Ήταν όλα μαγικά στην χθεσινή βραδιά στην Κνωσό!
Ο χώρος, σαν έτοιμος από καιρό περίμενε αυτή την παγκόσμια πρώτη!
Οι καλεσμένοι, μαγεμένοι από το χώρο, ένιωθαν το δέος από την πρώτη στιγμή που πατούσαν τα ιερά χώματα του ανακτόρου.
Η ατμόσφαιρα, η σιωπή, το μυστήριο από έναν χώρο που για πρώτη φορά τον περπατούσαμε νύχτα, σου έδινε την αίσθηση πως ζεις κάτι το μοναδικό και ξεχωριστό!
Αφουγκραζόσουν κάθε τι που εξέπεμπε ο χώρος, περιμένοντας πως σαν σκιά θα ξεπρόβαλε από κάποια γωνία ο Μυθικός Μίνωας ή η αγαπημένη του Αριάδνη.
Κι αν δεν ήταν αυτοί, ίσως αν κοντοστεκόσουν μπορεί και να άκουγες το βρυχηθμό του Μινώταυρου. Από ψηλά, δεν μπορεί, περήφανα θα καμάρωναν ο Μίνωας Κσλοκαιρινός και ο Αρθούρος Έβανς, για αυτή την ξεχωριστή βραδιά μνήμης, συγκίνησης, περισυλλογής και ανταμώματος με την πιο ξεχωριστή γωνία της κρητικής γης, χιλιάδες χρόνια μετά που ο μύτος ξετύλιγε το δικό του κουβάρι με την ιστορία.
Και η όπερα, σαν ένα μουσικό παραμύθι, μας έβαλε στα κατατόπια της ιστορίας αλλά και της αρχαιολογικής σκαπάνης, μέχρι που ανακάλυψε τον ανεπανάληπτο θησαυρό!
Ναι, νιώσαμε ρίγος... ναι, καταλάβαμε τι σημαίνουν αυτά τα ιερά χώματα... ναι, διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά γιατί κάποιοι κάνουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρεθούν στο θρυλικό ανάκτορο... ναι και κάπου νιώσαμε και ντροπή για εναν περιβάλλοντα χώρο που καθόλου μα καθόλου δεν τιμά το ένδοξο παρελθόν μας και που σαν χρέος σε εκείνους τους ευπατρίδες σαν το Μίνωα Καλοκαιρινό, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε!
