της Ιωάννας Τοπούζη
Ξέρεις;
Κάθε φορά που τρέμει το σώμα μου ή νιώθω πως δεν ανασαίνω, εσύ μου λές «όλα στο μυαλό σου είναι, μην κάνεις έτσι!»
Ξέρεις;
Κάθε φορά που ιδρώνω ή χάνω τον έλεγχο, το βλέμμα σου έχει μέσα του έναν οίκτο, που εγώ δεν έχω γεννηθεί για να τον ζήσω…
Ξέρεις;
Κάθε φορά που νιώθω πως θα αγγίξω τον θάνατο εσύ νομίζεις ότι θα πεις πράγματα άσχετα, κι αυτό θα με κάνει να μη σκέπτομαι τον υποτιθέμενο για σένα, φόβο μου…
Ξέρεις;
Κάθε φορά που το ζω, αγγίζω τα όρια μου και εσύ μου λες «έλα, τώρα μη φοβάσαι, πάρε τα πάνω σου κι όλα θα πάνε καλά!»
Ξέρεις; Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις….
Κάθε φορά, που τρέμω και δεν ανασαίνω, δεν είναι στο μυαλό μου!!! Παγώνουν τα άκρα μου, το σώμα μου δεν υποτάσσεται σε μένα την ίδια.. Προσπαθώ να εισπνεύσω όσο πιο βαθιά γίνεται, με την ελπίδα να χωρέσει μέσα μου περισσότερος αέρας…
Όσο μου λες ότι είναι στο μυαλό μου, με υποτιμάς, με απαξιώνεις, με κάνεις να νιώθω ηλίθια..
Κάθε φορά, που ιδρώνω ή χάνω τον έλεγχο, νιώθω να στάζω, προσπαθώ να με κυβερνήσω! Νιώθω σαν ένα φτερό που παίζει μαζί του ο άνεμος δίχως να μπορεί να κρατηθεί από κάπου.. Νιώθω σαν ένα ακυβέρνητο καράβι στη μέση μιας θαλασσοταραχής..
Όσο με κοιτάς έτσι, με πείθεις ότι είμαι ανεπαρκής να το κάνω, χάνω τη δύναμη μου, νιώθω πως πιστεύεις ότι αυτό που ζω, το αξίζω γιατί είμαι αδύναμη…
Κάθε φορά που νιώθω πως αγγίζω τον θάνατο, μέσα μου μουδιάζουν τα πάντα.. Το μυαλό μου δουλεύει αντίστροφα και σκέπτομαι όλα αυτά που δεν πρόλαβα να ζήσω.. Μια ζωή που δεν θα έρθει, κι ακόμη μια που άφησα να φύγει μέσα από τα χέρια μου…
Όσο μου λες, άσχετα πράγματα, νιώθω ξεκάθαρα πως δεν είσαι σύμμαχος. Πως όσο χρόνο κι αν μοιραστήκαμε δεν κατάλαβες ποια είμαι, δεν συμπάσχεις, δεν αγαπάς…
Κάθε φορά που πλησιάζω στο χείλος του γκρεμού τις αντοχές μου, κάθε φορά που ενώ ξέρω τον δρόμο βαδίζω σε άγνωστα μονοπάτια.. είναι ότι πιο τρομακτικό μπορώ να ζήσω. Περπατώ σαν ένα μικρό παιδί στα σκοτάδια, προσπαθώ να ανοίξω πόρτες, να βρω το δρόμο.. Οι πόρτες γίνονται πύλες και χάνομαι βαθιά στο ασυνείδητο μου….
Όσο μου λες να μη φοβάμαι, νιώθω πως με κρίνεις χωρίς να με νιώθεις… με κλείνεις έξω, μου κάνεις τον έξυπνο…
Είχα περάσει τόσες δυσκολίες ,μα δεν έχασα ποτέ την αισιοδοξία μου.. Πάντα ήμουν αυτή που εμψύχωνε τους άλλους, η λύση στα προβλήματα τους.. Σε κάθε ταραχή, οι γύρω μου, μου επιβεβαίωναν τη «δύναμη» μου…
Εκείνο το πρωί ένα μαχαίρι διαπέρασε το στήθος μου, είχε μουδιάσει το αριστερό μου χέρι, ο θώρακας μου ράγιζε από τον πόνο.. Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα στα επείγοντα μιας κλινικής.. Είχα παραλύσει. .ένα σώμα πονεμένο παρόν ,μα η ψυχή μου απούσα..
Διάγνωση.. κρίση πανικού…
Κοιτούσα το γιατρό στα μάτια γελώντας!! «Πλάκα μου κάνεις γιατρέ! εγώ πανικό; Δεν έχω μάθει να φοβάμαι… μπορώ τα πάντα, φοβάμαι μόνο τον Θεό…»
«Ακούστε να σας πω, μου απάντησε, είστε νέα γυναίκα και δείχνετε έξυπνη, οι κρίσεις πανικού, συνήθως είναι μια αγχώδης διαταραχή που χρειάζεται εκτός από προσωπική προσπάθεια, βοήθεια ειδικού, χρειάζεται ψυχίατρος..»
