Ποιος είμαι; Τι κάνω; Πού πάω; Πως νιώθω;

Της Νάντιας Μπουφαχρεντίν*

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις; Ένα τυχαίο τεστ προσωπικότητας. Ω ναι. Γιατί σε περίοδο καραντίνας έχουμε περισσότερο χρόνο να ασχοληθούμε με πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θα θεωρούσαμε δευτερευούσης σημασίας. Καθώς οι ρυθμοί και οι ταχύτητες μας προκαλούσαν ένα αίσθημα εξουθένωσης και ματαιότητας. Κι έτσι πείθαμε τους εαυτούς μας πως δεν έχουμε χρόνο, χώρο, δύναμη να ασχοληθούμε με κάτι άλλο εκτός από αυτά που «τρέχουν» στην καθημερινότητα. Κι αν όντως βγαίναμε έστω κι ένα δευτερόλεπτο από αυτό τον χείμαρρο που ονομάζαμε υποχρεώσεις, φοβόμασταν πως θα μας κατάπινε το χάος.

Στοπ.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Ήρθε η στιγμή να βάλουμε τα γυαλιά μας ανάποδα (γιατί όχι; ) και να δούμε τον κόσμο μας από άλλη οπτική. Να παρατηρήσουμε, να σκεφτούμε, να εκφραστούμε, να γνωριστούμε. Ήρθε η στιγμή να αγγίξουμε πιο ουσιώδη θέματα, όπως αυτά της διερεύνησης του εσωτερικού μας κόσμου, των σκέψεων και της προσωπικότητάς μας.

Όσο με θυμάμαι στην ενήλική μου ζωή, ανακαλώ μια φράση «Δεν έχω χρόνο». Ε, να που τώρα έχω. Από επιλογή μου; Όχι, αλλά σκοπεύω (από επιλογή μου!) να απαλύνω αυτό το πέπλο φόβου και θλίψης που υπάρχει γύρω μου και να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία που μου δίνεται. Εσείς;

Στο δύσκολο αυτό ταξίδι λοιπόν μέσα στο λαβύρινθο των σκέψεων μου θυμήθηκα, βίωσα κι επιβεβαίωσα πόσο σημαντική είναι η κάθε είδους επικοινωνία για το ανθρώπινο είδος, που εκ φύσεως είναι κοινωνικό. Οι συνθήκες του εγκλεισμού και αποκλεισμού που ζούμε ίσως και να είναι ο χειρότερος εφιάλτης για πολλούς. Ενώ τα social media ξαφνικά έχουν μεταμορφωθεί σε μια διαδικτυακή σωσίβια λέμβο που χωράει αμέτρητο κόσμο. Εσείς λοιπόν που βρίσκεστε με τις οικογένειες σας μαζευτείτε γύρω από το τζάκι, τη σόμπα (γιατί ο καιρός δεν ενδείκνυται ακόμα για μπαλκόνι ή κήπο) και μιλήστε. Τί πιο απλό, ή και όχι; Αλλά κάπως πρέπει να ξεκινήσει η σύνδεση. Όσο για εσάς που έχετε απομονωθεί από τους αγαπημένους σας, είτε οικογένειες είτε φίλους, γεμίστε την κούπα σας καφέ ή και τσάι για τους όχι coffee lovers και πιάστε τις ηλεκτρονικές σας συσκευές να αράξουμε παρεούλα στη λέμβο μας.

Επικοινωνείτε κόσμε. Γιατί αν χάσουμε κι αυτό χαθήκαμε.

Και για να μην παρεξηγηθώ, για εκείνους που απολαμβάνουν τις στιγμές απομόνωσης και ησυχίας με τους εαυτούς τους (είμαι μια από αυτούς- guilty) δεν προτείνω να τις βγάλετε από την καθημερινότητά σας, αλλά η εμπειρία μου μου λέει ότι τώρα περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη για βαθύτερη σύνδεση με τους μακρινούς γύρω μας. Αυτή η αίσθηση απουσίας της ελευθερίας και της αποξένωσης ενισχύει την ανάγκη μας να διατηρήσουμε την κοινωνική μας πλευρά. Να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας πως η αλληλεγγύη και η ομόνοια πυροδοτεί μια εντυπωσιακά μεγάλη δύναμη, πρώτα μέσα μας.

Κι έτσι, από την άνεση του καναπέ μας, την ασφάλεια του σπιτιού μας (στις περισσότερες περιπτώσεις) είναι πιο εύκολο να ανοιχτούμε και να επικοινωνήσουμε βαθύτερα. Κι αυτός δεν είναι άλλωστε ο σκοπός; Να συνδεθείς με τον άλλο, να μοιραστείς εμπειρίες, συναισθήματα και σκέψεις. Ποικίλες σκέψεις για φιλοσοφικά, ερωτικά, αξιακά, υπαρξιακά ζητήματα.

Τώρα έχουμε περισσότερο χρόνο να έρθουμε πιο κοντά με τα συναισθήματά μας (τρομακτικό; Μπορεί…), να συνειδητοποιήσουμε πράγματα, να δούμε καταστάσεις με άλλη οπτική, να δουλέψουμε με τον εαυτό μας σε όχι τόσο επιφανειακό επίπεδο και τελικά να γίνουμε πιο ειλικρινείς, πιο συνειδητοποιημένοι. Πιο αληθινοί. Αυτή η γενικότερη κρίση ας πούμε πως έχει και μια θετική πλευρά.

Επικοινωνείτε αλλήλους. Ουσιαστικά όμως, γιατί πολλές αξίες απειλούνται. Ας μην έχουμε ακόμη μια απώλεια.

*Ειδική Παιδαγωγός, Εκπαιδευόμενη στη συστημική (οικογενειακή) θεραπεία