Οι...ορέοι Ευρωπαίοι!

του Γιωργου Μηλιαρά

Η πρόσκληση του μεγαλοδασκάλου για ένα ταξιδάκι επαφής και γνωριμίας με τας "Βρυξέλλας της Ευρώπης" ήτανε δελεαστική. Δύσκολο να την ξεπεράσεις όχι μόνο επειδή γινότανε από τον ευρωβουλευτή Γιώργο Γραμματικάκη πρώην πρύτανη,άνθρωπο του πνεύματος που συνοδοιπορούσε χωρίς πρόβλημα με ανθρώπους του οινοπνεύματος, μεγαλοδάσκαλο και ακριβό φίλο, αλλά και γιατί στην παρέα που κάλεσε για ενημέρωση και φιλοξενία στις Βρυξέλλες συμμετείχαν αριστούχοι μαθητές από το οροπέδιο Λασιθίου.

Ο Πρύτανης κράτησε την υπόσχεση που τους είχε δώσει το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια της βράβευσής τους από τους Συλλόγους Λασιθιωτών.Όλη η ομάδα, συμπεριλαμβανομένης και ολιγομελούς αντιπροσωπίας ταραχοποιών και δύστροπων Ορέων, ήτανε σύμφωνα με αβίαστη (αλλά καταφανώς υπερβολική) δήλωση του ευρωβουλευτή,η καλύτερη που φιλοξενήθηκε ποτέ στο ευρωκοινοβούλιο (σσ.: η ανωτέρω φράση "καταφανώς υπερβολική" αναφέρεται καθαρά για λόγους ταπεινοφροσύνης).

Περιελάμβανε εκτός από τους αριστούχους μαθητές και μαθήτριες, γιατρούς,μηχανικούς επιχειρηματίες, δημοσιογράφους,ιδιώτες αξιωματικούς,θεσμικούς εκπροσώπους, μέχρι και δημάρχους. Και μέσα σε όλο αυτό τον εκλεκτό κόσμο,τηρουμένων των αναλογιών,παρεισέφρυσε και η μικρή μας "σέχτα" Ορέων, ατίθασων και φωνακλάδων, που ξέχασαν τους τίτλους τους στο σπίτι και έφεραν μαζί τους μόνο τα κοινά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν: το σαρκασμό, τη διάθεση, τα ανέκδοτα παθήματά τους και φυσικά τη Λασιθιωτοφροσύνη τους. Ωστόσο πέρα από την υπερβολή του κάθε πολιτικού λόγου, ακόμη και του πρύτανη που μας χαρακτήρισε ως τους καλύτερους, εμείς θα λέμε μόνο αλήθειες...

-Είναι αλήθεια ότι ο μεγαλοδάσκαλος ήταν αξεπέραστος οικοδεσπότης και πραγματικά μας εντυπωσίασε και μας καταυποχρέωσε... Του πιστώνουμε την καλύτερη φιλοξενία που έγινε ποτέ στο ευρωκοινοβούλιο (χωρίς πολιτικάντικη υπερβολή), που είχε από όλα: ενημέρωση,ξενάγηση, προβολή, καλοπέραση και πολύ Λασίθι. Το ευχαριστώ που του είπαμε όλοι αποχαιρετώντας τον, έβγαινε θαρρώ από τη μέσα μπάντα της καρδιάς μας. Η "καλή μέρα" φάνηκε από ..."το βράδυ" που μας πρωτοσυνάντησε, στη μελαγχολική πόλη, όταν μας υποδέχτηκε στο κεφαλόσκαλο της " Στροφιλιάς" για δείπνο καλωσορίσματος. Ήταν ίδιος και απαράλλαχτος με τον Ξένιο Δία από το Ψυχρό...(δυό ζάλα από το Τζερμιάδω...)

Μπήκαμε τελευταίοι, η τριάδα των Ορέων: καπετάν Μιχάλης ή Τσικαλομανωλέας, Ζαχαριής και ο άρχοντας του Χώνου ή Μηλιαρέας. Άνοιξε την αγκαλιά του, μα που να μπούμε και οι τρεις. Ανέλαβε ο καπετάν Μιχάλης το χαιρετισμό και εξαφάνισε στις τεράστιες χερούκλες του τον Πρύτανη...

