Για τις συνθήκες που συνάντησε κατά την άφιξή του στο σημείο όπου σημειώθηκε το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη και τα συναισθήματα που ένιωσε κατά τη διάρκεια των ερευνών μίλησε στο GRTimes.gr ο κ. Σωτήρης Παπαμαρκάκης ο οποίος βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο σημείο της τραγωδίας.
Εμφανώς συγκινημένος ο υπεύθυνος του παραρτήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης Μαγνησίας και πρώην σιδηροδρομικός υπάλληλος, Σωτήρης Παπαμαρκάκης εξιστόρησε στο GRTimes.gr τις τραγικές στιγμές που έζησε κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για τον απεγκλωβισμό ατόμων ή ανεύρεσης σορών, στα Τέμπη, μετά τη σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου.
«Οι έρευνες τυπικά είχαν ολοκληρωθεί από την Πέμπτη (2/3) και ήταν πολύ δύσκολο να βρεθούν κι άλλοι σοροί. Όταν φτάσαμε στο σημείο… θα το χαρακτήριζα με μία μόνο φράση: «άμορφη μάζα σιδηρών» αναφέρει στην περιγραφή του ο κ. Παπαμαρκάκης.
Ο ίδιος, πρόσθεσε πως ήταν μεγάλη του τιμή που τον άφησαν να βοηθήσει δίπλα σε ανθρώπους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας, ως μέλος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, ενώ μίλησε και ως παλαιός σιδηροδρομικός για το δυστύχημα και την κατάσταση που βίωσε.
«Είμαστε σ’ έναν σιδηρόδρομο του παρελθόντος και όχι του μέλλοντος»
«Ως παλαιός σιδηροδρομικός, αντίκρισα ένα θέαμα που δεν μου άρεσε καθόλου. Ήμουν 28 χρόνια προϊστάμενος επί των αμαξοστοιχιών. Γι’ αυτής της τάξης τα δυστυχήματα δεν φτάνει να έχει γίνει μόνο ένα λάθος. Πρέπει να γίνει μία σωρεία λαθών για να συμβεί κάτι τέτοιο. Είμαστε σ’ έναν σιδηρόδρομο του παρελθόντος και όχι του μέλλοντος. Δεν είναι θέμα ενός μόνο ανθρώπου», συμπλήρωσε ο υπεύθυνος του παραρτήματος της ΕΟΔ Μαγνησίας.
Επιπροσθέτως, ο Σωτήρης Παπαμαρκάκης σημείωσε στο GRTimes.gr πως είχε πείσει τον εαυτό του ότι θα τους έβγαζε όλους ζωντανούς ή «τουλάχιστον θα προσπαθούσα για το καλύτερο. Στην αρχή δούλεψαν τα βαριά μηχανήματα για να ανοίξουν οι διάδρομοι, ώστε να μπει ο πυροσβεστικός έλεγχος για να ψάξουν για τους επιβάτες».
«Πραγματικά ένιωσα να χάνεται ο κόσμος μου»
Σύμφωνα με τον πρώην σιδηροδρομικό υπάλληλο και μέλος της ΕΟΔ αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό του είναι «όταν καθαρίζαμε την πρώτη ημέρα το βαγόνι Νο3, βρήκα ένα βρεφικό κάθισμα ενός μωρού με το ρουχαλάκι του. Είμαι παππούς τριών εγγονιών… και πραγματικά ένιωσα να χάνεται ο κόσμος μου. Ευτυχώς ρώτησα μετά και έμαθα ότι το παιδάκι ήταν καλά και εύχομαι τα καλύτερα και σε αυτό και στην οικογένειά του».
