Τι θα πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο

Του Αλέξανδρου Μαυρικάκη

Μην αμελήσετε

Πάρτε μαζί σας νερό

Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία

Μιχάλης Κατσαρός

Κατά Σαδδουκαίων- Θα σας περιμένω 

Έτσι λοιπόν.

Ο Σαρλ Μισέλ (πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) επιτίθεται στην Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) για τους χειρισμούς στην αγορά ενέργειας και τη ξέφρενη πορεία της τιμής του φυσικού αερίου και του ηλεκτρικού ρεύματος. 

  Σε συνέντευξη στη βελγική Le Soir ο Σαρλ Μισέλ κάνει λόγο «για μια κατάσταση που δεν ανακαλύπτουμε σήμερα, χρονολογείται ακόμη και πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία…. επί πολλούς μήνες, αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων καλούν την Επιτροπή να εργαστεί γι’ αυτό το θέμα [την αύξηση των τιμών]…. Οι τεχνικές δυσκολίες είναι η καθημερινότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτό αποτελεί εμπόδιο. Σήμερα, με τις τιμές του φυσικού αερίου πολλαπλασιασμένες επί δέκα ή δώδεκα, το σύστημα έχει εκτροχιαστεί. Οι τιμές του ρεύματος αυξάνονται. Και οι εταιρείες έχουν υπερμεγέθη κέρδη. Πριν από το καλοκαίρι, σε μια συγκεκριμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ήταν ζωντανή η ιδέα ότι, τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημα. Επειδή αυτές οι εταιρείες πιθανότατα θα επανεπενδύσουν μαζικά στην ενεργειακή μετάβαση. Μια ψυχική κατάσταση αποκομμένη από τις πολιτικές και δημοκρατικές πραγματικότητες. Νομίζω ότι τον Σεπτέμβριο οι υπουργοί πρέπει να επαναφέρουν την πολιτική δημοκρατική δυναμική στο μυαλό όλων…. τα κράτη βρίσκονται σε διαδικασία φτωχοποίησης… Οι πολίτες υποφέρουν, οι εταιρείες υποφέρουν, τα κράτη υποφέρουν και κάποιες εταιρείες που παράγουν ενέργεια βγάζουν υπερκέρδη. Δεν αρνούμαι ότι το θέμα είναι σύνθετο. Αλλά είναι απαράδεκτο να στέκεσαι άπραγος. Και είναι δύσκολο να εξηγηθεί ότι, από τον Μάρτιο, δεν έχουν υπάρξει κάποιες σοβαρές επιχειρησιακές προτάσεις στο τραπέζι».

Αν κάποια από αυτά που λέει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (ευθύνες βέβαια αναλογούν και σε αυτόν) τα έλεγε κάποιος άλλος θα τον κατηγορούσαν για λαϊκισμό, αντιευρωπαϊσμό, φιλορωσισμό και άλλα πολλά. 

Μέσα από την συνέντευξη επαναβεβαιώνεται η τρομακτική απόσταση της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ από την καθημερινότητα του πολίτη και η εγκληματική    της εμμονή στις (νεο)φιλελεύθερες αντιλήψεις.  Ο Σαρλ Μισέλ  μας  «αποκάλυψε»   ότι:  «Οι τιμές του ρεύματος αυξάνονται. Και οι εταιρείες έχουν υπερμεγέθη κέρδη. Πριν από το καλοκαίρι, σε μια συγκεκριμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, ήταν ζωντανή η ιδέα ότι, τελικά, δεν ήταν τόσο άσχημα. Επειδή αυτές οι εταιρείες πιθανότατα θα επανεπενδύσουν μαζικά στην ενεργειακή μετάβαση»!!!

Αυτό όμως που δεν  σχολιάζει ο Σαρλ Μισέλ είναι η υπαγωγή ενός δημόσιου αγαθού, της ενέργειας, στα κοινά καταναλωτικά αγαθά δηλαδή στους νόμους της αγοράς. Με μια σημαντική διαφορά: ο καταναλωτής έχει τη δυνατότητα να μην αγοράσει κάποιο κοινό καταναλωτικό αγαθό ή να το αντικαταστήσει μα κάποιο άλλο φτηνότερο, όμως με την ενέργεια αυτή η δυνατότητα επί της ουσίας δεν υπάρχει. Και το ερώτημα (και ο φόβος) είναι αν και άλλα δημόσια αγαθά όπως το νερό, η παιδεία, η υγεία, ακολουθήσουν αυτή την (νεο)φιλελεύθερη πολιτική και παραδοθούν στους σαμάνους του (νεο)φιλελευθερισμού.  

