Μια επικοινωνία μέσω ανταλλαγής επιστολών για τα Ελληνοτουρκικά μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και του Ευάγγελου Αβέρωφ από το 1987, που δεν είχε γίνει ευρέως γνωστή, δημοσιεύει ο Στέφανος Κασιμάτης στην εφημερίδα «Καθημερινή», θέλοντας να αναδείξει τη διαφορά με τη σύγκριση σήμερα, με ευθύνη των ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
«Πρόκειται για μια προσωπική επιστολή του Ανδρέα Παπανδρέου, τρεις σελίδες άψογα δακτυλογραφημένες, σε χαρτί ανώτερης ποιότητας που έχει αντέξει θαυμάσια στα τριάντα ένα χρόνια που πέρασαν από τότε που γράφτηκε», αναφέρει ο Στ. Κασιμάτης.
«Μια απειροελάχιστη ψηφίδα της Ιστορίας. Υποθέτω ότι θα τη δακτυλογράφησε η Αγγέλα Κοκόλα (μακαρίτισσα πλέον), όμως αναγνωρίζεις αμέσως τη φωνή του Ανδρέα Παπανδρέου στο κείμενο: του σοβαρού Παπανδρέου, του καθηγητή…», επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Όπως γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης στην «Καθημερινή»:
«Η επιστολή είναι του Φεβρουαρίου του 1987 και απευθύνεται στον Ευάγγελο Αβέρωφ. Τότε ο Αβέρωφ ήταν ένας ένδοξος συνταξιούχος της πολιτικής, δεν είχε θεσμικό ρόλο. Ωστόσο, με τη χαρακτηριστική αντίληψή του, συνέχιζε μέσω ενός δικτύου επαφών να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Ενα μήνα, λοιπόν, πριν από την περίφημη κρίση του Μαρτίου 1987, ο Αβέρωφ γράφει απευθείας στον τότε πρωθυπουργό τις εκτιμήσεις και τις ανησυχίες του για τη διαφαινόμενη κρίση στα ελληνοτουρκικά. Δεν έχω δει την αρχική επιστολή Αβέρωφ· όμως η απάντηση του Παπανδρέου είναι εντυπωσιακή – αν την κρίνουμε με τα σημερινά μέτρα τουλάχιστον.
Κατ’ αρχάς, ο Παπανδρέου ευχαριστεί επαρκώς τον Αβέρωφ για το ενδιαφέρον του· έπειτα, τον ενημερώνει εκτενώς και σαφώς για τα θέματα που έχει θέσει με την επιστολή του· και, τέλος, τον καθησυχάζει. Εν ολίγοις, η επιστολή αυτή είναι απόδειξη ουσιαστικής επικοινωνίας μεταξύ πολιτικών αντιπάλων για θέματα εθνικής σημασίας. Ακόμη και το ιδιαίτερο ύφος του Παπανδρέου στη συγκεκριμένη επιστολή (ευγένεια, ενισχυμένη με το σωστό μέτρο θέρμης που φανερώνει εκτίμηση) έχει κάτι καθησυχαστικό. Είναι, με τον τρόπο του, αναγνώριση του κοινωνικού δεσμού μεταξύ τους, των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που αυτός ο δεσμός συνεπάγεται. Γι’ αυτό κάθεται ο Παπανδρέου και υπαγορεύει τρεις σελίδες επιστολή, και μάλιστα για «ευαίσθητα» θέματα, σε έναν συνταξιούχο της πολιτικής. (Σημειωτέον ότι η επικοινωνία μεταξύ Παπανδρέου και Αβέρωφ δεν εξαντλείται στη συγκεκριμένη επιστολή. Επτά φορές, συνολικά, αλληλογράφησαν ιδιωτικά, πάντα για θέματα αμυντικά και εξωτερικών σχέσεων.)».
Συγκρίνοντας με το σήμερα σχολιάζει «καυστικά» για την κυβέρνηση: «Σήμερα, παρόμοιοι δεσμοί δεν υπάρχουν. Τους κατέστρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν το έκανε απερίσκεπτα· η διάρρηξη τέτοιων δεσμών ήταν έκφραση του ιδεολογικού μίσους της ριζοσπαστικής Αριστεράς για εκείνο που με συγκατάβαση αποκαλούν «αστική δημοκρατία». Σε πόσο δύσκολη θέση τούς έφερε η περιφρόνηση για την Ευρώπη και την πραγματικότητα της οικονομίας, το είδαμε τον Ιούλιο του 2015 με την ιστορική kolotoumba. Σε πόσο δύσκολη θέση τούς φέρνει η περιφρόνηση της «αστικής δημοκρατίας», οι κυβερνώντες πρέπει να το καταλαβαίνουν τώρα, που είναι απαραίτητη κάποια βάση ειλικρινούς συνεννόησης με την αντιπολίτευση, αλλά είναι αδύνατον να υπάρξει επειδή οι ίδιοι το επέλεξαν. (Αυτοί συνήθως αδυνατούν να καταλάβουν πως το σύστημα, που τόσο απεχθάνονται και θέλουν να το ανατρέψουν, κουβαλάει τη συσσωρευμένη πείρα και τη δοκιμασμένη σοφία του παρελθόντος. Εξ ου η άγνοια κινδύνου...)».
