Ένας αστυνομικός - κομάντο στο τιμόνι της Αστυνομικής Διεύθυνσης

Και ξαφνικά μετά από πολλά χρόνια στο τιμόνι της μεγαλύτερης Αστυνομικής Διεύθυνσης της Κρήτης, αυτής του Ηρακλείου, τοποθετείται αξιωματικός στο βαθμό του Αστυνομικού Διευθυντή αντί ταξίαρχου, όπως είχε …καθιερωθεί. Υπήρξε περίοδος που η Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου διέθετε και δύο ταξίαρχους ταυτόχρονα.

Η επιλογή του Αστυνομικού Διευθυντή Νίκου Σπυριδάκη ως επικεφαλής της πιο νευραλγικής διεύθυνσης του νησιού μπορεί να ερμηνευθεί μόνο ως ψήφο εμπιστοσύνης του Αρχηγείου της ΕΛΑΣ προς τον συγκεκριμένο αξιωματικό.

Ποιος είναι όμως ο νέος Αστυνομικός Διευθυντής Ηρακλείου;

Καταρχήν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μάλλον ως αντιδημοσιογραφικός καθώς όπως συνηθίζει να λέει «δεν είναι δουλειά μου να μιλάω με τους δημοσιογράφους». Ας το παραβλέψουμε όμως και ας προχωρήσουμε στην ουσία. Δεν είναι τυχαίο πρόσωπο στο αστυνομικό γίγνεσθαι της Κρήτης.

Χρόνια τώρα οι μεγαλύτερες επιχειρησιακές υποθέσεις που έχουν απασχολήσει το νησί φέρουν την «υπογραφή» του και κυρίως την ψυχή του διότι είναι γνωστό ότι πρώτος εκείνος συμμετείχε ακόμα και στις πιο επικίνδυνες αποστολές που καλούνταν να φέρει σε πέρας μαζί με τις ομάδες του.

Στο παρελθόν υπήρξε διοικητής της ΕΙΔΑΣΥΔΕ, της πιο μάχιμης υπηρεσίας εκείνης της εποχής, το 2008 ανέλαβε τα ηνία της νεοσυσταθείσας τότε Ομάδας Ειδικών Αποστολών Κρήτης που πήρε σάρκα και οστά από τον υποστράτηγο Μανόλη Παραβολιδάκη.

Μία ομάδα που υπό την καθοδήγηση του Ν. Σπυριδάκη έχει μεγαλουργήσει επιχειρησιακά στην Κρήτη, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι η λειτουργία της είναι τουλάχιστον απαραίτητη. Η προαγωγή του στο βαθμό του Διευθυντή σηματοδότησε την αναπόφευκτη μετακίνηση του από την Ομάδα (πλέον Τμήμα υπό την διοίκηση ενός εμπειρότατου αξιωματικού) στην θέση του Βοηθού του Γενικού Περιφερειακού Αστυνομικού Διευθυντή Κρήτης, υποστράτηγου Κώστα Λαγουδάκη.

Στην διάρκεια της εξάμηνης απαγωγής του Μιχάλη Λεμπιδάκη ο Νίκος Σπυριδάκης διανύει νυχθημερόν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να μπορέσει να βρει την άκρη. Πάντα εκεί στους δρόμους και στην παρακολούθηση μαζί με την ομάδα που είχε απαρτίσει από αστυνομικούς της ΟΕΑ και της Ασφάλειας Ηρακλείου. Και αυτά μας τα έλεγαν από τότε (και όχι τώρα) εκείνοι που τον ζούσαν. Κόντρα στο ρεύμα και στους εσωτερικούς «αμφισβητίες» επέμεινε, επέμειναν και δικαιώθηκαν. Η υπόθεση Λεμπιδάκη μπορεί να ήταν η κορυφαία, δεν ήταν όμως η μόνη.

Η περιγραφή των επιχειρήσεων στις οποίες έχει ηγηθεί θα μπορούσε να γεμίσει βιβλία.

Από την υπόθεση του θρυλικού δραπέτη Βαγγέλη Σελιανάκη μέχρι την κινηματογραφική σύλληψη φυγόποινου ισοβίτη που ζούσε σαν αρματωμένος ερημίτης στην ευρύτερη περιοχή των Σφακίων, τις συλλήψεις ένοπλων χασισοκαλλιεργητών αλλά και τις συλλήψεις αδίστακτων διακινητών που κακομεταχειρίζονταν ταλαίπωρους μετανάστες, σε σπηλιές και μάντρες στα Αστερούσια Όρη.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις καταγεγραμμένες συνομιλίες κακοποιών, εμπλεκομένων σε σοβαρές εγκληματικές οργανώσεις, κατονομάζεται ως το «μαύρο σκυλί» που στέκεται εμπόδιο στην δράση τους και πρέπει να βγει από τη μέση. Φυσικά και η Αστυνομία δεν είναι ένα μόνο πρόσωπο.

Φυσικά και όλες αυτές οι υποθέσεις δεν ήταν επιτυχία του ενός. Είναι όμως σημαντικό να εμπνέει ο επικεφαλής, να αποπνέει την εμπιστοσύνη της γνώσης, της ασφάλειας, του σεβασμού και του αισθήματος δικαιοσύνης.