Στον πάτο του βαρελιού!

του Γιάννη Γιγουρτσή

Η ρατσιστική επίθεση στο σπίτι του Αμίρ δείχνει πως μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει βρεθεί στον πάτο του βαρελιού και εκεί έχει κολλήσει. Τα διαταραγμένα άτομα που απείλησαν την ζωή και την ακεραιότητα ενός 11χρονου πρόσφυγα και της οικογένειάς του ανήκουν στην υπόγειο της κοινωνικής πυραμίδας.

Ωστόσο, κατά πάσα πιθανότητα, είναι Έλληνες πολίτες, όπως εγώ και οι περισσότεροι από εσάς, και ανήκουν μάλλον σε αυτούς που δηλώνουν ότι αισθάνονται ρίγη συγκίνησης, όταν κρατούν την ελληνική σημαία και δακρύζουν, όταν λένε τον εθνικό ύμνο.

Ε, λοιπόν, εγώ σας λέω πως για μένα αυτοί οι φασίστες είναι ανάξιοι να σηκώσουν οποιαδήποτε σημαία πλην της σβάστικας και ντροπιάζουν την χώρα μου και εμένα τον ίδιο που μοιράζομαι μαζί τους την ίδια ιθαγένεια. Δεν έδρασαν όμως μόνοι τους. Ζούμε σε μία κοινωνία που ο φασισμός και ο εξάδελφος του, ο εθνικισμός, είναι διαδεδομένοι πολύ ευρύτερα από όσο θέλουμε να παραδεχτούμε. Τα καθάρματα που χτύπησαν τον Αμίρ δεν θα το έκαναν, αν δεν υπήρχε πίσω τους κοινωνική και πολιτική ανοχή, αν δεν λογάριαζαν τις πλάτες της "σιωπηρής πλειοψηφίας(?)" που έφριττε στην ιδέα πως ένας μουσουλμάνος πρόσφυγας θα σήκωνε την σημαία του σχολείου του, αλλά δεν τολμούσε να το πει δυνατά, δεν θα το έκαναν, αν δεν υπήρχε ένας άτολμος, ανίκανος υπαλληλίσκος διευθυντής που πήγε να λύσει στη ζούλα το ζήτημα και τα έκανε μαντάρα, εκθέτοντας τον μαθητή του (το λιγότερο, πρέπει να πάψει να είναι διευθυντής μετά από αυτό), αν δεν υπήρχε η άκρως υποκριτική και ως εκ τούτου βλαπτική δήλωση του Συλλόγου γονέων (χίλιες φορές καλύτερα να σιωπούσαν) .

Ο Αμίρ και ο κάθε Αμίρ, που μετέχει της ελληνικής παιδείας, γνωρίζει και εκτιμά τον ελληνικό πολιτισμό, αγαπά την χώρα που τον φιλοξενεί και την κάνει πατρίδα του, είναι χίλιες φορές πιο αξιος να κρατά την ελληνική σημαία, από τα ελληνόμορφα ανθρωποειδή που θέλησαν να τον βλάψουν. Και ακούστε και κάτι άλλο, εσείς οι άσχετοι εθνολάγνοι, που ανάθεμα και αν καταλαβαίνετε τι θα πει να είσαι φορέας του ελληνικού πολιτισμού: Οι Έλληνες υπήρξαν πάντα λίγοι αριθμητικά. Ουδέποτε υπήρξαν ένας μεγάλος λαός που κυριάρχησε λόγω της δημογραφικής του υπεροχής, όπως συνέβη κατά καιρούς με άλλους λαούς στην διάρκεια των μεγάλων μεταναστεύσεών τους.

Οι Έλληνες επέκτειναν τον ζωτικό χώρο και την επιρροή τους μέσω του πολιτισμού, των ιδεών, της παιδείας τους βεβαίως, αλλά και μέσα από την καταπληκτική ικανότητά τους να γειτνιάζουν, να συμβιώνουν, να συνυπάρχουν αρμονικά με άλλους λαούς, άλλους πολιτισμούς. Ήξεραν την τέχνη της συνύπαρξης, λοιπόν, που σημαίνει ενσυναίσθηση, συναλληλία, σύνθεση Αυτά βέβαια σε άλλες εποχές. Τότε που η ελληνική παιδεία και ο ελληνικός λόγος συνδημιουργούσαν τον πολιτισμό αυτοκρατορίων.

Στο μικρό κράτος που φτιάξαμε για να χωρέσουμε την ελληνική οικουμένη, αυτά είναι πολυτέλειες, πράγματα ακατανόητα που μεταμορφώθηκαν και αναπαράγονται απλώς ως στερεότυπα στα επίσημα βιβλία της σχολικής ιστορίας κσι τις καφενειάκές συζητήσεις των "εθνικώς υπερηφάνων" συμπολιτών μας. Id est finis Greciae