Οι πέντε προτεραιότητες για τα κύματα αλλαγών στην ελληνική κοινωνία

του Νίκου Ανδρουλάκη

Η σοσιαλδημοκρατία, όπως την βλέπω και την βίωσα στο Ευρωκοινοβούλιο, παρά τα σημερινά της προβλήματα, αποτελεί την πλούσια σε πολιτικά ρεύματα παράταξη που θέτει ως προτεραιότητά της, τη μεταρρύθμιση του παρόντος και όχι του μέλλοντος. Είναι η παράταξη των διαρκών μετασχηματισμών του εαυτού της και της κοινωνίας. 

Η σοσιαλδημοκρατία είναι σαν τα μεγάλα κύματα που σκάνε πάνω στα βράχια της σκληρής πραγματικότητας και συνεχώς την μετασχηματίζουν. Είναι οι νέες γενεές που έρχονται με ορμή να αλλάξουν την υπάρχουσα και μετά δίνουν τη θέση τους σ’ άλλες νεότερες. Και έτσι αλλάζει και η πραγματικότητα.  

Αυτά τα κύματα -όσον με αφορά- μεταφράζονται σε πέντε προτεραιότητες.

Η πρώτη μου προτεραιότητα αφορά στην εξυγίανση του πολιτικού μας συστήματος και του τρόπου με τον οποίο εκλέγονται οι αντιπρόσωποί μας στη Βουλή. Μέχρι σήμερα η επιτυχία στην πολιτική, ειδικά στο Λεκανοπέδιο, προκύπτει μόνο αν έχεις πρόσβαση στα μίντια, αν διαθέτεις πακτωλό χρημάτων ή αν είσαι προσκείμενος στον αρχηγό.

Αυτό θα σταματήσει με το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών, και με ένα αναλογικότερο εκλογικό σύστημα που θα δίνει όμως ένα μικρό μπόνους στο πρώτο κόμμα,  με σκαλοπάτια ανάλογα με το ποσοστό του πρώτου κόμματος. 

Δεύτερη προτεραιότητα είναι η προοδευτική ανά εισοδηματικές κλίμακες φορολογία, σε συνδυασμό όμως με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα επανεπενδυόμενα κέρδη και κυρίως αυτά που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας. 

Θεωρώ ότι τα πλεονάσματα χρειάζεται να λειτουργούν ως μοχλοί ανάπτυξης για την ενίσχυση των κοινωνικών πολιτικών στην υγεία και στην παιδεία κυρίως. Με αυτό τον τρόπο επωφελούνται τόσο τα ασθενέστερα όσο και τα μεσαία στρώματα, αφού μόνον έτσι αναπτύσσεται ολόκληρη η οικονομία.

Τρίτη προτεραιότητα είναι η αξιοκρατία. Δεσμεύομαι οι θέσεις, που μέχρι σήμερα κατακτούσαν κομματικοί αξιωματούχοι και στελέχη με διαχειριστική ανεπάρκεια, να επιλέγονται μέσω κριτηρίων ΑΣΕΠ. 

Κάθε Έλληνας θα μπορεί να καταθέτει τα προσόντα του και να επιλέγεται για μια κλειστή τετραετή θητεία. Αυτό σημαίνει και αξιοκρατία και συνέχεια στο κράτος.

Τέρμα πια στα κόμματα που βλέπουν το κράτος ως λάφυρο του αρχηγού και τους υποστηρικτές τους ως πειρατές που μοιράζονται αυτά τα λάφυρα. Η ταύτιση κράτους – κόμματος που παράγει επιπλέον ανισότητες απ’ αυτές που παράγει η οικονομία, αποτελεί στρατηγικό μου αντίπαλο.

Τέταρτη προτεραιότητα είναι το ψηφιακό κράτος. Χρειαζόμαστε ένα κράτος όπου οι πολίτες θα μπορούν ψηφιακά να καταθέτουν τα αιτήματά τους και με τον ίδιο τρόπο να μαθαίνουν την πορεία και το αποτέλεσμα του αιτήματος. 

Μα ποιος δεν το θέλει αυτό θα αναρωτηθείτε; Δεν το θέλει η ισχυρή γραφειοκρατία ή αυτοί που έχουν μάθει να κάνουν τη δουλειά τους με πλάγιο τρόπο. Δεν το θέλουν όλοι όσοι είναι βολεμένοι στη στασιμότητα της αδρανούσης δημόσιας διοίκησης. Και μ’ αυτούς είμαι αποφασισμένος να συγκρουσθώ, μέχρι πραγματικά να απλοποιηθεί – ψηφιοποιηθεί η σχέση κράτους - πολίτη. Το όπλο θα είναι η αντικειμενική και επιστημονικά τεκμηριωμένη αξιολόγηση, αφού πρώτα φροντίσουμε να υπάρχουν συγκεκριμένα καθήκοντα και στόχοι πάνω στους οποίους θα αξιολογούνται όλοι.

Η πέμπτη είναι μια οριζόντια προτεραιότητα. Είναι ο σεβασμός στους θεσμούς, στη διάκριση των εξουσιών και στη δημοκρατία. Πράγματα που τα έχει απαξιώσει ολικά η σημερινή κυβέρνηση. Οι σημερινοί κυβερνώντες για παράδειγμα με το αντιδημοκρατικό δημοψήφισμα της μιας εβδομάδας που προκήρυξαν το 2015, έδειξαν τόσο την ανικανότητά τους όσο και την περιφρόνησή τους προς τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί. 

Την Κυριακή οι πολίτες με τη μαζική συμμετοχή τους θα είναι εγγυητές της ενότητας. Η θεσμική μορφή της παράταξης θα προκύψει από το ιδρυτικό Συνέδριο το οποίο θα πραγματοποιηθεί αμέσως, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς «κομματικές» ποσοστώσεις και όχι με απόφαση των αρχηγών.

Η εποχή των αρχηγικών κομμάτων έχει περάσει προ πολλού. Ηρθε η ώρα να φτιάξουμε ένα θεσμικό κόμμα, με εσωτερική δημοκρατία, που θα σέβεται το κράτος και τους θεσμούς και όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται συλλογικά.

Αν το πιστέψουμε μπορούμε να τα καταφέρουμε.