"Τι τα θέλουμε τα όπλα τα τουφέκια τα σπαθιά να τα κάνομε σχολεία να σπουδάζουν τα παιδιά"

Με αυτού του περιεχομένου τραγούδια και με το βλέμμα στραμμένο  στη Σοβιετική Ένωση, εκει  όπου ο καινούργιος άνθρωπος, ο απαλλαγμένος από το διαβρωτικό αίσθημα της ιδιοκτησίας  σμίλευε  την <<επι γης ειρήνη>>, ανδρωθήκαν πολλές γενιές.                                                                                              

  Απάτη και ολίγον αυταπάτη, γιατί μετά το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και τις αποκαλύψεις του Νικήτα Χρουστσόφ, μάθαμε πως ο νέος τύπος ανθρώπου που προσδοκούσαμε ήταν κατι άλλο. <<Προϊόν>>  πολύ διαφορετικό από το προσδοκώμενο.                                                                

Φοβικός, υποτακτικός  και αναγκαστικά εύπιστος στις αλήθειες της κομματικής γραφειοκρατίας.  Δημιούργημα εφιαλτικής καταπίεσης.                                                                                                                                           Έγινε προσπάθεια επανεκκίνησης ,ήρθε  όμως η τριάδα Μπρέζνιεφ  Κοσίκιν  Ποντογκόρνι για να επαναφέρει την εξέλιξη της Αυτοκρατορίας  στη σταλινική τροχιά. Αυτή που τελικά την οδήγησε στην παταγώδη κατάρρευση .                                                                                                                      

Δημιουργήματα εκείνης της εποχής είναι και οι σημερινοί άρχοντες.                                                    

Αυτοί που προσπαθούν, με νοοτροπία και φανατισμό νεοφώτιστου, να μιμηθούν και να θυμίσουν τις χειρότερες μέρες της δυτικής αποικιοκρατίας ,το δυτικό ιμπεριαλισμό.                                                                      Θλιβερή , αποκρουστική, η εικόνα  των επιγόνων της κομματικής γραφειοκρατίας,    οι  όποιοι αφού καταλήστεψαν τον Σοβιετικό πλούτο,  συμπεριφέρονται ως Σεΐχηδες Αραβικών Εμιράτων.  Νεόπλουτοι, χωρίς αιδώ.                                                                                          

Όλοι αυτοί οι μεγιστάνες που απασχολούν την κοινή γνώμη αυτές τις μέρες είναι κάτοχοι των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, του πλούτου που προσφέρει το έδαφος και το υπέδαφος της αχανούς χώρας.      Πετρέλαιο , αέριο , χρυσό,  ουράνιο, κοβάλτιο, αλουμίνιο, χαλκό και αλλά πολλά από τον ορυκτό πλούτο της χώρας και της πλούσιας γεωργικής παράγωγης (σιτηρά καπνός κ.τ.λ) ανήκουν στους Σεΐχηδες της Ρωσίας.        Όλος αυτός ο πλούτος αναλίσκεται σε Κότερα ,Βίλες στα γνωστότερα τουριστικά θέρετρα της υδρογείου, αγορά νησιών και ποδοσφαιρικών ομάδων .                                                                        

Η τεχνολογική ανάπτυξη της χώρας ,αυτή που δίνει ψωμί στο λαο, δύναμη και υπόσταση στην χώρα, εκεί που οι ανεπτυγμένες χώρες επενδύουν ,ολίγο ενδιαφέρει τους ολιγάρχες.                                                  

 Έτσι τουλάχιστο  φαίνεται, γιατί δεν  βλέπομαι δεν ακούμε για κάποιο προϊόν που να σχετίζεται με την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση που  προέρχεται από την χώρα αυτή.                                                                                   Μόνο η πολεμική βιομηχανία ,κληρονομία από την Σοβιετική Ένωση και τον ψυχρό πόλεμο, φαίνεται πως συντηρείται ακόμα.                                                                                                            

Ο  Πούτιν έχει ειδικό ενδιαφέρον για τον τομέα αυτό. Ιμπεριαλισμός δίχως ακμάζουσα πολεμική  βιομηχανία δεν γίνεται.                                                                                                              

Μου δημιουργεί ένα μείγμα θύμου  και εμετικής διάθεσης, όταν βλέπω να ανοίγουν οι χρυσοποίκιλτες θύρες για να περάσει  ο νεόκοπος Τσάρος.                                                                                                                       Στοιχειώνει  τη σκέψη μου η εικόνα του υποτιθέμενου στελέχους του ανώτατου πολεμικού συμβουλίου, το όποιο όταν τόλμησε ερωτώμενο να πει την άποψη του διεκόπη με βίαιο και ειρωνικό τρόπο και τρομαγμένο  το δύστυχο <<ανθρωπάκι>>, επαναλάμβανε όσα του υπαγόρευε ο μονάρχης .                                                                                                                                        

Δεν δίστασε ο άθλιος να ταπεινώσει, να ξευτελίσει,  σε παγκόσμια θέα ένα στενό του συνεργάτη , πριν επιτεθεί στη γείτονα χώρα.
 Όλα αυτά βεβαία δεν  έχουν να κάνουν  με τον απλό Ρώσο πολίτη.                                                        

Το λαό της Ρωσίας  ο όποιος κατάφερε μέσα από τις συμπληγάδες των δικτατοριών που έζησε να αναπτύξει και να κατακτήσει παγκόσμιες πρωτιές στη λογοτεχνία την μουσική τις τέχνες  την επιστήμη. Ένας λαός που έδωσε το τελικό κτύπημα στο ναζισμό στο Βολγκογκράντ.                                                                                    Στην πόλη αυτή ,το Βολγκογκράντ υπάρχει μια ιδιαίτερη διάκριση για το νησί μας.                      

Μέσα στον θρυλικό Βόλγα ονόμασαν μια νησίδα Κρήτη ,αναγνωρίζοντας με την ενέργεια     αυτή, το ρόλο που έπαιξε η μάχη της Κρήτης στη εξέλιξη του πολέμου.                                            

Απόλυτο, ειλικρινή σεβασμό στο Λαό που κοσμούν ονόματα όπως ο Τολστόι ο Ντοστογέφσκυ  ο Τσαικόφκι  Ζαγκόσκιν, ο Ζαχάρωφ  τα Μπολσόι ,η χορωδία του κόκκινου Στρατού και προ πάντων τα εβδομήντα   χρόνια  που αγωνιζόταν με την βεβαιότητα πως είναι επιβεβλημένη η όποια θυσία για να φτιάξουν ένα καλλίτερο, δικαιότερο κόσμο.