Η επαναφορά της υποχρεωτικής παράστασης των δικηγόρων

Έχει ανοίξει, για τα καλά, η συζήτηση για την επαναφορά της υποχρεωτικής συμμετοχής των δικηγόρων στα συμβόλαια μεταβίβασης ακινήτων. Επίσης: κατά την ίδρυση εταιρειών.

Η (υπέρ αυτής) επιχειρηματολογία

Μεταξύ των επιχειρημάτων των υπέρμαχων της υποχρεωτικής παράστασης των δικηγόρων είναι: «η ασφάλεια δικαίου στις συναλλαγές». Επίσης: «ο περιορισμός διαφορών που θα προκύψουν από την έλλειψη δικηγόρου». Κι ακόμα: Ο νομικός «έλεγχος ακινήτων σε βάθος 20ετίας» και η προάσπιση των συμφερόντων των επιμέρους συμβαλλομένων κατά την ίδρυση μιας εταιρείας. Και τέλος: η (υποτιθέμενη) «ομοφωνία του νομικού κόσμου».

Ακούω με προσοχή τη σχετική επιχειρηματολογία. Συνοδεύεται μάλιστα από τη διευκρίνιση πως το σχετικό αίτημα «δεν είναι συντεχνιακής φύσης».

Μια σύντομη αναδρομή

Η υποχρεωτική παράσταση των δικηγόρων στις προαναφερθείσες πράξεις καταργήθηκε με τον (μνημονιακό) ν. 4093/2012, που ανέτρεψε (ευτυχώς) σωρεία στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Από 1.1.2014 (εδώ και μια πλήρη εξαετία δηλαδή) οι δικηγόροι δεν παριστάμεθα στις σχετικές συμβολαιογραφικές πράξεις.

Η εικόνα που έχω, προσωπικά, είναι πως «δεν έπεσε, δα, και η ζάχαρη στο νερό» από την έλλειψη της (υποχρεωτικής) παρουσίας ημών των δικηγόρων στις προαναφερθείσες συμβολαιογραφικές πράξεις. Εξάλλου και το βασικό επιχείρημα της εποχής (:έλλειψη κτηματολογίου) έχει, κατά βάση, εκλείψει.

Το λειτούργημα του δικηγόρου και η επιβολή των υπηρεσιών του

Ποτέ δεν κατάλαβα το (πάγιο) αίτημα συνδικαλιστών συναδέλφων μου για (υποχρεωτική) διεύρυνση της δικηγορικής ύλης.

Πάντοτε πίστευα στην αναγκαιότητα της συμπόρευσής μας μ’ εκείνους οι οποίοι προστρέχουν στις υπηρεσίες μας. Κατ’ επιλογή εκείνων όμως. Όχι με κρατική επιβολή.

Πρόσφατα «έπεσαν» στα χέρια μου δύο αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κύπρου. Διαπίστωσα, εντυπωσιασμένος, πως ένας από τους διαδίκους παρίστατο αυτοπροσώπως κατά τις δικασίμους. Το (ακόμα) εντυπωσιακότερο: οι αποφάσεις εξεδόθησαν υπέρ του αυτοπροσώπως παραστάντος διαδίκου.

Μήπως θα πρέπει, εμείς οι δικηγόροι, να αρχίσουμε να βλέπουμε και τέτοιες παραμέτρους;

Μήπως επιβάλλεται να αποκολληθούμε από εμμονές του παρελθόντος για «αύξηση της δικηγορικής ύλης»;

Και μήπως αυτές ακριβώς οι εμμονές σε ενότητες απολύτως αχρείαστες [βλ. υποχρεωτική παράσταση δύο (!) δικηγόρων για την έκδοση συναινετικού διαζυγίου] μας έχουν, ήδη, αφαιρέσει σε σοβαρότητα;

Αναρωτιέμαι: Γιατί, άραγε, να επιβάλλεται η υποχρεωτική συμπόρευση του οποιουδήποτε με δικηγόρο (μόνον); Μήπως το αντίστοιχο θα πρέπει να πράξουμε και με τους γιατρούς; Πώς θα αντιμετωπίζαμε, άραγε, μια νομοθετική ρύθμιση που θα επέβαλε σε κάθε ασθενή να προστρέχει, εκών-άκων, στις υπηρεσίες του ιατρού του;

Ας παραμείνουμε σοβαροί...

Κι από την άλλη πλευρά: Ποιος εμποδίζει εκείνον που αισθάνεται την ανάγκη να συμβουλευτεί τον δικηγόρο του να το πράξει; (Και όλοι γνωρίζουμε πως θα το πράξει αν αξιολογεί πως έχειτον κατάλληλο νομικό παραστάτη και σύμβουλο. Ανεξάρτητα από το αντικείμενο ή την έλλειψη νομικής υποχρέωσης).

Εν κατακλείδι

Η ανάπτυξη επανέρχεται αφού μας επεβλήθη (έξωθεν) ο εξορθολογισμός της εθνικής μας οικονομίας. Αφού ανετράπησαν εκατοντάδες στρεβλώσεις που ικανοποιούσαν συντεχνίες-όχι το κοινό καλό.

Ας μην επανέλθουμε σε ό,τι στρεβλό.

Προς το συμφέρον όλων μας.

(Και ημών των δικηγόρων...)

Σταύρος Κουμεντάκης

Senior Partner

Koumentakis and Associates Law Firm