Του Αλέξανδρου Μαυρικάκη
«Κι Εκείνος δεν ξέρει τίποτα.
Τίποτα. Τα πάντα στα χέρια των Υπάτων Ιεραρχιών,
ράβουν-ξυλώνουν καταπώς τους αρέσει,
κι Εκείνον τον κρατούν στο σκοτάδι.
Και η μηχανή ολοένα και γυρνά».
Ουμπέρτο Έκο, «Ο άλλος παράδεισος»
«τό πιθανότερο εἶναι, βέβαια,
ὑπεροψίαν καί μέθην·
ὑπεροψίαν καί μέθην θά εἶχεν ὁ Δαρεῖος».
Κ.Π.Καβάφη, «Ο Δαρείος»
Η αλαζονεία είναι σαν τα ξυλοπόδαρα. Ψηλώνουν κάποιον αλλά δεν τον μεγαλώνουν και ελλοχεύει ο κίνδυνος της ηχηρής πτώσης. Αυτό έπαθε και η κυβέρνηση. Έπεσε και μάλιστα με πάταγο από τα ξυλοπόδαρα της αλαζονείας της. Ανέβηκε στο 41% και έπεσε ζαλισμένη βλέποντας 1.000.000 πολίτες στους δρόμους.
Από την αλαζονική βεβαιότητα του πρωθυπουργού που όπως δήλωνε πριν από δυο χρόνια «δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία» έως τις προσφάτως ασθμαίνουσες και έντρομες παραδοχές πως «με βάση τα νεώτερα στοιχεία που προκύπτουν δεν θα έλεγα όσα αρχικά είχα υποστηρίξει» και πως «δεν πιστεύω ότι ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής» αναφορικά με την εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το δυστύχημα.
Από τις απαξιωτικές προσβολές και τις εμετικές δηλώσεις των αρχολίπαρων σε βάρος των συγγενών των θυμάτων έως την ένοχη σιωπή και την ελεγχόμενη υπαναχώρηση.
***
Η κυβίστηση αυτή έγινε όλως τυχαίως(!) μετά τις αυθόρμητες, μεγαλειώδεις και ακηδεμόνευτες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό με αιτήματα «όχι στην συγκάλυψη» και την «τιμωρία των ενόχων για την τραγωδία των Τεμπών».
Οι αφυψηλάκηδες της κυβέρνησης έμειναν εμβρόντητοι από το πλήθος των συγκεντρώσεων και την ωριμότητά τους. Κατάλαβαν πως ηθικά και πολιτικά είναι αποδομημένοι και παγιδευμένοι στους τακτικισμούς και στην (μικρο) πολιτική της προκλητικής απόρριψης κάθε ευθύνης για την τραγωδία.
Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας συμπυκνώνουν την συσσωρευμένη δυσφορία από την συμπεριφορά της εξουσίας, την οργή από τις φανερές προσπάθειες συγκάλυψης, την αγανάκτηση από την αναξιοπιστία του αναπαραγόμενου πολιτικού συστήματος και τον θυμό από το μεγάλο ξεπούλημα της χώρας (τρένα, λιμάνια, αεροδρόμια…) από τους νεοφιλελεύθερους σαμάνους.
Μετά από τόση προσπάθεια παραπλάνησης (τηλεοπτικά και διαδικτυακά) η αντίδραση των πολιτών ήταν απρόσμενη. Το κυβερνητικό αφήγημα για την τραγωδία με τους αυτοαπαλλακτικούς μύθους κατέρρευσε με πάταγο αφήνοντας γυμνό τον βασιλιά, τους συμβούλους επικοινωνίας και τους παρακοιμώμενους.
***
Πενήντα χρόνια από την μεταπολίτευση και δέκα πέντε από τον Αρμαγεδδώνα των μνημονίων η χώρα αυτή δεν μπορεί να ξεφύγει από την παρακμή- την θεσμική ατροφία, την διαφθορά, την ατιμωρησία, την δυσανεξία απέναντι στην πολιτική ευθύνη και την αυτοκριτική, το ρουσφέτι και την ανεπάρκεια των «δικών μας παιδιών», την επικοινωνιακή διαχείριση των μεγάλων προβλημάτων της κοινωνίας, τα λαμπερά τελετουργικά των παροχών και των υποσχέσεων και το ηρωικό «πάμε και όπου βγει».
Το τελευταίο κυβερνητικό σενάριο, λίγο πριν την μεγάλη συγκέντρωση που αναφέρεται σε εργαλειοποίηση της τραγωδίας και προσπάθεια αποσταθεροποίησης, όχι μόνο δεν γίνεται πιστευτό αλλά υποδηλώνει αμηχανία, φόβο και ενοχική συμπεριφορά.
Ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων είναι ένας πολυμέτωπος αγώνας. Να αποτραπεί η οργανωμένη συσκότιση ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος, να μην συγκαλυφθούν οι ένοχοι και να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Ένας αγώνας να αποκρουστεί η επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης που τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται με μια επιθετική επανατοποθέτηση για τα Τέμπη υπό το φως των νέων αποκαλύψεων.
Είναι ένας αγώνας για να μη μειωθεί το οξυγόνο της Δημοκρατίας.