- Χίλια καλώς σε βρήκαμε...
-Στάσου μωρέ να μην πατήσεις τον Πρύτανη με τσοι στιβάνες που φορείς και τονέ ξεργώσεις..., ήβαλε τσοι φωνές ο Ζαχαριής.

 Ήκοψε την ορμή ντου ο καπετά-Μιχάλης, ανεμάζωξε το κρουσαλιδάτο μαντήλι που εφόριενε στη κεφαλή ντου και τούπεσε χάμαι από το ζόρε ντου να αγκαλιάσει πρώτος ,από τη τριάδα,το Πρύτανη και στάθηκε στην άκρα να χαιρετίξομε κι εμείς... Καλωσορίσματα, φιλοφρονήσεις,ευχές, απαγγελίες,φαγοπότι,κέφι,μέχρι και προτάσεις για τη διάσωση και αναντράνισμα της Ευρώπης καταθέσαμε στους ευρωβουλευτές που παρευρίσκοντο και επισημοποιούσαν την παρέα μας. Και κάπου εκεί, στο τέλος της βραδιάς, πιάσαμε με το Ζαχαριή τα πιρούνια και αρχίσαμε τσοι χτύπους στα αδειανά πλέον πιάτα, (κατά τα πρότυπα των γαμηλιώτικων τραπεζιών, που ζητούνε του γαμπρού να φιλήσει τη νύφη) και έπεσε άκρα σιωπή ...

Ανασήκωσε λίγο την αγριωπή θωριά ντου ο καπετά-Μιχάλης κι ήρχιξε με βροντερή και γνήσια αντρική φωνή, αυτοσχέδιο για τη περίσταση,ριζίτικο τραγούδι:
" Απού τση Κρήτης το νησί, του Λασιθιού τη κούπα, να σ ́ανταμώσομ ́ήρθαμε Ευρώπη ξακουσμένη... εσένα ν ́απ ́εκάρπισες το σπόρο του Θεού μας, του Ζα τση Δίκτης μας του γιού....

-Καλά τόπα Μηλιαρέα;, εγύρεψε να επιβεβαιώσω το ταλέντο του, μα πρόλαβε ο Ζαχαριής: -Εκουζούλανές μας φίλε...εμείς το κατέχομε, πως είσαι μεγάλο ταλέντο μα να το μάθει κι η Ευρώπη...

 -Αύριο δα τσοι κουζουλάνω όλους στην ευρωβουλή, να δεις θες..., εγύρισε και μου 'πε, με το φαρδύ του γέλιο. 

Τόπε και τόκανε. Ήβαλε τα σαλβάρια του και τα μειτανογέλεκα, τα μερακλίδικα στιβάνια με τις χρυσές εγγράφες στο πλάι και το κρουσαλιδάτο μαντήλι, ήθεκε και στον ώμο μισό τσουβάλι καρύδια που κράθιενε από το Τζερμιάδο για κέρασμα και Λασιθιώτικη μυρωδιά, (τη ρακή δυστυχώς του τη κρατήξανε στο αεροδρόμιο οι σεκιουριτάδες) και εμφανίστηκε πρώτος στο λεωφορείο που θα μας επήγαινε στη καρδιά της Ευρώπης. Άριστος γνώστης της πολιτικής ιστορίας, ανήσυχος και υποψιασμένος Έλληνας, ενήμερος για όλα γύρω ντου, Κρητίκαρος και κριτικός, ρώτηξε ξαναρώτηξε, είπε τη γνώμη ντου, εξεδιάλυνε απορίες, γέμιζε το τόπο που πατούσε με τσοι στιβάνες του, τράβηξε πάνω ντου τα βλέμματα στα συναπαντήματα με άλλους ευρωπαίους επισκέπτες, φωτογραφήθηκε με όσους του το ζητήσανε,( συμπτωματικά ήτανε όλες κοπελιές ) και εδικαιολόγησε το χωριανό ντου θεό Δία που ήκλεψε απού την άκρα του κόσμου τήν Ευρώπη για να τη φέρει να τηνε κουτουπώσει στη σπηλιά τση Δίκτης...

