Ψηφοφόρος ή ενεργός πολίτης;

Οι επερχόμενες εκλογές θέτουν τα ερωτήματα : Τι επιδιώκουν τα κόμματα ; Ψηφοφόρους  ή ενεργούς πολίτες;

Στην πολιτική αρένα με τα τεκταινόμενα και με τα μελλούμενα πολιτικά γεγονότα ο πολίτης στέκεται αντιμέτωπος με μία πολιτική διγλωσσίας. Με πολιτική εξαγγελιών. Με πολιτική παροχών προς πάσα κατεύθυνση και με πολιτική δυσλεξία. Οι προεκλογικές παροχές είναι «αναπόφευκτες». 

Τα κόμματα της Αριστεράς ξεφεύγοντας από το πεδίο των εξαγγελιών καταφεύγουν σε ζητήματα δημοκρατίας : «Νέα Δημοκρατία ή Δημοκρατία;». Η νοηματοδότηση αυτού του συνθήματος δεν παραπέμπει σε ενεργούς πολίτες, αλλά σε ψηφοφόρους. Ο ψηφοφόρος θα πρέπει να «κατανοήσει» ότι η Δημοκρατία «κινδυνεύει». Η μεγιστοποίηση πολιτικών ζητημάτων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να πειστούν οι ψηφοφόροι ότι επιλέγουμε «πολιτικό καθεστώς». Το θέμα των υποκλοπών υπερπροβάλλεται  ως πρόβλημα δημοκρατίας και κράτους δικαίου. Υπάρχουν  και απόψεις για διεθνοποίησή του. 

Η πολιτική των εξαγγελιών δεν προσελκύει ενεργούς πολίτες. Πώς μπορεί να πειστεί ο ενεργός πολίτης από τις εξαγγελίες της Αριστεράς για κοινωνικό κράτος  και στήριξη των εισοδημάτων του, όταν εβδομήντα πέντε δις του αφαιρέθηκαν από τη διακυβέρνησή της;

Η προσχηματική άρνηση της Αριστεράς να ψηφίσει την τροπολογία για το κόμμα Κασιδιάρη φανερώνει το μέγεθος της πολιτικής υποκρισίας. Τα συστημικά κόμματα κατήργησαν τη Βασιλεία. Δίκασαν και καταδίκασαν τη «Χρυσή Αυγή». Έφεραν αυστηρό ποινικό κώδικα και κώδικα πολιτικής δεοντολογίας. Η Αριστερά σε ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό δεν καταδίκασε ευθέως τη Δεκαεπτά Νοέμβρη. Αντίθετα , για λόγους ιδεολογικούς γίνεται προσπάθεια για το μη συμψηφισμό ναζισμού και τρομοκρατίας.  Ή για την ακρίβεια η Αριστερά έφερε πρόταση-τροπολογία μόνο για τα ναζιστικά κόμματα και την εγκληματική τους συμπεριφορά. Οι ιδεολογικοί διαχωρισμοί δε γίνονται δεκτοί σε οποιαδήποτε δημοκρατία. Εκτός αν ο ενεργός πολίτης πειστεί ότι οι ιδέες της ακροαριστεράς εμφορούνται από το «ηθικό πλεονέκτημα και τα ανθρωπιστικά ιδεώδη». 

Ο ενεργός πολίτης θα πρέπει να κάνει τις επιλογές του με βάση τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας και την προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας. Ο εκσυγχρονισμός της χώρας με τη μεγέθυνση των οικονομικών δεδομένων βοηθά το κοινωνικό κράτος .

Είναι αδιάφορο για τον πολίτη οι πολιτικές εξαγγελίες και τα πολιτικά συνθήματα παρωχημένων δεκαετιών. Ενδιαφέρεται για το μακροοικονομικό περιβάλλον της χώρας με το επερχόμενο οικονομικό μοντέλο που κάθε κόμμα υπόσχεται. 

Ο ψηφοφόρος εντοπίζει τα κόμματα με την οικονομία της τσέπης και τα πολιτικά  τσιτάτα περί δημοκρατίας και κοινωνικού κράτους. Η δημοκρατία στη χώρα μας είναι θεμελιωμένη και ανεκτική. Δεχόμαστε τη δράση του «Ρουβίκωνα ως παρέμβαση» και τη δράση του αντιεξουσιαστικού χώρου ως μοχλό προβολής κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων.  Στα πανεπιστήμια υπάρχει μόνο η διακίνηση αριστερών ιδεών  και το άσυλο υπάρχει για να κλειδωθεί απέξω η προβολή οποιασδήποτε άλλης ιδεολογίας.

 Μήπως η «δημοκρατία» της Αριστεράς  που υπόσχεται ο Πολάκης και ο Σπίρτζης αποτελεί πρότυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη;

Τα διλήμματα του ενεργού πολίτη και του ψηφοφόρου φαίνεται ότι είναι διαφορετικά.  Το ζητούμενο είναι τι θέλει η δημοκρατία: ψηφοφόρους ή ενεργούς πολίτες;