Από κοντά και το ΔΝΤ το οποίο προτρέπει «τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να μετακυλήσουν το αυξανόμενο  ενεργειακό κόστος στους καταναλωτές για να ενθαρρύνουν την εξοικονόμηση ενέργειας και τη στροφή προς την πιο πράσινη ενέργεια, προστατεύοντας παράλληλα τα φτωχότερα νοικοκυριά» !!!

Σε μία περίοδο ιστορικών ανατροπών, φαίνεται  το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που υπάρχει στην Ευρώπη,  με κύριο χαρακτηριστικό την  ανεπάρκεια σε βαθμό επικινδυνότητας.  Ο εφιάλτης που επέρχεται (βαρύ κρύο και έλλειψη ενέργειας, έλλειψη νερού, υψηλές τιμές σε τρόφιμα) βρίσκει τις κυβερνήσεις απόλυτα ανίσχυρες να πάρουν μέτρα, να ορθώσουν ανάστημα  απέναντι στα συμφέροντα των ΗΠΑ και την επιθετικότητα του Πούτιν και να απεγκλωβιστούν από τις αγορές

Χρήστος Μποκόρος, ΦΛΟΓΕΣ, ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ ΣΕ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΦΥΛΛΑ ΧΡΥΣΟΥ,70χ60 ΕΚ. φωτο  από ΓΚΑΛΕΡΙ ΛΕΦΑΚΗΣ)

Και στα καθ’ ημάς.

 Όσο και αν προσπαθούν να το αποκρύψουν, τα κόμματα που κυβέρνησαν έως και σήμερα, συμμετείχαν (στο μέτρο που τους αναλογεί) στην  «παράδοση» του δημόσιου αγαθού της ενέργειας στις αγορές.  Οι νόμοι, που οδήγησαν τη χώρα μας προς την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας και στη διαδικασία ένταξής του σε ένα πανευρωπαϊκό χρηματιστήριο  ενέργειας είναι:

Ν2773/1999 και Ν3175/2003  (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ),

Ν3426/2005 (κυβέρνηση ΝΔ),

Ν4001/ 2011 (κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμα),

Ν4425/2016 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ)

κατ’ εφαρμογή της οδηγίας   2009/72/ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 13ης Ιουλίου 2009 που έχει ως στόχο την «παροχή πραγματικών επιλογών σε όλους τους καταναλωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε είναι πολίτες είτε επιχειρήσεις, παροχή νέων επιχειρηματικών ευκαιριών και αύξηση του διασυνοριακού εμπορίου, ώστε να επιτευχθούν κέρδη σε απόδοση, ανταγωνιστικές τιμές, υψηλότερα πρότυπα παρεχόμενων υπηρεσιών, και να ενισχυθεί ταυτόχρονα η ασφάλεια του εφοδιασμού και η αειφορία….»

Τέλος ένα ερώτημα (έστω κι αν χαρακτηριστεί λαϊκίστικο): θα πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο την πείνα, τ κρύο και την φτωχοποίηση  ή την πολιτική ελίτ που κυβερνά την Ευρώπη και (ειδικά στη χώρα μας) ένα πολιτικό σύστημα που είναι δομημένο έτσι ώστε να αναπαράγεται και δευτερευόντως να λύνει προβλήματα μέσα από μακρόπνοες πολιτικές;      

Μια ελίτ που σε αυτές τις δύσκολες στιγμές δεν διαθέτει ηγέτες με όραμα και εμπνευσμένες πολιτικές, αλλά  πολιτικούς manager, πολιτικά άοσμους και ιδεολογικά άχρωμους, οι οποίοι εξαντλούν τον πολιτικό τους λόγο σε επίπεδο κατηγοριών κατά του Πούτιν,   παραινέσεων  προς τους πολίτες, προειδοποιήσεων για επικράτηση του λαϊκισμού και (στην χώρα μας) σε τζάμπα μαγκιά και αυτοϋμνηστικούς λόγους. 

Μια πολιτική ελίτ αδύναμη να διαχωρίσει  το όφελος των πολιτών από τα  συμφέροντα των αγορών, σε ένα σκηνικό παρακμιακό και συγχρόνως επικίνδυνων ανακατατάξεων που δημιουργούν ένα πλανητικό καζάνι κρίσεων  διαδεχόμενες η μία την άλλη. Με ένα σχεδιασμένο σύστημα λήψης αποφάσεων  βραδυκίνητο και δύσκαμπτο, που διαιωνίζει τα  προβλήματα (όπως παραδέχεται και ο Σαρλ Μισέλ  στη συνέντευξή του) και με πολίτες κουρασμένους από μια μη κατανοητή πολιτική, χωρίς ιδεολογικές συντεταγμένες που τελικά λειτουργεί σε βάρος της ζωής τους.