Ας τελειώνει αυτή η μορφή ανδρικής επέκτασης

Του Δημήτρη Μίμη

Πριν από τρία  χρόνια, στις 5 Οκτωβρίου 2017, ξέσπασε η υπόθεση Weinstein. Τότε, ογδόντα γυναίκες υπέβαλαν καταγγελία εναντίον του Αμερικανού παραγωγού ταινιών Harvey Weinstein για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμό. Η αστραπιαία δύναμη του κινήματος MeToo, που αναπτύχθηκε έκτοτε λόγω του γεγονότος, οφείλεται μπορώ να πω στα κοινωνικά δίκτυα. Στη χώρα μας όμως έφθασε κάπως καθυστερημένα.

Σήμερα η κοινωνία μας βρίσκεται συγκλονισμένη από τις μαρτυρίες που σχετίζονται με επιθέσεις, κακοποιήσεις και βιασμούς, μάλιστα στο χώρο του αθλητισμού. Μεταξύ των ονείρων της δόξας μικρών αθλητριών και των εφησυχασμένων ομοσπονδιών, οι τραγωδίες ομοιάζουν μεταξύ τους. Πώς να εξηγηθούν όλα αυτά, πώς να εξηγηθεί η κουλτούρα της μυστικότητας και αδιαφάνειας στον αθλητικό κόσμο;         

Ας ελπίσουμε ότι, μετά τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου αλλά και αυτές που θα επακολουθήσουν  τις επόμενες μέρες, η δικαιοσύνη θα παρέμβει, όμως δεν πιστεύω ότι το φαινόμενο θα εξαλειφτεί. Πάντα θα υπάρχουν άνδρες που θα θέλουν  να ικανοποιήσεων τα σεξουαλικά  τους ένστικτα  χωρίς την συγκατάθεση των γυναικών. Πολύ φοβάμαι όμως,  μήπως  το θέμα  πάρει παράλογη και παραισθησιογόνα τροπή. Να υπάρξουν δηλαδή καταγγελίες από καθαρή εκδίκηση. Δέχομαι ότι ο βιασμός είναι έγκλημα όπου δεν πρέπει να δείξουμε καμία ανοχή. Ναι, οι γυναίκες να  καταγγέλλουν τη σεξουαλική βία, να αγωνιστούν για την αμοιβή τους   στην εργασία, ν΄ απαιτούν ισότητα  αλλά δεν πρέπει να συγχέουν τα πάντα γιατί φοβάμαι ότι θ΄ αρχίσει  πόλεμος  μεταξύ των φύλων. 

Δεν το έχετε παρατηρήσει; Όταν ένας άνδρας βρίσκεται σε θέση καθιστή τείνει να απλώνει τα πόδια του, τείνει να καταλάβει περισσότερο χώρο. Αυτό το πράττει όχι μόνο στο σαλόνι του όταν βρίσκεται με την οικογένεια του  αλλά ακόμα όταν βρίσκεται στο μετρό και μάλιστα σε ώρα αιχμής. Τι άραγε να σήμαινα αυτό; Μήπως μια τάση ανδρικής επέκτασης και επίδειξη εξουσίας;  Ακόμα δεν έχετε παρατηρήσει, όταν σ΄ ένα άνδρα δίνεται οποιαδήποτε μορφή εξουσίας ότι αυτός πολλές φορές τείνει να το εκμεταλλευτεί σεξουαλικά; Και βέβαια θα μου πείτε, υπάρχουν εκατοντάδες άλλες μορφές επίδειξης του ανδρισμού που παραχωρεί η  κάθε  εξουσία.     

Από την άλλη πλευρά τα γυναικεία σώματα συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται για την πώληση του γιαουρτιού. Η πορνογραφία εξακολουθεί να παρουσιάζεται, οι μισθοί εξακολουθούν να μην είναι ίσοι μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και στις φωτογραφίες ηγετών κρατών, οικονομικών ηγετών του πλανήτη μας η πλειοψηφία ανδρών εξακολουθεί να αποτελεί την πλειονότητα.

Όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί και καθιερωθεί εδώ και χιλιετίες.  Άραγε θα μπορέσουμε μέσα σε μια γενεά να τα εξαλείψουμε; Από το 1970, με τη γέννηση   του Κινήματος για την Απελευθέρωση των Γυναικών, προέκυψαν οι πρώτες συζητήσεις   σχετικά με το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και ειδικότερα του βιασμού. Μέχρι σήμερα ελάχιστα έχουμε πετύχει.    

Από τότε η νομοθεσία έχει αλλάξει. Στην Ευρώπη, πέρα από τις νομοθεσίες, κυριαρχεί η άποψη ότι πρέπει σε βάθος χρόνου να εκπαιδεύσουμε  την κοινωνία και ότι  την νομοθεσία μπορούμε να την κάνουμε αργότερα. Αυτό σημαίνει ότι θα εκπαιδεύσουμε τους εκπαιδευτικούς πράγμα για το οποίο απαιτείται χρόνος. Η νέα γενιά εκπαιδευτικών θα αλλάξει την άποψη της για το θέμα  της βίας κατά των γυναικών και μετά θα την μεταδώσουν. Με την μετάδοση από γενεά σε γενεά ίσως φθάσουμε στην ισότητα ανδρών και γυναικών.

 Οι κοινωνικές επιστήμες σήμερα  έχουν πιστοί  ότι το μοντέλο όλων των κοινωνιών βασίζεται στην αρσενική εξουσία. Για να πετύχουμε την ισότητα ανδρών και γυναικών  πρέπει ν΄ αλλάξει ο τύπος και ο τρόπος που λειτουργεί η  κοινωνία. Αυτό όμως απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Ελπίζω ότι μετά την υπόθεση Μπεκατώρου στη χώρα μας  τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.