Οι τραγωδίες και η τυμβωρυχία

Του Απόστολου Τζίφα

Τα τελευταία κοινωνικά γεγονότα στην πατρίδα μας, απασχολούν το σύνολο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας μας. 

Οι τραγωδίες στο Μάτι και στα Τέμπη χρήζουν βαθύτερης ερμηνείας. Οι δύο αυτές τραγωδίες έχουν τα ίδια σχεδόν χαρακτηριστικά: πολλά θύματα, πολλούς υπεύθυνους και ποινικά υπόλογους. Μα πάνω από όλα δείχνουν παθογένειες δεκαετιών σε ένα κατ΄ ευφημισμό κράτος δικαίου. 

Η απόδοση δικαιοσύνης είναι εύλογο και βασικό αίτημα των συγγενών των θυμάτων. Τα αιτήματα αυτά στην κοινωνική τους διάσταση είναι προαπαιτούμενο για την ικανοποίηση ότι τα θύματα θα είναι αιτία για να λειτουργήσει ένα κράτος με κανόνες. Στην πολιτική του διάσταση το παραπάνω αιτούμενο είναι σε δεύτερη μοίρα. Η απόδοση ευθυνών συνδέεται με το πολιτικό κόστος. Η αντιπολίτευση επιδιώκει μέσα από μία τραγωδία η κυβέρνηση να αναλάβει όλο το πολιτικό κόστος. Ξεχνά , ωστόσο, ότι σε καμία τραγωδία , όπως τα Τέμπη, δεν μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη χωρίς να διερευνηθούν  σε βάθος οι πραγματικές αιτίες που οδηγούν σε αυτά τα τραγικά γεγονότα. Το σημαίνον και οι υπόλογοι στα Τέμπη είναι οι τραγικά υπεύθυνοι : εργαζόμενοι στον ΟΣΕ και οι προΐστάμενοί τους. Το σημαινόμενο είναι το κράτος που απουσιάζει από  κάθε είδους ασφαλιστικές δικλείδες σε οργανισμούς που έχει άμεση ευθύνη. Οι πολιτικά υπεύθυνοι διαχρονικά στον ΟΣΕ είναι πολλοί. Και οι κυβερνητικές αποφάσεις. Ωστόσο, είναι πολιτικά ανεύθυνο η αντιπολίτευση να κατηγορεί μόνο την κυβέρνηση για το τραγικό αυτό γεγονός. 

Τα κρεμασμένα πανώ με τα θύματα των Τεμπών σε κτήρια κομμάτων  δεν είναι δείγμα σεβασμού για  τους νεκρούς.  

Η διερεύνηση , λοιπόν, των αιτίων αυτού του τραγικού γεγονότος οδηγεί το αιτούμενο να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ερώτημα πώς και σε ποιους η δικαιοσύνη θα απευθυνθεί. Οι πολιτικοί έχουν έτοιμους τους υπεύθυνους: κυβέρνηση, υπεύθυνος υπουργός, διοίκηση ΟΣΕ και κομματικοποίηση του κράτους με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοκρατία και σωστή λειτουργία  και ευθύνη των υπηρετούντων στους κρατικούς οργανισμούς. 

Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες το κράτος παρουσιάζει συμπτώματα παράλυσης και αναποτελεσματικής λειτουργίας. Η έλλειψη αξιοκρατίας, ο κομματισμός και  ο κυβερνών συνδικαλισμός είναι αιτίες για λάθη, παραλείψεις και τραγικά συμβάντα. 

Η κοινωνία ως σώμα διαμαρτυρόμενο θα πρέπει να κατανοήσει ότι ένα τραγικό γεγονός δεν είναι τυχαίο και ότι έχει πολλούς υπεύθυνους και υπόλογους.  

Ένα τραγικό γεγονός στις κινητοποιήσεις συνδέεται μόνο με συνδικαλιστικά αιτήματα της ΑΔΕΔΥ για  δικαιολογημένες αυξήσεις και όχι για ένα Δημόσιο σύγχρονο, απαλλαγμένο από κομματισμό και αναξιοκρατία. Απαλλαγμένο από κάθε είδους πολιτικό και συνδικαλιστικό εμπόδιο που συνδέεται με τον εκσυγχρονισμό του. 

Ας κατανοήσουμε ότι κάθε τραγικό  γεγονός δεν είναι τυχαίο και ότι για να μην επαναληφθεί απαιτείται να φθάσουμε στο βάθος όχι μόνο των ευθυνών , αλλά και των πραγματικών αιτίων του. Τότε μόνο τιμούμε τους αδικοχαμένους συνανθρώπους μας. Η συμβολή στον εκσυγχρονισμό του κράτους είναι υπόθεση όλων: πολιτικής και κοινωνίας. Ειδάλλως , τα τραγικά γεγονότα δε θα λείψουν. Δε θα λείψουν και οι κομματικές αντιπαραθέσεις με φόντο τα θύματα.  Τα τραγικά αυτά γεγονότα δεν προσφέρονται για κέρδη στην μικροπολιτική των κομμάτων. ΟΙ αλληλοκατηγορίες μεταξύ των κομμάτων που πρωταγωνιστούν στην ευαισθησία με  φόντο  μία τραγωδία αποτελούν  περισσότερο τυμβωρυχία  και λιγότερο προβληματισμός για τις αιτίες και σεβασμός στα θύματα.