Κείμενο/ Φωτογραφίες: EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Στο πρώτο lockdown για την αναχαίτηση της διασποράς του Covid-19 περάσαμε το Πάσχα στα σπίτια μας και Ανάσταση κάναμε στα μπαλκόνια μας.
Γιατί καθώς έμπαινε η Άνοιξη και επειδή όλο αυτό ήταν πρωτόγνωρο για όλους μας, όταν χτύπησαν οι καμπάνες βγήκαμε στα μπαλκόνια και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον, γνωρίσαμε ανθρώπους που ζούσαν δίπλα μας και δεν τους ξέραμε και έτσι μοιραστήκαμε τις ευχές μας και την εμπειρία μιας γιορτής που την βιώσαμε "αλλιώς".
Στο δεύτερο lockdown μας βρήκαν τα Χριστούγεννα ξανά σε περιορισμό, καθώς το δεύτερο κύμα της πανδημίας ήρθε δριμύτερο από το πρώτο και ενώ βρισκόμαστε στον Χειμώνα, τα μπαλκόνια έχουν και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο. Στολίστηκαν και φωτίστηκαν πολύ νωρίτερα από κάθε άλλη φορά, σαν ένα μέσο για να ξορκιστεί και πάλι το κακό.
Για δεύτερη φορά το φως προσπαθεί να νικήσει το σκοτάδι και παρόλο που το κρύο μας κράτησε μέσα, η γιορτή είναι στην πόλη. Παραμονή των Χριστουγέννων λοιπόν, κάνοντας μια βόλτα στους άδειους δρόμους της Αθήνας, ακολουθώντας τα χριστουγεννιάτικα φώτα των μπαλκονιών αυτήν την φορά και ρίχνοντας "κλεφτές" ματιές στα παράθυρα των σπιτιών.
Συνάντησα ελάχιστους ανθρώπους που γυρνούσαν στα σπίτια τους, χιονάνθρωπους και Αγιοβασίλιδες που σκαρφάλωναν σε παράθυρα και κάγκελα, δέντρα στολισμένα και πανέμορφα, γάτες που απολάμβαναν την ησυχία των άδειων δρόμων, αφού όλοι έμειναν μέσα σε μικρές οικογενειακές συντροφιές ή μόνοι τους παρέα με ένα βιβλίο ή την τηλεόραση.
Οι μόνοι που κυκλοφορούσαμε στην άδεια πόλη μετά την ώρα της απαγόρευσης είμαστε εγώ, οι περιπολίες των αστυνομικών στις γειτονιές, λίγα ταξί και τα παιδιά με τα μηχανάκια που έκαναν ντελίβερι φαγητού. Παράξενη παραμονή ήταν τούτη, τόσο παράξενη όπως και όλο αυτό που ζούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Άγιος Βασίλης δεν χάθηκε, γιατί τα φώτα στα μπαλκόνια των σπιτιών και αυτήν την φορά θα τον φέρουν κοντά μας..
