Κάποτε στη δεκαετία του ΄70 και του ΄80 αυτό που γινόταν στις εκκλησίες με τα αυτοσχέδια βεγγαλικά, τις κροτίδες, τις ρουκέτες και όλα τα χλαμπατσίμπαλα έμοιαζε μαγκιά και...παιγνίδι! Τοσα ξέραμε, τόσα κάναμε! Ούτε παραστάσεις είχαμε για κάτι καλύτερο, ούτε η ζωή έμοιαζε να απασχολεί κανένα...
Ο καιρός πέρασε, η χώρα και η Κρήτη πέρασαν από σαράντα κύματα, υποτίθεται πως πήγαμε μπροστά. Μάθαμε, ακούσαμε για ακρωτηριασμούς και θανάτους, διδαχθήκαμε για τους κινδύνους και κυρίως καταλάβαμε ότι δεν έχει νόημα να αναστατώνεις ένα ολόκληρο κόσμο, να διασαλεύεις την κατανυκτική ατμόσφαιρα για να κάνεις θόρυβο που σε πάει μόνο...πίσω! Ή νομίζουμε πως έχουμε καταλάβει...
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα σε πολλές εκκλησίες κυρίως της περιφέρειας συνεχίζεται ένας άσκοπος και επικίνδυνος πόλεμος με αυτού του τύπου, τα μη ελεγχόμενα βεγγαλικά. Λιγότερα μεν λόγω της κρίσης, αλλά πιο...ισχυρά και πιο ευρηματικά αφού κάποιοι τα πετάνε και στα φρεάτια για να σηκώνουν τη γη!
Και χθες υπήρξαν καταγγελίες για κόσμο που έφευγε απηυδισμένος από τις εκκλησίες, γυναίκες και παιδιά που δεν ήθελαν να μείνουν και τελικά δεν άκουσαν το Χριστός Ανέστη! Δεν είναι ντροπή να συμβαίνει αυτό εν έτει 2019;
