Ό,τι φαίνεται να είναι «νόμιμο» δεν είναι πάντα ηθικό

Του Μιχάλη Καρχιμάκη*

Αποδεικνύεται, όπως φαίνεται στις μέρες μας, ότι η ρήση αυτή γίνεται ολοένα και πιο διαχρονική και τείνει πλέον να καταστεί αξίωμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Δυστυχώς , όμως επεκτείνεται, πλέον, ανενόχλητα και σε περιπτώσεις που αφορούν σε υπεξαίρεση δημοσίου πλούτου, σε κατάχρηση δημοσίου χρήματος, σε ολοφάνερα οικονομικά σκάνδαλα Έτσι, διαβάζω καθημερινά ,σε έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο κραυγαλέες περιπτώσεις που αφορούν σε διαφυγή τεράστιων ποσών κεφαλαίων στο εξωτερικό (εμβασμάτων κ.λ.π) που όμως δεν δικαιολογήθηκε η προέλευση τους και που βέβαια δεν φορολογήθηκαν. Υποθέσεις που αντί να οδηγήσουν σε καταλογισμούς των υπευθύνων και παραδειγματικές κυρώσεις, έμειναν τελικά ατιμώρητες .

Όλα αυτά βέβαια, έγιναν «νόμιμα» σύμφωνα με νόμους που νομοθετήθηκαν αθέατα,αλλα και με αποφάσεις του συμβουλίου Επικρατειας ,οι οποίες έκριναν ότι οφειλόμενοι νόμιμοι φόροι πολλών εκατομυρίων ευρώ δεν έπρεπε να καταβληθούν γιατί υπέπεσαν σε πενταετή παραγραφή.(απο το εκάστοτε τρέχον έτος και πίσω.)

Το ανήθικο, όμως και το άδικο στις συνειδήσεις των πολιτών ,δεν μπορεί να νομιμοποιείται απο θεσμούς ,ούτε νομοθετικούς ,ούτε δικαϊκούς, ούτε εκτελεστικούς, οι οποίοι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις τάχθηκαν στις υπηρεσίες των λίγων προνομιούχων φοροπαραβατών. Δεν μπορεί με νομοθετική και δικαστική κάλυψη, να ισχύει η επιβολή του ανήθικου ,σε βάρος χιλιάδων πολιτών που επλήγησαν απο την κρίση ,επειδή η ανηθικότητα περιεβλήθη με τον μανδύα ενός ανήθικου και άδικου νόμου η μιας οριακά συνταγματικής ή και αντισυνταγματικής αλλά μη ελεγχόμενης δικαστικής απόφασης. Η προοδευτική πολιτική, λοιπόν, για να απόκτησει αξιοπιστία και υπόσταση ,που εχει να κάνει και με την ίδια την λειτουργία της οικονομικής και της κοινωνικής δημοκρατίας ,στα μάτια και στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δοκιμάστηκε στην κρίση,ειναι ανάγκη να επαναφέρει στο προσκήνιο συγκρούσεις με τέτοιου είδους φαινόμενα . Ειδάλλως ειναι καταδικασμένη να ευρίσκεται σε μια διαρκή , εύλογη κατάκριση στα μάτια των ανυπεράσπιστων πολιτών , θεωρώντας τη συνένοχο στην συγκάλυψη όλων εκείνων των ολίγων ,που έγιναν πλουσιότεροι στην περίοδο της κρίσης σε βαρος των πολλών,των αδυνάτων και των πραγματικών δημιουργών της οικονομίας . Το Κίνημα Αλλαγής ,και κάθε προοδευτικός θεσμός αν δεν κάνουν υπερβάσεις και αν δεν προβούν σε μη αναμενόμενες, αλλα ωφέλιμες για τους πολλούς, ηθικές συγκρούσεις προστατεύοντας τα συμφέροντα τους, αν δε κάνουν πράξη οχι αόριστα, αλλά με συγκεκριμένο προσανατολισμό και περιεχόμενο, πολιτικές με γωνιές υπαρκτές , συγκρουόμενοι με τις λογικές . του τύπου ότι οικονομία και οι οικονομικοί μεγαλοσχήμονες αποφασίζουν. ενώ η πολιτική και οι πολιτικοί εκτελούν ,με την κοινωνία να υποτάσσεται σε αυτές τις ανήθικες εκδοχές, το μέλλον είναι αβέβαιο όχι μόνο για το κίνημα ,αλλά και για την ίδια την υπόσταση της πολιτικής και της δημοκρατίας γενικότερα. Ιδού η Ροδος λοιπόν ιδού και το πήδημα .

* Ο Μιχάλης Καρχιμάκης είναι Πρώην Υπουργός, μέλυς του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΑΛ

Β'Περιφερεια Αθήνας Δυτικός Τομέας