Οι (μικρές;) αντιδράσεις στην Κρήτη... και η γυναίκα που σώθηκε!

Γράφει ο Δεκανέας Αλλαγής

Η Ελλάδα σε κρίση. Όπως κι όλη η ανθρωπότητα. Τώρα που δείχνεις στα δύσκολα το χαρακτήρα σου. Τώρα που μετριέσαι και βρίσκεσαι αν είσαι παραπάνω από το μπόι σου ή πιάνεις λιγότερο από τη σκιά σου. Στη Μεσαρά πριν από δυο βδομάδες, στήθηκε μια μεγάλη επιχείρηση από διασώστες του ΕΚΑΒ, λιμενικούς, γιατρούς και κατοίκους της περιοχής για να μεταφερθεί με ασφάλεια μια γυναίκα 63 χρόνων που η μοίρα την έφερε να κάνει κρουαζιέρα ξεκινώντας από την άλλη άκρη του κόσμου και να χαροπαλεύει στα ανοικτά της Μεσογείου.

Και τότε ακούστηκαν αντιδραστικές φωνές. Και τότε κάποιοι θέλησαν να παρεμποδίσουν, έστω και μέσω των κοινωνικών δικτύων, τη διακομιδή της στο νοσοκομείο, ασχέτως πως δεν εισακούστηκαν. Οι γιατροί μας μα και το ( γηρασμένο και άκρως πολλές φορές απαξιωμένο ) προσωπικό του Βενιζελείου Νοσοκομείου, έδωσαν ένα μεγάλο αγώνα για να την κρατήσουν στη ζωή, κάτι που κατά πως φαίνεται το κατάφεραν, μια φωτοβολίδα ανάταξης, στις ζοφερές μέρες που ζούμε!

Λίγες μέρες μετά, στον ίδιο κόλπο της Μεσαράς και μπροστά στην έντονη φημολογία που κυριαρχούσε πως καταπλέοντα κρουαζιερόπλοια, ίσως να μετέφεραν ασθενείς και έχοντες ανάγκη βοήθειας, ορισμένοι ύψωσαν τα ταμπούρλα του ξεσηκωμού και κινητοποιήθηκαν (για να κάνουν άραγε τι;) δείγμα πως κάποιοι είναι ακριβώς τόσο όσο φαίνονται. Το αποκρουστικό πρόσωπο μιας συμπεριφοράς,που εύκολα κινητοποιείται, διχάζει, ψεκάζει και αφορίζει, και που βρίσκει πρόσφορο έδαφος σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία.Κι από κοντά κάποιοι αρχονταραίοι, που αντί να ημερεύουν τον όχλο, να λειτουργούν πυροσβεστικά και νηφάλια, δίνουν το κακό παράδειγμα... και ζητούν γιουρούσια  ! Αυτό το αρρωστημένο κλίμα, που αν το αφήσεις να αβγατίσει, μπορεί να φτάσει ως το τσιμέντωμα των αποσυνάγωγων, στο Λιβυκό μήπως και δεν τρυπώσει ο ιός! Προφανώς στην περίπτωση της τυχερής μέσα στην ατυχία της Αργεντίνας, δεν πρόλαβαν, διαφορετικά θα την βύθιζαν ανοικτά των Καλών Λιμένων.

Μια Κρήτη δυο εικόνες. Ένα νησί δυο διαφορετικοί κόσμοι. Ας ελπίσουμε πως στο τέλος του εφιαλτικού δρόμου η πρώτη εικόνα, εκείνη της ζωής, της Ελπίδας και της προσφοράς, θα 'ναι και πάλι ισχυρότερη! Στο χέρι μας είναι...