Το σεμνό βήμα ενός ήσυχου ανθρώπου

Του Στέλιου Βισκαδουράκη

Όπως πολλές φορές δημόσια έχω πει, ότι παρόλο που ασπάζομαι απόλυτα την υγιή πολιτικοποίηση και την ψήφο, δεν πιστεύω εύκολα σε κόμματα διότι, ως πληγωμένος Έλληνας από τις ανόητες χρωματικές τοξικές διαφορές, τους άκαιρους, άτοπους διαχωρισμούς, τους κουραστικούς ανταγωνισμούς και τις νοοτροπίες τους, δεν μπορώ να έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτά. Ενίοτε, όμως, πιστεύω σε ανθρώπους ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης, που μπορεί με την παρακαταθήκη, την πίστη, την παιδεία και τη διάθεσή τους, να αλλάξουν δεδομένα και αγκυλωμένες από καιρό συνθήκες και καταστάσεις.

Αυτήν την αλλαγή, πιστεύω ακράδαντα ότι έκανε κι έφερε, ο επί δυο φορές (2014-2023) εκλεγμένος δήμαρχος Ηρακλείου Βασίλης Λαμπρινός. Δεν μπορώ εδώ να αναφερθώ λεπτομερώς σε ολόκληρο το έργο του, στα προβλήματα και σε αντιπαραθέσεις με αντίθετες πλευρές μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αυτό ας το κάνουν οι πιο ειδικοί.

Εγώ θα μιλήσω για έναν άνθρωπο που έγινε δήμαρχος κι αγάπησε αληθινά την πόλη του κι ακολουθώντας μια ομαλή πολιτικά ροή, είδε όσο μπόρεσε, πρώτα και πάνω απ’ όλα, τα συμφέροντα και τα προβλήματά της.

Ως άτομο απεχθάνομαι τις ηρωοποιήσεις, τις ωραιοποιήσεις προσώπων και τις υπερβολές. Ως πολίτης, όμως, επί 60 χρόνια σε αυτήν την πόλη, που κάποιοι λένε ότι έχει «ξύλινη» ψυχή, και που στις περισσότερες γωνιές της είναι σκαλισμένη η ιστορία, νομίζω ότι μπορώ και οφείλω να καταθέτω μια γνώμη για τα κοινά. Μια άποψη για άτομα, για καταστάσεις, για σωστά, για λάθη, για παραλείψεις, για ατέλειες και τελειότητες.

Σίγουρα, αυτά τα τελευταία εννιά χρόνια είχαν μέσα τους απ’ όλα. Σαφέστατα, πολλοί ή λίγοι πολίτες είχαν και θα έχουν παράπονα να εκφράσουν, και δικαίως, για πράγματα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, αλλά και εύσημα να αποδώσουν για πράγματα που υλοποιήθηκαν. Φυσικά, σ’ αυτά, άποψη έχει και ο γράφων, άλλες φορές θετική κι άλλες αρνητική.

Παρά τις καλές προσθέσεις, δυστυχώς, τα προβλήματα δεν εξαφανίστηκαν και συνεχίζουν να υπάρχουν. Προσωπικά πιστεύω απόλυτα, ότι καμία δημοτική αρχή, ποτέ, δεν θα καταφέρει να δώσει το 100% αυτών που έχει υποσχεθεί και αυτών που έχει ανάγκη η πόλη και οι πολίτες της. Όχι λόγω ανικανότητας των προσώπων, αλλά των αγκυλώσεων και στρεβλώσεων της συγκεντρωτικής κεντρικής διοίκησης και τις κατά καιρούς, κατ’ επίφαση, αποκεντρωτικές εξαγγελίες των εκπροσώπων της.

Πρέπει, όμως, να αναγνωρίζουμε, αντικειμενικά, κάποια γεγονότα. Κι εδώ, δεν μπορώ να αδιαφορήσω ή να παραμελήσω τα θετικά της θητείας του απερχόμενου δήμαρχου Bασίλη Λαμπρινού. Δεν είναι μόνο το ύφος, η γενικότερη κοινωνική στάση του, ούτε το ήθος του. Αυτά, είναι δεδομένα, αν και φυσικά πάντα στη γνώμη και κρίση του Ηρακλειώτικου λαού.

