Να ‘ξερες πως σπαράζουν τα μέσα μου για σένα…

Καθημερινά, εδώ και μέρες, περνώντας από την οδό Ρούσου Καπετανάκη, έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης του Αγ. Νικολάου που έχει το όνομα ενός ευπατρίδη Δημάρχου, (τότε που οι Δήμαρχοι ήταν ακόμα πνευματικό άθλημα και αυτονόητο ότι τα κοινά ήταν διακόνημα), δεν ξέρω γιατί, αλλά ανεξήγητα, στρέφω το κεφάλι προς τα πάνω, προς τον ουρανό.

Ακούγονται κάποιοι περίεργοι και κουρελήδες ήχοι από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Εκεί που εδρεύουν οι υπηρεσίες της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης στον εξ ανατολών νομό. Κάτι σαν μαστίγια στον άνεμο, αλλά κυρίως στη συνείδηση και το φιλότιμό μας· στην εθνική αξιοπρέπεια και τον πατριωτισμό. Είναι το γοερό κλάμα από κάποιο σύμβολο έρμαιο στον Αίολο και στους καταποντισμούς των καιρών. Πέστε, από κάποιες ασύνδετες και ξεσκισμένες λωρίδες από λευκό και γαλάζιο ύφασμα, ή από ένα απλό πανί, κατά πως λένε οι μοντερνιστές των καιρών. Και γυρίζω πολύ πίσω, σε κάποια παιδικά ποιήματα του Ι. Πολέμη που μαθαίναμε στο Δημοτικό και απαγγέλλαμε στις σχολικές γιορτές ντυμένοι τσολιαδάκια. Περίεργο, σκέφτομαι! Δεν μπορεί! Οι γαλάζιες και οι λευκές λωρίδες δεν είναι ξεσκισμένες και λειψές! Πάνε μαζί πακέτο, ακατάλυτα δεμένες, αιώνες τώρα, σαν το γαλάζιο του ελληνικού ουρανού και τον αφρό των κυμάτων στις ελληνικές θάλασσες. Τα σύμβολα δεν (ξε)πέφτουνε ούτε τόσο εύκολα, ούτε τόσο χαμηλά. Κοντοστέκομαι πάλι και κοιτάζω καλύτερα. Δεν μπορεί ξαναλέω. Τα μάτια μου θα βάζουνε «φυτίλια» στις σκέψεις μου! Το κράτος ίσταται!

Η τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης φυλάει ακόμη Θερμοπύλες στα Σύμβολά της! Μέχρι να φτάσουμε να λιώνουμε τα μανουάλια και τα θρησκευτικά σκεύη σαν τους Βυζαντινούς για να κρατήσουν τη Ρωμανία, θέλουμε δρόμο πολύ ακόμη. Ας απολαύσουμε τη μακαριότητα και τον μανδραγόρα μας. Το βαθύ ύπνο και  την ασυνειδησία μας. Άλλωστε «κοιμάται ο Νέρων  ασυνείδητος, ήσυχος, κ’ ευτυχής» έγραψε στα «βήματα των Ερινυών» ο Καβάφης. Δεν θα μπορούσε να γινόταν κι αλλιώς. Τι σημασία έχουν άραγε τα σύμβολα πια; Ερώτημα ρητορικό για τη φρικτή ακηδία για την ίδια τη χώρα μας. Καταποντισμένη μέσα μας Ελλάδα. Βουβάθηκες κι εσύ…

Κ. Μα.