Ψήφος εμπιστοσύνης του θεάτρου στην τηλεόραση

Η τηλεόραση με το θέατρο πάντα είχαν μια σχέση αγάπης και μίσους. Στις καλές εποχές που τα κανάλια ξόδευαν σε σειρές, η πρώτη είχε τον τρόπο της της να αποσπά καλούς ηθοποιούς, το νέο αίμα. Αλλά και να φέρνει κοντά της ακόμη και τους πιο δύσπιστους, μιας παλιότερης γενιάς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν καχύποπτα και σε κάποιες περιπτώσεις εχθρικά το μέσο. Με τα χρόνια οι διαχωρισμοί έχασαν το νόημά τους και σε αυτό το πεδίο. 

Αργότερα, όταν η οικονομική κρίση ξεκινούσε είδαμε το «Νησί» και όταν το χρέος, τα capital controls ρήμαξαν ό,τι είχε απομείνει όρθιο χτυπώντας για τα καλά και την τηλεόραση, αρκετά ονόματα επέστρεψαν στο θέατρο, που τους χωρούσε όλους· μικρούς, μεγάλους, τηλεοπτικούς, θεατρικούς, ομάδες κ.λπ. Ανεργοι έτσι κι αλλιώς ήταν οι περισσότεροι, μπορούσαν να κάνουν το όνειρό τους. Στο μεταξύ άλλαζε και η τηλεόραση, η οποία παρουσίασε σειρές όπως «Η λέξη που δε λες» με τους Δημήτρη Καταλειφό, Μαρία Πρωτόπαππα, Βασίλη Μπισμπίκη. Στην υγειονομική κρίση, εκτός από τις  δημοφιλείς πλατφόρμες που μπήκαν δυναμικά στη ζωή μας, η τηλεόραση αγκάλιασε το «άνεργο» θέατρο και το άστεγο κοινό. Ηταν η σειρά της. Καλοί ηθοποιοί μπαίνουν καθημερινά στα σπίτια του κοινού, μέσα από καλές παραγωγές μυθοπλασίας κάποιες, πάνω σε ξένα πρότυπα.

Το «Ετερος εγώ» το 2019 ήταν μια έκπληξη, με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, τον Μάνο Βακούση, τη Βίκυ Παπαδοπούλου κ.ά. Πρόσφατα ο «Σιωπηλός δρόμος», που έφερε στην ΤV τον Γιάννο Περλέγκα, τον Δημήτρη Λάλο, την Ανθή Ευστρατιάδου, τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κ.ά. Ηδη οι «Αγριες μέλισσες» είχαν καθηλώσει μεγάλο μέρος των θεατών με τη Μαρία Κίτσου, την Ελλη Τρίγγου, τον Γιώργο Γάλλο και διαρκώς έφερναν γερό θεατρικό δυναμικό, από εκείνο που δεν ξεφωνίζει όταν παίζει. Στα κρατικά, η Λυδία Φωτοπούλου μετά τόσα χρόνια στο σανίδι έκανε τη δική της έκπληξη με τις βιτριολικές ατάκες στην «Τούρτα της μαμάς», ο Κύπριος Γιώργος Τσουρής –νικητής πέρυσι του βραβείου Χορν– μπήκε και αυτός στις οθόνες μας, στο «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», ενώ τα «Καλύτερά μας χρόνια» με τη νοσταλγική διάθεση κερδίζουν θεατές θυμίζοντάς τους όσα έζησαν στα δικά τους σπίτια τις δεκαετίες ’60-’70.  Χτυπημένο από την πανδημία, το θέατρο στρέφεται απενοχοποιημένα σε πλατφόρμες και τηλεοπτικά κανάλια, δημιουργώντας ένα νέο τοπίο στο οποίο έχουν θέση έμπειροι πρωταγωνιστές, αλλά και νέοι ταλαντούχοι και βραβευμένοι.