Άλλο είναι για μένα. Εξεπλάγην όταν είδα ότι ο δήμαρχος έκρυβε δυνάμεις που δεν περίμενα, σε πολλά, μα πρωτίστως σε ένα, την τολμηρή μεταμόρφωση κεντρικά, της πόλης. Τα χρόνια αυτά που γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω μόνιμα σ’ αυτήν, δεν είχα δει ποτέ πάνω και μέσα της τόσο θαρραλέα, μεγάλη και ουσιαστική, μορφικά, αλλαγή. Οι τρεις κεντρικοί δρόμοι της άλλαξαν, τα αυτοκίνητα έφυγαν και οι άνθρωποι λίγο-πολύ, επέστρεψαν στο κέντρο της. Η τέταρτη πόλη της Ελλάδας, από πόλη των αυτοκίνητων στον κεντρικό της ιστό, έγινε ξανά πόλη των ανθρώπων. Ετούτο, όσο και να ακούγεται εύκολο, είναι πολύ δύσκολο, γιατί οι συγκρούσεις, είτε με συμφέροντα είτε με απόψεις, επαγγέλματα και άτομα, είναι σίγουρα πολλές και μεγάλες.

Ο Λαμπρινός και οι συνεργάτες του δεν φοβήθηκαν. Με ήσυχο τρόπο θέλησαν την αισθητική αλλαγή, την ουσιώδη αλλαγή στη μορφή της πόλης. Εδώ πρέπει να αντιληφθούμε καλά, ότι οι απόψεις, οι ιδέες, τα σχέδια και οι προθέσεις για να φτιάξουμε κάτι, έχουν μεγάλη απόσταση απ΄ το να πραγματοποιηθεί και να ζωντανέψει αυτό το «κάτι». Ο Λαμπρινός τόλμησε δείχνοντας, όχι μόνο μια δημαρχιακή δυναμική, αλλά και την αποδεδειγμένη αγάπη, ευαισθησία και τον σεβασμό του στην αναγκαιότητα. Η πόλη άλλαξε. Δεν ξέρω πόσο αρκετό είναι για λίγους ή για πολλούς, μα δεν νομίζω να υπάρχει αυτή τη στιγμή Ηρακλειώτης πολίτης που να επιθυμεί να επιστρέψει η κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης όπως ήταν πριν.

Στην ουσία ο Δήμαρχος έκανε, για μένα, για άλλους και, ίσως, τους μελλοντικούς δημοτικούς άρχοντες, κάτι παραπάνω από πεζοδρομήσεις. Διαμόρφωσε, χωρίς ανούσιες και περιττές επιδείξεις, αλλά με θαρραλέα ματιά, τη βάση και την προοπτική για μεγάλες αλλαγές, που φάνταζαν σχεδόν αδύνατες μέσα στην πόλη, δείχνοντας την πορεία για μελλοντικές.

Στο παρελθόν, ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου, έκανε επίσης κάτι πολύ μεγάλο για το Ηράκλειο, τους πολίτες του, μα και γενικότερα, για την ανατολική Κρήτη. Συνέβαλε στον μέγιστο βαθμό στον ερχομό του Εφετείου στο Ηράκλειο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Πιο προσωπικά, στέκομαι σε μια στιχομυθία μας, όταν λέγοντάς του πως είμαι ενοχλητικός πολίτης και ό,τι έχω να πω, θα το πω, μου απάντησε «σας παρακαλώ να συνεχίσετε να είστε ενοχλητικός πολίτης, διότι η πόλη χρειάζεται ενοχλητικούς πολίτες για να πάει μπροστά».

Τέλος, έχει αποδειχτεί στην ιστορία, ότι πολλοί στην παγκόσμια αλλά και την ελληνική πολιτική σκηνή, πριν τις εκλογές παρουσιάζονται ως φερέλπιδες, με μορφή Κυκλαδίτικου Έφηβου Κούρου. Μετά τις εκλογές, μοιάζουν γέροντες μέσα σε σπασμένα πιθάρια, χωρίς τη σοφία και το θάρρος του μεγάλου Διογένη. Φυσικά, στο τέλος, δεν έχουν να δώσουν τίποτα στο λίγο, το πολύ, το απλό ή το σύνθετο και στην ποιότητα της λεπτομέρειας που χρειάζεται ένα κράτος ή μια πόλη.

Κι εδώ πρέπει να πω ότι ο Βασίλης Λαμπρινός ποτέ δεν παρουσιάστηκε διαφορετικός απ΄ αυτό που ήταν και είπε. Έδωσε στη διάρκεια της δημαρχιακής θητείας του ό,τι περισσότερο μπόρεσε κι αυτήν την αισθητικά, ποιοτικότερη και ηπιότερη μορφή πολιτικής ζωής σε όλους. Ευχαριστούμε κύριε Λαμπρινέ για όλα, για το σεμνό, ήσυχο βήμα σας, την ανθρωπιά, το ήθος και την πολιτική διδασκαλία της πορείας σας.