Όταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη...

της Μαρίας Λιονάκη

«Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός   βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.  Σαν πεταλούδα  στην κάμαρη πετά, ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.  Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος  η χαραυγή θα σε ξεκάνει….» τραγουδά ο Γιάννης Αγγελάκας  και ξημερώνει  μια χειμωνιάτικη, κρύα  μέρα,  την 3η  Δεκεμβρίου, την ημέρα  που στα παγκόσμια κιτάπια  έχει καθιερωθεί ως αφιερωμένη στα άτομα με ειδικές ανάγκες…

Άτομα με ειδικές ανάγκες.  Όρασης,   ακοής,  νοητικής στέρησης, κινητικές… Εκ γενετής υπάρχουσες ή μετέπειτα αποκτηθείσες.
 Άτομα με ειδικές ικανότητες, καθώς η υπολειτουργία κάποιας αίσθησης δίνει ώθηση σε κάποια άλλη να αναπτυχθεί και γεννά ταλέντα και δεξιότητες. Δεξιότητες που φέρνουν συχνά διακρίσεις. Σε εξετάσεις, θέσεις εργασίας, στην τέχνη, στην επιστήμη, στον αθλητισμό.

Άτομα με αξιοζήλευτες ψυχικές αρετές που αναπτύσσουν μια διαφορετική κοσμοθεωρία. Μακριά από μικρότητες, επίδειξη, ανταγωνισμό ξεχωρίζουν για την αξιοπρέπεια, την περηφάνια, την καρτερικότητα, το πείσμα και την επιμονή, τη θέληση για ζωή. Ξεχωρίζουν για την ψυχή και τη δύναμή τους.

Επιδιώκουν τα ουσιώδη, εκτιμούν το καθετί, κερδίζουν την κάθε μέρα τους.

Εκφράζουν το παράπονο τους για τη μείωση των επιδομάτων τους, την ταλαιπωρία της διεκδίκησής  τους, για τα ρατσιστικά γεμάτα οίκτο, αδιακρισία βλέμματα, για τη δυσκολία της μετακίνησής τους στους δρόμους και στα πεζοδρόμια μας, τη δυσκολία πρόσβασής τους στα δημόσια κτίρια, την έλλειψη σεβασμού στις ειδικές  θέσεις παρκαρίσματος, την έλλειψη υποδομής που θα τους διευκολύνει, θα τους υπολογίζει, θα τους βοηθά.

Έχοντας ηρωικά δίπλα τους την οικογένειά τους,  τους δικούς τους ανθρώπους ζητούν να μπούμε στη θέση τους και να καταλάβουμε τις ανάγκες τους. Θέλουν σεβασμό και συμπαράσταση από εμάς κι απ' την κοινωνία όλα όσα δικαιούνται.

Στο βιβλίο της " Πες μου αν με θυμάσαι"  η  Σόφη  Θεοδωρίδου  αφηγείται   ένα σχετικό παράδειγμα συμπεριφοράς,  δανεισμένο  από το ζωικό βασίλειο…

 "Το κοπάδι πέρασε αργά κι εκείνος (ο Σοφοκλής) έκανε να ξεκινήσει, αλλά μαρμάρωσε κι άφησε πάλι το πόδι του στο φρένο. Μια προβατίνα ερχόταν απ' την άκρη του δρόμου, προχωρώντας αργά και προσεκτικά. Το ένα της πόδι φαινόταν ατροφικό, ανύπαρκτο σχεδόν  και θα ήταν απίθανο να καταφέρει να βαδίσει, αν δεν υπήρχε δίπλα της ο τεράστιος άσπρος σκύλος. Ένας καθαρόαιμος ελληνικός ποιμενικός, πανομοιότυπος με το πανέμορφο ζώο που είχε σώσει λίγους μήνες νωρίτερα από βέβαιο θάνατο. Ο σκύλος είχε σκύψει και στήριζε το ανάπηρο πρόβατο, προσφέροντας το σώμα του για στήριγμα, κι έτσι, τα δυο μαζί, κατάφερναν να προχωρούν. Ήρεμα, αργά, δίχως ίχνος ανυπομονησίας, ο σκύλος περπατούσε στο ρυθμό της προβατίνας, δείχνοντας με τον τρόπο του μια αγάπη κι ένα σεβασμό σε τούτη την αναπηρία που, αλίμονο, έλειπε από πολλούς ανθρώπους. "