Της Μαρίας Λιονάκη
«Αυτός που κρέμασε τον ήλιο στο μεσοδόκι τ’ ουρανού κρεμάται σήμερα σε ξύλο ίλεως, Κύριε, γενού και στ’ ασπαλάθια της ερήμου μια μάνα φώναξε “παιδί μου!»
Σκονισμένη Mεγάλη Παρασκευή. Σε μια θολή, σκοτεινή ατμόσφαιρα κατανυχτική ως είθισται. Όπως είχαν προαναγγείλει τα δελτία ειδήσεων τα μετεωρολογικά. Αμέσως μετά τις ειδήσεις για τα χθεσινά κρούσματα του κορωνοϊού, τις κλινικές δοκιμές ενός νέου φαρμάκου από το Ισραήλ, τους προγραμματιζόμενους εμβολιασμούς, και τα μέτρα περιορισμού των πολιτών των ημερών. Ασθμαίνουσα έχει αφιχθεί η Μεγάλη Παρασκευή. Σαν την ανάσα του Χριστού στο δρόμο για το Γολγοθά. Περπάτησε πολύ στο Γολγοθά του χρόνου για να έρθει η μέρα αυτή. Γνέφοντας στην Πούλια και στα άλλα άστρα του ουρανού να μη σταματήσουν να της φέγγουν, ως να φτάσει. Κρεμάστηκε κάποιο χειμώνα, σπρωγμένη από τη μανία δυνατού βοριά στο κλαδί ενός δέντρου γυμνού από φύλλα, μα βρήκε τρόπο να ξαγκιστρωθεί. Μούσκεψε τα ρούχα της στη δυνατή καταιγίδα ενός Δεκέμβρη κι ενός Γενάρη, μα ήρθε η εποχή των Αλκυονίδων και στέγνωσε. Λέρωσε τα πόδια στο λασπωμένο χώμα ενός βουνού, μα κατέληξε διασχίζοντας φαράγγια και λαγκάδια, σε θάλασσα καθάρια και αστραφτερή, όπου ξέπλυνε τα πόδια της. Διένυσε δάση από στιγμές, μα αντάμωσε την Άνοιξη και ντύθηκε φόρεμα κεντημένο με φωτεινές αχτίδες, ζωγραφισμένο με λιβάδια από κόκκινες παπαρούνες, μωβ ανεμώνες και κίτρινες μαργαρίτες που ηρεμούν παραδομένες στην πράσινη θρησκεία, δοξολογώντας έναν ήλιο που υψώνει κάθε πρωί φωτοστέφανο πάνω από τη γη, ήλιο λυτρωτή, κρουνό φωτός, μάρτυρα θείας δόξας.
Τιμά, αυτή η μέρα, τον ήλιο που ποτέ δε δύει, τον ακρογωνιαίο λίθο της πιο αληθινής θρησκείας, της πιο μεγάλης, που δοξολογούν οι άγγελοι, τα χερουβίμ του ουρανού στις πιο μελωδικές συναυλίες , βαστώντας σάλπιγγες, που υμνεί η Εκκλησία, που επικαλείται στη χαρά, μα κυρίως στον πόνο, στη λύπη, στην αρρώστια κάθε πιστός. Μετά από μια βδομάδα Παθών, ορόσημο σημαντικών στιγμών του Ευαγγελίου, διαφόρων συμβολικών παραβολών, με τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, που πούλησαν τα αδέρφια του σε εμπόρους από την Αίγυπτο, με τις πέντε μωρές παρθένες που δεν προνόησαν να έχουν λάδι στα λυχναράκια τους κι έμειναν εκτός Νυμφώνος, με την άκαρπη συκιά που καταράστηκε ο Χριστός κι άλλες, μετά από μια οδυνηρή, αγόγγυστη πορεία στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, με σώμα κυρτωμένο από το ασήκωτο βάρος, με μέτωπο πληγωμένο από το ακάνθινο στεφάνι, με γυμνά πόδια πληγιασμένα από τα καρφιά της γης, με μάτια δακρυσμένα, μα με βλέμμα γεμάτο εγκαρτέρηση, στυλωμένο στου ουρανού το φως, με σκέψη στο χρέος το εντεταλμένο από τον Πατέρα, της σωτηρίας του ανθρώπου, σήμερα κορυφώνεται το Θείο Δράμα, σήμερα σταυρώνεται ο Χριστός.
Έτσι ήταν πεπρωμένο να γίνει για να καθιερωθεί μια νέα σχέση ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο. Για να σωθούμε από το προπατορικό αμάρτημα, για να έχουμε όλοι μας μια θρησκεία τώρα, Φάρο κι αποκούμπι. Οι Ιουδαίοι αφού υποδέχτηκαν με επευφημίες, με βάγια, το Χριστό κατά την είσοδο του στην Ιερουσαλήμ, δε δίστασαν να τον υβρίσουν, να τον χλευάσουν μετά και τελικά να τον σταυρώσουν. Το Χριστό που ήρθε στον κόσμο να διδάξει αγάπη, σεμνότητα, καρτερικότητα, καλοσύνη, αλληλοβοήθεια, μα εκδιώχθηκε. Που ήρθε να διδάξει ταπεινότητα, πλένοντας τα πόδια των μαθητών του στο Μυστικό δείπνο, μα προδόθηκε από τον μαθητή του τον Ιούδα για τριάκοντα αργύρια, ενώ ο Πέτρος, ο μαθητής του, τον απαρνήθηκε πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις. Πένθιμα στολίζονται σήμερα με μωβ και μαύρες κορδέλες οι Εκκλησίες, ενώ η Παναγία θρηνεί σπαραχτικά το γλυκύ της έαρ, οι δε Επιτάφιοι στολίζονται με γαρίφαλα, βιολέτες κρίνους και λεμονανθούς.
Κι όπως η καμπάνα χτυπάει αργά, τελετουργικά, πένθιμα από το πρωί, σέρνοντας τα δικά της βήματα στο Γολγοθά του σύμπαντος, όπως τα βάσανα του Κόσμου αυτού είναι ατελείωτα, πόλεμοι, πείνα, προσφυγιά, αναπηρίες, ανίατες ασθένειες, κι όπως εδώ και καιρό ο πληθυσμός όλης της Γης σηκώνει το σταυρό που τον φόρτωσε ένας ιός με τις συνθήκες φέτος να είναι ιδιαίτερα δύσκολες, κρατώντας μας μακριά από τις ιδιαίτερες πατρίδες μας, από συγγενείς, ηλικιωμένους, γονείς, μη μπορώντας ούτε το ελάχιστο ενός αναστάσιμου φιλιού, μιας αγκαλιάς, κι όπως καθένας μας σηκώνει σίγουρα δικούς του προσωπικούς σταυρούς , ας διατηρήσουμε την ελπίδα μας, τη δύναμη μας, μα και την αγάπη και την καλοσύνη στις ψυχές μας κι ας ευχηθούμε όλοι από καρδιάς Καλή Ανάσταση!
«Θα ξανασπείρει καλοκαίρια στην άγρια παγωνιά του νου
Αυτός που κάρφωσε τ’ αστέρια στην άγια σκέπη τ’ ουρανού
κι εγώ κι εσύ κι εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι…» (Νίκος Γκάτσος)
(Πίνακες: Μαrc Chagall, Ανδρέα Παβία, Νικηφόρου Λύτρα)
