Το Δίστομο αποχαιρέτησε ένα από τα ορφανά της σφαγής, τον Χρ. Κίνια

 Κηδεύτηκε σήμερα Κυριακή στο Δίστομο ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΙΝΙΑΣ, Πρόεδρος του  Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής της Μαρτυρικής και Ιστορικής μας πόλης, που πέθανε χθες σε νοσοκομείο της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν.

 Η κηδεία του 78 ετών συνταξιούχου του ΟΤΕ Χρήστου Κίνια ήταν πάνδημη και όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για αυτόν που δεν γνώρισε τον πατέρα του καθώς ήταν ένα από τα 223 θύματα των Γερμανών Ναζι την μαύρη ημέρα της 10ης Ιουνίου 1944.

     Τον εκλιπόντα αποχαιρέτησε ο Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Διστόμου,Αράχωβας,Αντίκυρας, δικηγόρος Μιλτιάδης Σφουντούρης που όπως και ο Χρ.Κίνιας ήταν εκ των ιδρυτικών στελεχών του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής.

    Ο επικήδειος του κ. Μιλ. Σφουντούρη:

<<Σήμερα ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής αποχαιρετά τον Πρόεδρό του.

Τον προσφιλή μας Χρήστο Κίνια.

Τον άνθρωπο που με σεμνότητα υπηρέτησε την Ιδέα της Δικαίωσης της Μνήμης των Σφαγιασθέντων συγγενών μας. 

Οι επιζήσαντες εκείνης της αποφράδας ημέρας συνηθίζεται να θεωρούνται τυχεροί που γλύτωσαν. Όμως τόσο οι επιζώντες όσο και οι συγγενείς της πρώτης γενιάς είναι και αυτοί θύματα. Άταφοι νεκροί που πέθαναν χίλιες φορές από τότε, ζώντας με τις ματωμένες μνήμες και το αναπάντητο "Γιατί".

Ο Χρήστος μια χαρακτηριστική μορφή. Οι μνήμες του από τότε που κατάλαβε τον κόσμο δεν ήταν της χαρούμενης οικογένειας, αλλά η μαυροφορεμένη μάνα και το βουτηγμένο στο πένθος χωριό. Κι από τη μέρα που κατάλαβε τον κόσμο, οι μνήμες χιλιάδες φορές ακουσμένες από τη χαροκαμένη μάνα έγιναν η ανάσα του. Με τα άλλα ορφανά του χωριού που ένοιωθαν δεμένα όλα μαζί με τα αόρατα δεσμά της Μοίρας. 

Ετσι ενσταλάχθηκε στην ψυχή του ο πόνος για το άδικο. Η θηριωδία των Υπάνθρωπων που του στέρησε τον πατέρα και τη χαρά μιάς ξένοιαστης παιδικής ηλικίας του έγινε βίωμα. Έζησε με αυτό και χάραξε την ψυχή του. 

Μεγαλώνοντας ο Χρήστος, πάντα σοβαρός και μετρημένος, ήταν από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας. Προσηλωμένος στην Ιδέα της Δικαίωσης απέφευγε συστηματικά να προβάλλει τον εαυτό του, ακόμη και όταν πλέον ήταν αυτός Πρόεδρος. Ο σκοπός του ήταν πάντοτε να κινητοποιεί το σύνολο των μελών και ειδικότερα τη νεότερη γενιά. 

Πολλές φορές με ρωτούσε για το δικαστικό αγώνα στην Ιταλία. Ήξερε τις δυσκολίες. Πολλές φορές μιλήσαμε για τη μοναξιά μας σε αυτό το Δύσκολο Δρόμο. Το δρόμο που τραβήξαμε Μόνοι εμείς από όλα τα Ολοκαυτώματα. Με το Κράτος αδιάφορο έως εχθρικό απέναντί μας. Και η αγωνία του ήταν μία. Να μη το βάλουμε κάτω. Να μη σταματήσουμε. Ήταν η ψυχή μας. Η ζωντανή ακοίμητη φλόγα του Συλλόγου.

Και έτσι θα μείνει για μας. 

-Χρήστο, σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε μέχρι τέλους, όπως ήταν η επιθυμία σου.

Για εμάς δεν έφυγες. Θα είσαι πάντα δίπλα μας. Γιατί Σε χρειαζόμαστε. Γιατί Εχουμε ανάγκη το κουράγιο σου. Και η μνήμη σου θα είναι αιώνια>>.

(Σημείωση: Οι φωτό είναι από την τελετή που έγινε στις 2 Μαιου 2023 στο Μουσείο Θυμάτων Ναζισμού Διστόμου για την βράβευση από τον Δήμαρχο Γιάννη Σταθα και τον Πρόεδρο των Συγγενών Θυμάτων, του δρομέα Σπαρταθλητή Στέργιο Αράπογλου που διέσχισε την Ελλάδα περνώντας από τις Μαρτυρικές Πόλεις και Χωριά).