιμπατζή.

Η απλοποίηση του λάρυγγα πρέπει επομένως να συνέβη κάποια στιγμή τα τελευταία 6 εκατομμύρια χρόνια.

Το πότε ακριβώς παραμένει άγνωστο, δεδομένου ότι οι μαλακοί ιστοί του λάρυγγα δεν απολιθώνονται, οπότε η μελέτη εξέτασε μόνο σύγχρονα είδη πρωτευόντων.

Ο Φιτς δήλωσε ότι οι ανατομικές μεταβολές μπορεί να συνέβησαν στον Australopithecus, προπομπό του ανθρώπου που έζησε στην Αφρική πριν από περίπου 3,85 εκατομμύρια χρόνια, μπορεί όμως να ήρθαν πολύ αργότερα στο ανθρώπινο γένος Homo, το οποίο εμφανίστηκε στην Αφρική πριν από περίπου 2,4 εκατ. χρόνια. Το είδος Homo sapiens εξελίχθηκε στην αφρικανική ήπειρο πριν από τουλάχιστον 300.000 χρόνια.

Η νέα μελέτη εξετάζει την ανατομία του λάρυγγα στους ανθρωποειδής πιθήκους –χιμπατζή, γορίλλα, ουραγκοτάγκο και γίββωνες- καθώς και σε πιθήκους του Παλαιού και του Νέου Κόσμου.

Ο Φιτς επισήμανε πάντως ότι, παρόλο που η απλοποίηση του λάρυγγα έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην εξέλιξη της ομιλίας, υπήρξαν και άλλες ανατομικές προσαρμογές που ευνόησαν αυτή την εξελικτική πορεία, όπως μεταξύ άλλων η αλλαγή της θέσης του λάρυγγα.

Ο ερευνητής επισήμανε ακόμα το παράδοξο συμπέρασμα ότι η προηγμένη ανθρώπινη ικανότητα ομιλίας ήταν αποτέλεσμα μιας ανατομικής απλοποίησης.

«Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάποιες φορές η εξέλιξη ακολουθεί το δρόμο ‘το λιγότερο είναι περισσότερο’» σχολίασε ο Φιτς.

«Χάνοντας ένα χαρακτηριστικό μπορεί να ανοίγεις τον δρόμο σε νέες προσαρμογές.