Όταν ο ουρανός έβρεχε προβλήματα εγώ κρατούσα….

της Κατερίνας Μαλλιωτάκη

Η ζωή δεν είναι εύκολή μα ούτε και δύσκολη. Μπορεί μερικές φορές να είναι σκληρή, άδικη, απαιτητική, όμως έχει το δικό της άρωμα που μένει ανεξίτηλο. Τα προβλήματα μπορεί να είναι καθημερινά και δυσβάσταχτα όμως ο βαθμός δυσκολίας τους είναι ανάλογος με τον βαθμό που έχουμε εκπαιδευτεί να τα αντιμετωπίζουμε. Τι σημαίνει αυτό;  

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μας εξιστορεί το πρόβλημα του, που είναι η διαχείριση της καθημερινότητας. Το άγχος, τα παιδιά, η δουλειά, ο απαιτητικός εργοδότης, η παραξενιά μιας φίλης κά. Οι πρώτες υποθέσεις που μπορούμε να κάνουμε είναι ότι είναι προβλήματα υπαρκτά και βασανιστικά, όμως αν τα μεταφέρουμε σε κάποιο μεγαλύτερο από μας που έχει περάσει ας πούμε την δίνη του πολέμου , πείνα ή κακουχία, αλλάζουν οπτική και φαντάζουν διαφορετικά.  Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το πρόβλημα αλλά ο τρόπος που το βλέπουμε και φυσικά ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε. Η σκέψη αυτή βέβαια δεν μπορεί  να αναιρέσει την σημερινή σπουδαιότητα των προβλημάτων μας, όμως μπορεί να μας  βοηθήσει  στον τρόπο και στην ένταση τους δίνουμε όταν  τα αντιμετωπίζουμε.

Τι γίνεται όμως με τα προβλήματα που ξεφεύγουν από την καθημερινότητα μας και δεν μπορούμε τα διαχειριστούμε; Π.χ ένας θάνατος, μια ξαφνική ασθένεια, ένας δύσκολος χωρισμός, η απώλεια μιας δουλειάς.

Ο άνθρωπος νοιώθει άρνηση όταν του συμβαίνει μια τραυματική εμπειρία. Πολλές φορές λέμε « Δεν το χωράει  το μυαλό μου αυτό που έγινε» άλλες πάλι αναρωτιόμαστε «Γιατί να συμβεί σε μένα». Τα προβλήματα αυτά είναι δύσκολα γιατί δεν μπορούμε να τα δεχθούμε ούτε στο λογικό αλλά ούτε και στο συναισθηματικό τους πλαίσιο. Όσο κι αν προσπαθούμε να δούμε την αλλαγή αυτή ως πρόκληση και όχι σαν απειλή, η ανθρώπινη φύση μας, πάντα θα ανησυχεί για θέματα και  καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει.

Το πρώτο στάδιο λοιπόν της συνειδητοποίησης του προβλήματος είναι και το πιο δύσκολο. Είναι πολύ επώδυνο να δεχθούμε αυτό που έχει συμβεί αλλά είναι αναγκαίο να  συνειδητοποιήσουμε  και φυσικά να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό καθώς  κάθε σημαντική και ξαφνική αλλαγή που γίνεται στην ζωή μας σε σύντομο χρονικό διάστημα και προκαλείται από ένα πιεστικό πρόβλημα μας δημιουργεί το αίσθημα της απώλειας καθώς και της ματαίωσης.  Ο πόνος και η θλίψη ριζώνουν μέσα μας και μας εμποδίζουν να δούμε ένα μελλοντικό αισιόδοξο ορίζοντα που μπορεί να υπάρχει πίσω από το μαύρο πέπλο που σήμερα μας τυλίγει.

Τι μπορούμε να κάνουμε όμως αυτές τις δύσκολες ώρες;

Πρώτα από όλα πρέπει να δεχθούμε το γεγονός αυτό που ήρθε στην ζωή μας, να φύγουμε από την άρνηση και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα κοιτώντας το κατάματα ( η διάρκεια της συνειδητοποίησης αυτής για άλλους γίνεται πολύ αργά και για άλλους γρήγορα αφού εξαρτάται από τον χρόνο ωρίμανσης και τις διεργασίες που γίνονται μέσα μας). Κατόπιν πρέπει να προετοιμάσουμε τον εαυτό μας για τις καλύτερες πιθανές λύσεις που μπορούμε να βρούμε στο πρόβλημα αυτό, θέτοντας ρεαλιστικούς στόχους και κάνοντας εφαρμόσιμα σχέδια.

Πιθανώς υπάρχουν φορές που στην  ζωή μας,  όλα διαλύονται τόσο οριστικά και αμετάκλητα που αναγκαζόμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τους χάρτες μας και να χρησιμοποιήσουμε καινούργια πυξίδα για τον προσανατολισμό μας. Κάποιες φορές η ζωή κλείνει μία πόρτα γιατί είναι καιρός να βρεις μια άλλη και να προχωρήσεις μπροστά. Ίσως ένα άσχημο περιστατικό να συνοδεύεται με συναισθηματικό πόνο όμως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν αφού ο ψυχικός πόνος βοηθάει στην ωρίμανση του ανθρώπου. Κάθε αρνητική κατάσταση είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει πως η ζωή δεν είναι επίπεδη και έχει προκλήσεις αφού δεν υπάρχει συμβόλαιο που να υπογράφει «μια ζωή  χωρίς προβλήματα».

Καθώς η δύναμη του ανθρώπου στις δύσκολες καταστάσεις είναι ανεκδιήγητη, η προσπάθεια να ξεφύγει από παροδικά προβλήματα ή ακόμη και ο συμβιβασμός να ζει με αυτά που δεν αλλάζουν, τον προτρέπει να στραφεί με αισιοδοξία και  ελπίδα προς το μέλλον. Είναι μονόδρομος να σκεφτόμαστε θετικά, αφού σχεδόν πάντα μετά από μια περίοδο στο σκοτάδι, πάντα έρχεται το φως. Κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει μια άλλη ανοίγει, κάθε φορά που βρέχει ένα ουράνιο τόξο μπορεί να εμφανιστεί, κάθε φορά που ένα δάκρυ κυλάει ένα γέλιο γεννιέται, γιατί όταν τα πράγματα στη ζωή μας δε λειτουργούν, μπορούμε πάντα να βρούμε ή να δημιουργήσουμε, το μέρος ή το καταφύγιο όπου τίποτα  δε μπορεί να μας αγγίξει.

Το καταφύγιο αυτό χρειάζεται δύναμη ψυχής, αυτογνωσία,  αισιοδοξία  και ανθρώπους γύρω μας να μας χαρίζουν απλόχερα την φροντίδα τους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε  να στηριχτούμε  τις δύσκολες αυτές ώρες και να προχωρήσουμε μπροστά με σύμμαχο την ελπίδα και οδηγό την αγάπη.