Σίγουρα δεν είναι εύκολο να είσαι άτομο με αναπηρία. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που τα λόγια που μπορεί να πει κάποιος, από την πραγματικότητα που ζουν κάποιοι συνάνθρωποι μας απέχουν πολύ. Έτη φωτός.
Αλέξανδρο θα τον πούμε τον ήρωα της αληθινής μας ιστορίας παραλλάσσοντας το όνομά του. Όχι μόνο επειδή δε ζήτησα την άδεια τη δική του, μα και των γονιών του να αναφερθώ σε αυτόν, ανήμερα της ημέρας, μα και γιατί για μένα, αυτός και κάθε άνθρωπος στην ίδια θέση, είναι ο πιο γενναίος στρατηλάτης της ζωής. Αναπηρία; Τύφλωση.
Έχεις τύχει ποτέ σε διακοπή ρεύματος ώρα περασμένη, μεσάνυχτα και βάλε; Ξύπνησες κι ήταν μαύρο σκοτάδι; Μη μου πεις πως πανικοβλήθηκες, πως έπαθες ασφυξία, πως έριξες το λαμπατέρ και το ποτήρι με το νερό από το κομοδίνο σου; Ίσως και να βράχηκες δεν ξέρω.
Ένα τέτοιο άτομο λοιπόν, μονίμως σε ασφυξία, χωρίς εικόνες, παραστάσεις, χρώματα και φως, χωρίς εύκολη δυνατότητα προσανατολισμού είναι ο τυφλός. Βρεγμένο από πολύ σφοδρή καταιγίδα της ζωής.
Όταν το πρωτογνώρισα το παιδί του γείτονα μας ήταν μαθητής τελειόφοιτος Γυμνασίου. Μου έκανε εντύπωση που μου ψηλάφισε το πρόσωπο για να αντιληφθεί με την αφή του τη μορφή μου, που εξοικειώθηκε γρήγορα με το ηχόχρωμα της φωνής μου και δε θα το μπέρδευε στο εξής με κανένα. Που αντιλήφθηκε πόσο πολύ φυσούσε εκείνη τη μέρα από το θρόισμα που έκαναν τα φύλλα στα κυπαρίσσια που χάριζαν ιδιωτικότητα στην αυλή τους. Τον πιο όμορφο κήπο της γειτονιάς μας.
Άνεμος σφοδρός είναι η αναπηρία. Και η ψυχή των αναπήρων ο πιο όμορφος κήπος.
Σαν το φύλλο έτρεμα από το άγχος μου που θα δεχόμουν επίσκεψη του Αλέξανδρου και της μαμάς του λίγο καιρό μετά. Δεν ήθελα να κάνω κάτι που θα φέρει σε δύσκολη θέση ούτε αυτόν, ούτε την ιερή μάνα. Πως θα ανέβαινε τη σκάλα, μη μπερδέψει σε κάποιο έπιπλο, μην δείξει η φωνή μου άθελα οίκτο, τι κέρασμα δε θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση… Όταν ήρθε η στιγμή όλα έγιναν όπως πρέπει. Με το κουτάλι ψηλάφισε κι έκοψε σε κομμάτια το γλυκό του, δεν έριξε ούτε ένα ψίχουλο κάτω… Είχε εξάλλου συνέχεια αυτή την απολογητική επιφύλαξη μη λερώσει, αυτή την σπάνια ντροπή, συστολή που συγκινεί, που αφήνει άσβηστο αποτύπωμα στην ψυχή.
Ξεχειλίζουν συγκινητική συστολή τα άτομα με αναπηρία.
Άτομα που κυρίως διδάσκουν. Επιμονή, υπομονή και γενναιότητα. Μου αρέσει να τον παρατηρώ. Πως έμαθε να κινείται στο χώρο της γειτονιάς, με την εμβέλεια του να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, με πολύ κόπο. Κρατώντας το λευκό μπαστούνι, ενώ το χέρι ψηλαφεί τοίχους. Δέκα βήματα να βγει από την εξώπορτα της αυλής του, τριάντα ως τον κάδο, απέναντι και πλάι, να πετάξει τη σακούλα που κρατά, εκατό μέτρα ευθεία ως το καφέ της γειτονιάς για παγωτό το καλοκαίρι…
Δεν το ξέρει, μα μου έδωσε κουράγιο, κουρασμένη όπως ήμουν από διάφορα τετριμμένα, όταν ανάμεσα στα κλαδιά του κήπου τον είδα να κάνει με ορμή στατικό ποδήλατο συνεπαρμένος, όλο ενέργεια κι όρεξη. Αχ βρε Αλέξανδρε κουράγιο που το έχεις… μονολόγησα κι όρθωσα το κορμί μου.
Φοιτητής τώρα πια ο Αλέξανδρος. Γεμάτος όνειρα και σχέδια για τη ζωή του… Πορεύεται με γενναιότητα, όπως όλα τα άτομα με αναπηρία, δίπλα σε ήρωες γονείς, συγγενείς, φωτίζοντας με το παράδειγμα του το δρόμο μας. Μην τους λυπάσαι, μάθε απ’ αυτούς.