Ψυχίατρος; Μα τι είμαι; ΤΡΕΛΗ; Με γονάτισε ο λογισμός μου, «τι δουλειά έχεις να πας; Δύναμη θέλει!», «τι είσαι εσύ, καμιά αδύναμη; Πάτα στα πόδια σου!», «μπορείς, όλα στο μυαλό σου είναι!»… κι όλα αυτά που χωρίς καμιά ενσυναίσθηση μας λένε οι τρίτοι… Όλα αυτά που η κοινωνία επέβαλε ως ταμπού, μην μιλήσεις για ψυχολογικό πρόβλημα, μην πάρεις φαρμακευτική αγωγή, μην το πεις σε κανένα και σε στιγματίσουν.. το μυστικό της οικογενείας…
Ξαφνικά, βρήκα όλους τους λόγους να πάρω βοήθεια ειδικού… Είμαι γεννημένη να ζήσω ελεύθερη … τίποτα δεν θα με κρατούσε από το να ζήσω. .Κανένα άγχος ,κανένας φόβος, κανένα κοινωνικό πρότυπο.. Δεν έχω ντροπή για αυτά που μου συμβαίνουν και προσπαθώ, ντρέπομαι μόνο για αυτά που γίνονται γύρω μου και δηλώνω απούσα!
Οι κρίσεις πανικού είναι ο τρόπος να μου μιλεί η ψυχή μου.. μια ψυχή που έμαθα να μην τη φροντίζω, να μην μεριμνώ για την υγεία και την «υγιεινή» της ,δεν έμαθα να πετώ τα σκουπίδια από μέσα της, να εξομολογούμαι όπου εγώ κρίνω ,φτάνει να την καθαρίσω..
Ένα μπαούλο κλειδωμένο για χρόνια με ένα σωρό σκουπίδια που άφησε μέσα του το πέρασμα των χρόνων, οι γονείς μου, τα λάθη μου, οι επιλογές μου ,η ίδια η ζωή… Όλοι περνούσαν κι άφηναν καθένας ότι του περίσσευε, εγώ τα κλείδωνα… κι η ψυχή μου αντιδρούσε, όμως εγώ δεν άκουγα.. Κάθε φορά σε κάθε πληγή προσπαθούσα και παραπάνω, με εξαντλούσα..
Είδε κι αποείδε η ψυχή ,σου λέει, αυτή δεν με ακούει… ακούει μόνο τη σάρκα της, αυτήν φροντίζει, για αυτήν φοβάται μη «χαλάσει», εκεί θα χτυπήσω μήπως και καταλάβει..
Οι κρίσεις πανικού, όπως και πολλά ψυχικά νοσήματα, είναι η σωματοποίηση μιας πονεμένης ψυχής.. Είναι η κραυγή της, για όλες αυτές τις φορές που πέρασε το όριο.. Είναι κουρασμένο νευρικό σύστημα ενός ανθρώπου που αφού υποκρίθηκε πολλές φορές τον δυνατό, η ψυχή του αντιδρά για να τον μάθει να σέβεται τον εαυτό του και να τον φροντίσει..
Να πάρει την απόφαση να απαλλαγεί από ό,τι τον βαραίνει και να συνεχίσει πιο έτοιμος και πιο δυνατός για παρακάτω..
Η εκδήλωση μιας τέτοιας ψυχικής διαταραχής είναι η ευκαιρία που σου δίνει η ζωή, να αναθεωρήσεις εσύ και οι γύρω σου.. Έτσι πρέπει να το δούμε και όχι σαν αρρώστια.. Είναι η ευκαιρία μας να αναζητήσουμε βοήθεια, ένα χέρι για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Η ευκαιρία να υπολογίσουμε την ψυχή μας, σαν ένα ακόμη «όργανο» του σώματος μας… ίσως το πιο σημαντικό..
Όλοι εμείς που διαβαίνουμε σε τέτοιους δρόμους , θέλουμε να σας πούμε, ότι δεν είμαστε αδύναμοι, μα χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας, χωρίς να μας κρίνουν, χωρίς να προσπαθούν να το πάρουν πάνω τους… πολλές φορές η σιωπή, κι ένα «εδώ είμαι, μαζί σου» είναι το πιο πολύτιμο που μπορεί να δοθεί..
Όλοι εμείς είμαστε εσείς και ποτέ δεν ξέρει κανείς ποτέ μπορούν να αλλάξουν οι ρόλοι.. Η αποδοχή και η ενσυναίσθηση ,να «αγκαλιάζεις» το πρόβλημα σκύβοντας πάνω του είναι το πιο λυτρωτικό για όλους..
Πιστεύω ότι όσα κι αν πει κάποιος, δεν μπορεί να πείσει τους άλλους που δεν γνωρίζουν.
Οι άνθρωποι πρέπει δηλώνουμε τις πεποιθήσεις μας με το παράδειγμα μας..
Ναι, πάσχω από αγχώδη διαταραχή.. Μπορώ να μεγαλώνω άριστα τα παιδιά μου, μπορώ να δίνω αγάπη και στοργή στους γύρω μου . Είμαι υπεύθυνη σχεδιασμού εταιρίας ρούχων που είναι στην συνιδιοκτησία μου, με συνεργασίες σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχω φίλες, ταξιδεύω, γελώ, ζω, ονειρεύομαι… Δεν σταμάτησα μπροστά στο φόβο και νομίζω, τώρα με φοβάται εκείνος, γιατί ξέρει πως όσες φορές κι αν λυγίσω πάλι θα αναστηθώ… Λατρεύω τα βουνά, τον ουρανό, τα ζώα.. Βρίσκω λύση στο να μοιράζω αγάπη και στην προσευχή….
Μπορώ εγώ; Μπορείς και ΕΣΥ...
Για τρία σπουδαία νεαρά πλάσματα, που θαυμάζω…
Την Εμμανουέλλα, την Νίκη, τον Μιχάλη...
