Του Πρωτοσύγκελλου της Ιεράς Μητροπόλεως Αρκαλοχωρίου Καστελλίου & Βιάννου, Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Ζαχαράκη
Μια ηλικιωμένη γυναίκα μπαίνοντας στο ηλεκτρικό τρένο, στάθηκε σε μια γωνιά περιμένοντας υπομονετικά για να πάει στον προορισμό της. Στο τρένο μέσα κάθονταν δίπλα της νέα παιδιά, χωρίς να δίνουν καμία σημασία και κανένα σεβασμό στην γιαγιούλα που στέκονταν όρθια, βαστώντας συγχρόνως μια τσάντα με πράγματα στον ώμο της. Δεν έφτανε αυτό, αλλά οι νεαροί που κάθονταν κοίταζαν παράξενα την γιαγιούλα γελώντας ειρωνικά. Βλέποντας την σκηνή αυτή, ένας άνδρας που ήταν δίπλα της, θαύμασε την υπομονή και την πραότητα της, συγχρόνως όμως την ρωτάει. Γιατί δεν παραπονέθηκες για την συμπεριφορά των νεαρών γιαγιούλα? Και εκείνη με ένα χαμόγελο απάντησε: Δεν χρειάζεται παιδί μου να μαλώνω με τα παιδιά για κάτι τέτοιο, το ταξίδι μου είναι πολύ σύντομο, στην επόμενη στάση κατεβαίνω. Αυτή η απάντηση μοσχοβολά ανάσταση, διότι η γιαγιούλα έχει καταλάβει εμπειρικά το αληθινό νόημα του ταξιδιού της ζωής μας.
Είναι σαν να λέει: Δεν έχω χρόνο, δεν προλαβαίνω και δεν χρειάζεται να ασχοληθώ με μικρότητες, εγωισμούς, ζήλιες, κενές φιλοδοξίες και αγανάκτηση σπαταλώντας χαμένο χρόνο και ενέργεια, γιατί παιδί μου είναι πολύ σύντομο το ταξίδι μας.
Αυτό χρειάζεται να καταλάβει ο καθένας από εμάς ότι το ταξίδι της ζωής μας είναι σύντομο και δεν γνωρίζουμε ούτε την μέρα ούτε την ώρα. Αυτό επιτάσσει το αναστάσιμο μήνυμα ‘’Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει …’’.
Χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι όποια προβλήματα και να συναντήσει κάποιος στην πορεία της ζωής του, οικογενειακά, κοινωνικά, διαπροσωπικά, επαγγελματικά, υπαρξιακά, το ταξίδι είναι πολύ σύντομο. Μας περιμένει η χαρά της ανάστασης. Ας έχουμε υπομονή, καρτερία, σεβασμό, συγχώρηση και αγάπη γιατί η μετάβαση της αιωνιότητας στο μυστήριο του Θεού είναι το ζητούμενο.
Είναι θλιβερό και συγχρόνως τραγικό εμείς οι άνθρωποι να καλλιεργούμε συνεχώς τον εγωκεντρισμό, νομίζοντας ότι η πορεία μας, είναι ευφρανθούμε σε αυτή την ζωή χωρίς συνέχεια, χωρίς μετάβαση, χωρίς νόημα, χωρίς προσδοκία αναστάσεως.
Το μεγαλύτερο μυστήριο του ανθρώπου είναι η μετάνοιά του. Διότι αυτή η μετάνοια έσωσε τον ληστή, αυτή η μετάνοια έσωσε, την πόρνη, αυτή η μετάνοια έσωσε τον τελώνη. Και έρχεται ο Αναστάς Χριστός, να καλέσει και να ευλογήσει τους αμαρτωλούς που ήλθαν σε μετάνοια, βάζοντάς τους στη βασιλεία των ουρανών.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη στη ζωή από την αγάπη. Το ταξίδι μας είναι πολύ σύντομο.
Νικητής στη ζωή είναι αυτός που ανυπόκριτα και άδολα αγαπά. Αυτός που δίνει πολλά χωρίς αντάλλαγμα. Αυτός που μικραίνει, για να μεγαλώσουν οι άλλοι. Αυτός που χαμηλώνει, για να ψηλώσουν οι άλλοι. Αυτός που είναι απλός μέσα στη μεγαλοσύνη και μεγάλος στην απλότητα. Το ταξίδι μας είναι πολύ σύντομο, μας περιμένει η μετάβαση της αιώνιας χαράς.
Χριστός ανέστη – Αληθώς ανέστη!
