Η Νο 1 αιτία διαζυγίου είναι η … δουλειά

Οι πιο συνηθισμένοι καυγάδες που είχαν διαζευγμένοι άνθρωποι με τους πρώην τους δεν είχαν να κάνουν με τα χρήματα ή προβλήματα επικοινωνίας και οικειότητας, σύμφωνα με έρευνα του Forbes Advisor. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο «αγκάθι» στον γάμο; Η δουλειά. Ή καλύτερα… η πολλή δουλειά ή όχι αρκετή.

Το 46% των συμμετεχόντων στην έρευνα προσδιόρισαν τις «επιλογές καριέρας» ως τη Νο 1 αιτία των συγκρούσεων εντός του γάμου, που τελικά οδηγήθηκε σε διαζύγιο.  

Το πόσο πολύ ή πόσο λίγο εργάζεται κάποιος είναι συχνά δείγμα των προτεραιοτήτων τους, του τι τους κάνει ευτυχισμένους στη ζωή, αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις και του πώς τα πηγαίνει ο γάμος τους, λέει στο CNBC η Ελίζαμπεθ Κοέν, κλινική ψυχολόγος, γνωστής και ως “Divorce Doctor“.  Πιστεύει δηλαδή ότι ίσως το πρόβλημα είναι βαθύτερο και δεν ξεκινάει με τη δουλειά- η αφοσίωση στη δουλειά είναι αντιθέτως δείγμα ότι κάποιος αναζητά διέξοδο.

H δουλειά μπορεί συχνά να είναι ένας «καλοδεχούμενος περισπασμός» για ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να συζητήσουν τις δυσλειτουργίες της σχέσης τους. «Νομίζω πως όταν κάποιος έχει εμμονή με τη δουλειά του και δεν βρίσκεται πολύ στο σπίτι, αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τη σχέση τους παρά με την εργασία τους» λέει. «Είναι μία εύκολη διαφυγή».

«Αισθανόμουν ότι με παραμελούσε»

Σε μία κοινωνία που επιβραβεύει την επαγγελματική επιτυχία, μπορεί να θεωρηθεί «αντιπαραγωγικό» να πεις στον σύντροφό σου ότι πρέπει να εργάζεται λιγότερο. Ένας υπάλληλος πλήρους απασχόλησης στις ΗΠΑ εργάζεται κατά μέσο όρο 1.811 ώρες ετησίως, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ. Δηλαδή 470 περισσότερες ώρες από τους Γερμανούς και 204 περισσότερες ώρες από τους Ιάπωνες. Στις ΗΠΑ εξάλλου δεν είναι νομικά υποχρεωτική η άδεια. Αν κάποιος δεν θέλει να πάρει καθόλου άδεια ή να δουλεύει 100 ώρες την εβδομάδα, μπορεί να το κάνει.

Με βάση την κουλτούρα που επικρατεί το να πεις σε έναν σύντροφο ότι πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για σένα παρά για τη δουλειά του μπορεί να εκληφθεί ως ένδειξη αδυναμίας ή ανωριμότητας.

«Αυτό το ακούω συνέχεια», λέει η Κοέν. «Ένιωσα ότι με παραμελούσε, ότι δεν είχε χρόνο για μένα, αλλά μόνο για τη δουλειά».

Αλλά πολλές φορές, τονίζει η Κοέν, αν και τα δύο άτομα σε μια σχέση είναι ευτυχισμένα, ένα άτομο που εργάζεται περισσότερες ώρες δεν είναι πρόβλημα.

Σε ένα δυστυχισμένο ζευγάρι, η καταγραφή περισσότερων ωρών μπορεί να σηματοδοτεί βαθύτερα προβλήματα. Το Νο. 1 προειδοποιητικό σημάδι ότι ένας γάμος οδεύει προς τη διάλυση, σύμφωνα με την έρευνα του Forbes Advisor, ήταν ότι και τα δύο μέρη δεν έδειχναν ενδιαφέρον το ένα για το άλλο.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: ένας σύντροφος που δεν εργάζεται αρκετά ή δεν επιδιώκει μια επικερδή καριέρα.

Κάποιος που εργάζεται σε έναν δημιουργικό τομέα, λέει η Κοέν, μπορεί να μην έχει μεγάλες απολαβές για χρόνια.  Καθώς η οικογένεια μεγαλώνει με παιδιά και έρχεται και η ιδιοκτησία του σπιτιού, αυτή η επιλογή καριέρας μπορεί να γίνει πραγματικός πόνος.

«Κάτι που το έβλεπαν πραγματικά συναρπαστικό στην αρχή, όπως, “θεέ μου ο σύντροφός μου είναι ηθοποιός”, επτά χρόνια αργότερα, όταν δεν έχει κλείσει καμία σημαντική δουλειά και είναι σε κατάθλιψη, παύει να είναι διασκεδαστικό» εξηγεί η Κοέν.

Η διάμεση ηλικία στην οποία οι Αμερικανοί παντρεύονται είναι τα 29, σύμφωνα με στοιχεία από το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ. Είναι πολύ απίθανο η καριέρα ενός ατόμου να είναι γραμμική για τις επόμενες τρεις ή περισσότερες δεκαετίες.

Η πορεία της καριέρας δεν είναι γραμμική

Κάποιος που δούλευε 80 ώρες την εβδομάδα στα 20 του μπορεί να καεί στα 40 του. Κάποιος που ήταν καλά δουλεύοντας λιγότερο μπορεί να θέλει να επιστρέψει σε σπουδές και να ακολουθήσει ένα πιο απαιτητικό επάγγελμα.

«Όταν οι άνθρωποι παντρεύονται είναι νέοι και ξεκινούν την καριέρα τους», λέει ο Κοέν. «Δεν ξέρετε πόσο συνδεδεμένος θα είναι κάποιος με την καριέρα του στη συνέχεια».

Το να λέτε σε έναν εργασιομανή ότι χρειάζεστε προσοχή μπορεί να είναι τρομακτικό. Αντιστοίχως μπορεί να πει κανείς σε έναν άνεργο ή υποαπασχολούμενο ότι πρέπει να συνεισφέρει περισσότερο οικονομικά.

Και οι δύο συζητήσεις είναι άβολες και ενώ αφορούν επιλογές σταδιοδρομίας, αφορούν και πολλά περισσότερα


Πηγή: naftemporiki.gr