Την ανοσία δεν την καταφέραμε. Μόνο την ανοησία.

Της Σώτιας Πεντεδήμου 

Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο ήμασταν σε καραντίνα. Θυμάστε; Η Ματίνα Παγώνη μας είχε πει από το ... Πάσχα ότι δεν θα κάνουμε Χριστούγεννα και εμείς ήμασταν σε κατάθλιψη ότι θα πήγαινε στο βρόντο το συνολάκι για το ρεβεγιόν.

Ένα χρόνο μετά σκεφτόμαστε πάλι το ρημάδι το συνολάκι, που όχι τίποτα άλλο αλλά δεν μας κάνει κιόλας λόγω των κιλών που μαζέψαμε στην καραντίνα και τα κουβαλάμε ακόμα.

Ειδικά οι εμβολιασμένοι έχουμε μία έπαρση άνευ προηγούμενου. Τύπου, εγώ τα έκανα όλα, κάνε και εσύ - ο ανεμβολίαστος, ο αρνητής, η πολιτεία - αυτό που πρέπει.

Ας τα πάρουμε αντίστροφα. Η πολιτεία. Έχει κάνει ό,τι θα έπρεπε; Όχι. Κατηγορηματικά. Ήταν άτολμη σε αποφάσεις και όταν έλαβε κάποιες ήταν με αρκετή καθυστέρηση - με εξαίρεση το πρώτο, το "καλό" lockdown. Εξέπεμψε τα σωστά, ξεκάθαρα μηνύματα που έχει ανάγκη ο πολίτης όταν του πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι; Όχι. Εμπέδωσε το αίσθημα «ασφάλειας» που έχει επίσης ανάγκη ο πολίτης τη στιγμή της κρίσης; Όχι. Τί έκανε; Πήρε λειψές αποφάσεις λογαριάζοντας το πολιτικό κόστος αφήνοντας απ έξω εκκλησία, υποχρεωτικό εμβολιασμό σε κατηγορίες εργαζομένων που για ορισμένους από εμάς ήταν ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ότι θα έπρεπε να ισχύει, χάιδεψε αυτιά επιστημόνων όταν την βόλευε, τους έριχνε στην πυρά όταν όχι και γενικά δεν καταφέρνει έως σήμερα να απαντήσει αξιόπιστα σε όσα όλοι κουβεντιάζουμε.

Οι αρνητές, είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Μπουλούκια λογιών λογιών που στους κόλπους τους βρίσκουν καταφύγιο από ακροδεξιοί έως ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με καμία ομάδα, αν τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά θα γελούσα ολότελα – προφανώς όχι με τους φασίστες. Αλλά κακώς τρομάζετε. Γύρω μας είναι, η κοινωνία μας είναι. Προς τι η έκπληξη; Τώρα τους είδατε; Αν ναι, κακώς.

Οι αντιεμβολιαστές/ανεμβολίαστοι. Θα συμφωνήσω με τον Ηλία Μόσιαλο ότι δεν είναι όλοι τους ψεκασμένοι. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν πειστεί. Δεν έχουν ενημερωθεί. Γιατί θα ρωτήσει κάποιος. Πάσχουμε από ενημέρωση; Ω ναι, πάσχουμε. Φοβούνται; Ναι. Και γιατί όχι θα πω εγώ. Και σε όσους επίσης με έπαρση τους κουνούν το δάχτυλο,  θα ήταν καλό να ξεκαβαλήσουν και να σκεφτούν πότε εκείνοι φοβήθηκαν τελευταία φορά. Αντί λοιπόν κηρυγμάτων ρίξτε τη μύτη σας και ασχοληθείτε με ένα δικό σας άνθρωπο που φοβάται, επιχειρήστε να τον πείσετε και κρατήστε το χέρι του.

Και οι εμβολιασμένοι, σα και του λόγου μου; Ξαφνικά γίναμε οι πεφωτισμένοι, οι φωστήρες αυτού του τόπου και του σύμπαντος, ξέρουμε τα πάντα για τα εμβόλια, τις παρενέργειες, τις μεταλλάξεις που ξέρουμε ΚΑΙ αυτές που δεν ξέρουμε ακόμα. Υπεριπτάμεθα τουλάχιστον. Ενισχύουμε και τροφοδοτούμε με τη στάση μας τον διχασμό αντί να βγούμε μπροστά και να πείσουμε και άλλους να κλείσουν το ραντεβού τους. Νιώθουμε άτρωτοι, εννοείται ότι δεν φοράμε μάσκα – ακόμα και σε συνωστισμό – και φυσικά μαζευόμαστε με πολλούς ακόμα, εμβολιασμένους, για φαγητό, ποτά ή δουλειά.

Ανοησία λοιπόν και όχι ανοσία. Ανοησία εκ μέρους όλων μας, προφανώς ο καθένας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης, μεγαλύτερο ή μικρότερο. Κανείς όμως δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Σταματήστε να βγάζετε φωτογραφίες λοιπόν όταν εμβολιάζεστε – σώνει πια! - και αφιερώστε λίγο χρόνο στους γύρω σας.

Και μιας και πέραση έχουν μόνο τα μηνύματα προς τους αντιεμβολιαστές τελευταία, εγώ θα στείλω και ένα στον καθρέφτη μου – έτσι για αλλαγή. Ας χαλαρώσουμε λίγο και εμείς οι εμβολιασμένοι και ας κάνουμε και κανένα τεστ. Δεν θα πάθει τίποτα η μυτούλα μας.