 -Ετσά ναι μωρέ ο Λασιώτης άντρας...Με δυό σάλτους πετάγεται στη Φοινίκη, σβερκώνει τη λαμπερή και ζουμερή βασιλιοπούλα και τηνέ φέρνει στο χωριό σου στο σπήλιο και τση βγάνει όξω τα μάθια...Κιαμέ, ήντα θαρρείς; πως εβγήκανε οι Σαρπηδόνες , οι Ραδάμανθοι και η άλλοι; ...μου κουβέντιασε φωναχτά για να τον ακούνε και οι άλλοι γύρου γύρου... Ήτανε όμως ώρα μπλειό να φύγομε και ανεμαζοχτήκαμε αποθαυμασμένοι με όσα είδαμε και ακούσαμε, για να μας σε βγάλουνε όξω από το λαβύρινθο του ευροπαλατιού οι ξεναγοί μας. Σεκιουριτάδες και στην έξοδο, μηχανές ελέγχου και "πορόκλαδα" ανέκοψαν την ορμή μας. Μπήκαμε στη σειρά να περάσομε το "πόρο" που ανοιγοσφάλιζε με δυο γυάλινα παραπέθια και μάρτυς μου ο Θεός, υποψιάστηκα πως από κάπου αθώρητες μηχανές διερευνούσαν στιγμιαία τις τυχόν τρομοκρατικές μας πεποιθήσεις, όση ώρα τα παραπέθια μας κρατούσαν αιχμαλώτους, πριν από την απελευθέρωση της εξόδου.

Εδείξαμε με το Ζαχαριή την υπεροχή των γνώσεων μας στις "ευρωπαϊκές τεχνικές ανίχνευσης" και προσπεράσαμε το εμπόδιο του "πόρου" εξόδου χωρίς προβλήματα. Ανημέναμε απόξω να βγούνε όλοι και βέβαια ο Τσικαλομανολέας μας, πούχε πομείνει παραπίσω. Ήρθε με τσοι τελευταίους στο "πόρο" και χώνεται φουριόζος στο πέρασμα με τα παραπέθια που ήτανε ανοιχτά. Κάνει μιαν ασκελιά ένα μέτρο να περάσει, Μα κλείνουνε τη τελευταία στιγμή και μένει στήλη άλατος...
 -Έλα πίσω,του φωνιάζει η Ελενίτσα και περίμενε ν ́ανάψει το πράσινο φωτάκι στο μηχάνημα.., μα που αυτός...ξανακάνει ομπρός με φόρα και του ξαναλένε όχι τα παραπέθια ... Ξανακολώνει. Θωρώ το Ζαχαριή δίπλα μου να κάθεται στα γόνατα και νάναι η μούρη ντου σα τση μαϊμούς το πισινό από το ζόρε του γέλιου... - Σκάσε, του λέω, μωρέ και ρεζίλι δα γενούμε, και πάω οπίσω προς την έξοδο να βοηθήσω τάχατες να ξεμπερδέψει ο μπαρής μας. 

Τόνε προλαβαίνω απάνω στη τρίτη και φαρμακερή προσπάθεια ... Αποφασισμένος να μη κολώσει αυτή τη φορά, ήκαμε μεγάλη ασκελιά για να περάσει από πάνω από τα παραπέθια, μα αυτά τα παντέρμα δεν αστειεύονται...
Εκλείσανε στο χρόνο τους, τη κρίσιμη στιγμή του κενού ανάμεσα στα πόδια ντου και επλέρωσε τη νύφη η "κεντρική περουσία" του καπετά-Μιχάλη, μια πιθαμή πιο κάτω απού το φάλι...(και κλείνανε τα παντέρμα με φόρα...). Δεν ήκουσα ήντα μουρμούρισε ο "αποκλεισμένος" γιατί χαλούσε δίπλα μου το κόσμο ο Ζαχαριής με τσοι φωνές και τα γέλια ντου, αλλά επρόλαβα και του φώνιαξα: -Από την άλλη πόρτα μωρέ, από την άλλη, όπως τονέ καθοδηγήσανε και οι σεκιουριτάδες. Είχα βέβαια τη ψυχραιμία να αποθανατίσω τη στιγμή τση λύτρωσης του και διάβασα στη φωτογραφία, όλη ντου την αγανάχτηση.

Εβγήκε, εσίμωσε και μου λέει : - Δεν ήθελε να με μολάρει η Ευρώπα να μισέψω μα ήφυγά τση..δε πάει στο
διάολο...εσακάτεψέ με. Πάμε να πα να φάμε πράμα. Και φύγαμε...